STUPID FRIEND (WHITExTANGMO)

Intro 3 ปีก่อน “เหนื่อยว้อยไอ้เนย!!!” ฉันผลักไปที่หัวเพื่อนสนิทอย่างไอ้เนยก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างมัน ที่ตอนนี้หอบแฮกเป็นหมาไปแล้ว ฉันชื่อแตงโมค่ะ เป็นเพื่อนสนิทกับไอ้เนยมาตั้งแต่เรียนมัธยมจนตอนนี้เข้ามหาวิทยาลัยก็ยังเลือกมาเรียนที่เดียวกันเพราะชอบอะไรเหมือนๆกัน “บ่นเก่งจังวะ เหนื่อยเหมือนกันเนี่ย เป็นปี 1 นี่แม่งลำบากโคตรเลยเว้ย” มันพูดแล้วนั่งพิงกำแพงอย่างหมดสภาพ ซึ่งไม่ได้ต่างอะไรกับฉันเลยแม้แต่นิดเดียว พวกเราโดนพวกพี่ปีสูงล่าอยู่เพราะจะโดนบังคับให้เข้าประกวดดาวเดือนคณะ ซึ่งตัวเต็งของคณะเราคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าใคร ....ฉันกับมันเนี่ยแหละ เลยต้องมาวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนกันอยู่เนี่ย “เอาไงดีวะ” มันมองซ้าย มองขวาแล้วเห็นว่าปลอดคนก็รีบดึงมือฉันให้วิ่งตามมันต่อ ฉันไม่ใช่แกนะที่อึด ถึก ทน เหมือนวัวแบบนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ไหวก็ยอมวิ่งตามมันไปแต่ว่า.... ปึก!! “โอ้ย! เจ็บ” ฉันสะดุดแล้วล้มลงที่พื้นอย่างแรงจนแขน ขา ถลอกไปหมด ไอ้เนยมันก็ตกใจแล้วก็รีบวิ่งมาดู “ไหวมั้ยแก” “ไม่ไหวอ่ะ เหมือนเท้าจะแพลง เอาไงดีวะ” “เอางี้เดี๋ยวไปหลบตรงแถวนั้นดีกว่า น่าจะไม่ค่อยมีคนเยอะเท่าไร” ฉันพยักหน้าแล้วเอาแขนคล้องคอไอ้เนยก่อนจะให้มันช่วยพยุงไปที่มุมสวนมืดๆที่ไม่มีใครเดินเข้ามาใกล้เลย “ปวดมากอ่ะ T_T อยากกลับบ้านแล้วเนี่ย” ข้อเท้าฉันเป็นสีม่วงคล้ำและบวมปูดออกมาอย่างน่ากลัว ไอ้เนยก็พยายามโทรหาคนขับรถของมันแต่เหมือนตรงนี้มันเป็นที่อับสัญญาณเลยต้องทำให้มันเดินออกห่างฉันไปเรื่อยๆ ....นี่มันกรุงเทพจริงๆใช่มั้ยเนี่ย มีที่ที่ไม่มีสัญญาณด้วยหรอ “ใคร?” หืออ เสียงทุ้มๆ เย็นๆ มาจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันค่อยๆหันไปมองอย่างกล้าๆกลัวๆ “เฮือก! ผีหรอ กรี๊ดดด อุ๊บบ o.o” เขาเอามือมาตะครุบที่ปากฉันไว้อย่างแรง แล้วเลื่อนหน้ามาใกล้ๆ กลิ่นบุหรี่อ่อนๆมาจากลมหายใจของเขา ตึกตักๆๆ... ...เต้นทำไมเนี่ยหัวใจบ้า!! “อื้อๆๆๆๆ” “พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง” จะรู้เรื่องได้ยังไงล่ะก็นายเอามือมาปิดปากฉันอยู่เนี่ย ฉันถลึงตาใส่เขาแล้วพยายามแกะมือของเขาออก “แฮ่กๆ นี่นายเที่ยวปิดปากคนนู้น คนนี้ไปทั่วเลยงั้นหรอ” ฉันปัดมือของเขาออกแล้วรีบสูดอากาศบริสุทธิ์ให้มากที่สุดเพราะเมื่อกี้ตอนที่เขาเอามือมาปิดปากมันลามไปปิดจมูกด้วยนี่สิ เกือบตาย!! “ก็เธอจะกรี๊ด -_-” “ก็อยู่ๆใครใช้ให้เข้ามาข้างหลังคนอื่น เงียบๆล่ะ” “แล้วตกลงที่ฉันถามไป?” เขากอดอกแล้วมองที่ฉันนิ่งๆ “ฉันแค่มาหลบตรงนี้น่ะเพราะว่าขาฉันแพลงตอนวิ่งหนี”ฉันเลยอธิบายให้เขาฟังทุกอย่างตั้งแต่เรื่องประกวดจนมาถึงเรื่องวิ่ง ซึ่งเขาก็ทำหน้าตาสนอกสนใจในประโยคที่ฉันพูดมากเลยนะ ด้วยสีหน้าแบบนี้ >>> -_- ...