ทุกวันที่ไปทำงานตติยาภาก็ยังต้องออกไปรถคันเดียวกันกับสหภพโดยที่ตติยาภรนั้นออกไปก่อนหรือไม่ก็ออกบ้านทีหลังได้คลาดกันเสียทุกครั้งไป... สถานการณ์ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้ดีขึ้นเท่าใดนักเพราะตติยาภาก็เอาแต่โกรธส่วนชายหนุ่มก็เอาแต่ยั่วเย้าอารมณ์และบังคับเธอหลายเรื่องทำให้เธอโมโห
แต่ที่ตอนนี้เธอยังทนได้เพราะว่าเขาไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอมากไปกว่าการจูบ โอบกอดและก็หอมแก้มหนักๆ ยามพ้นสายตาคน สิ่งเหล่านี้เธอได้รู้สึกว่าชินชากับมันอย่างไม่น่าเป็นไปได้... รู้เลยว่าหากเห็นเจ้าของแววตาเจ้าเล่ห์เมื่อไหร่เป็นต้องโดนเขาประกบติดทุกที ดูอย่างที่เขาคาดเข็มขัดให้เธอก่อนรถอออกเป็นต้น เขาจงใจโอบตัวเธอไว้และเอาจมูกมาเฉียดแก้มเธออย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะ
เรียกได้ว่าถ้าอยู่ด้วยกันแล้วเขาไม่แตะต้องเธอล่ะก็เป็นเรื่องแปลกไปเลย... และที่น่าโมโหกว่านั้นคือเธอดันชอบที่เขาจูบ... พูดมาแล้วก็อยากจะบ้าที่อารมณ์ของเธอไปอยู่เหนือควา
