“คะ คุณจะทำอะไร”
“ผมจะบอกให้นะว่าคนอย่างผมไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนพูดกลับหน้ากลับหลัง และไม่ชอบพูดซ้ำหลายครั้ง... ยอมก็คือยอม ไม่ยอมก็ไม่ยอม ผมคิดว่าคุณไม่ยอมถูกไหม”
เขาก้มหน้าลงมากระซิบถามเธอใกล้ๆ ลมหายใจรินรดใบหน้าเธอ .... ทั้งที่มีเรื่องจะตกลงจะคุยกับเขามากมาย แต่ความใกล้ชิดนี้กลับทำให้เธอแทบทำอะไรไม่ถูกไปเลยทีเดียว
“กรุณา ปละ ปล่อยฉันก่อนค่ะ” เธอบอกอุบอิบเมื่อเขาก้มหน้าลงมา... ช้าๆ
แล้วเขาก็ปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดอย่างง่ายดายจนเธอหมุนคว้างเกือบล้ม แต่เธอก็ถอยมายืนห่างจากเขาได้สำเร็จ...
“ทำไมต้องบังคับด้วยเล่า”
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้บังคับ แต่เป็นทางเลือก”
ตติยาภาเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องให้...
“ผมกลับห้องนะ”
“อย่าเพิ่ง” เธอรั้งเขาไว้...
เขาหันมามองจ้องตาเธออีกครั้ง... แล้วยิ้มแบบผู้ชนะ
“ยอมใช่ไหม”
“ยอมก็ได้ แต่เราต้องไม่มีอะไรกันตกลงไหม”
“ไม่ตกลงเพราะไม่รู้ว่าจะห้ามใจไหวหรือเปล่า ไม่