เห็นมั้ยล่ะ สนจ๊ายยยย สนใจ “แล้วเพื่อนเธอไปไหน” “ไปโทรหาคนขับรถน่ะ แต่มันก็นานแล้วนะ ว๊ายย!!” ฉันร้องออกมาอยางตกใจเพราะอยู่ๆเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นแล้วเดินไปทางลานจอดรถ นี่รำคาญกันถึงกับต้องเอาไปโยนไว้ที่อื่นเลยเหรอ T_T พรึ่บ “ขืนนั่งรออยู่อย่างนั้น ขาเธอเน่าแน่ๆ” จากที่ตอนแรกคิดว่าเขาจะเอาฉันไปโยนทิ้งเพราะรำคาญ แต่ผิดค่ะ! เขาอุ้มฉันมาที่รถแล้วก็พาฉันไปโรงพยาบาลแทน “ขอบใจนะ นายชื่ออะไรหรอ” “ไวท์” ตาเขายังคงมองไปที่ถนน โดยที่ไม่หันกลับมาสนใจฉัน แต่นั่นเป็นเรื่องดีเพราะฉันมีโอกาสที่จะได้สำรวจใบหน้าเขา ซึ่งเขาก็ทำหน้านิ่งๆแบบนั้นตลอดเวลาแถมยังขมวดคิ้วอีก ....ชีวิตต้องเครียดขนาดไหนเนี่ย “เลิกสำรวจหน้าฉันได้แล้วมั้ง ก่อนที่ฉันจะโยนเธอลงจากรถ” ฉันรีบหันไปมองหน้าต่างอย่างไวเลย นึกว่าเขาจะไม่รู้ตัวซะอีก อายชะมัดเลย “ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ” “อืม” แล้วฉันก็เลือกที่จะเงียบไปตลอดทางที่ไปโรงพยาบาล แต่ก็ยังแอบมองไวท์เป็นระยะแบบไม่ให้เขารู้ตัว “ขอบใจมากนะ เดี๋ยวฉันรอเพื่อนมารับนายกลับเลยก็ได้” ฉันบอกไวท์ไปแบบเกรงใจเพราะแค่นี้ก็รบกวนจะแย่แล้ว “เดี๋ยวฉันรอเป็นเพื่อน เพื่อนเธอมาฉันก็ไปเองอ่ะ” เขานั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นไปพลางๆ ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูปเขาไว้ ก่อนจะรีบทำเป็นโทรหาไอ้เนย “อืม ฉันอยู่โรงบาลละ แกมารับฉันได้มั้ยอ่ะ” (เออ ก็ว่าอยู่ว่าหายไปไหน ให้คนจองป๊าตามหาซะทั่วเลย เดี๋ยวปั๊ดเขกกะโหลกซะดีมั้ย) “เออน่าๆ มาเร็วๆนะ หิวข้าวแล้วเนี่ย” ฉันวางสายไปแล้วรู้สึกว่ามีคนจ้องอยู่ พอเงยหน้ามองก็จ้องอยู่จริงๆด้วย -_- ทำไมต้องมองมาแบบนั้นล่ะ? “มะ มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามเขาไปอย่างกล้าๆกลัวเพราะเดาไม่ออกว่าไวท์กำลังรู้สึกแบบไหนกันแน่ 1.หงุดหงิด 2.ง่วง 3.เฉยๆ ...เพราะว่าทุกหน้าที่แสดงออกมามันมีแต่แบบนี้เท่านั้น >> -_- “ไม่มี” พูดแค่นั้นแล้วก็กลับไปเล่นโทรศัพท์ต่อ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเพิ่มนะ แต่ก็ยังนั่งจ้องเขาอยู่แบบนั้นไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน อย่างกะคนบ้าเลยฉัน “ฉันบอกว่าเลิกจ้องหน้าฉันได้แล้ว รำคาญ!” WHITE ON โคตรน่ารำคาญ...บอกได้คำเดียวเลยเพราะยัยนั่นเอาแต่นั่งจ้องหน้าผมมาตั้งแต่ตอนอยู่บนรถแล้วพอออกจากห้องฉุกเฉินก็ยังมานั่งจ้องหน้าผมต่ออีก ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้นะ ผมรู้ตลอดแหละแต่พูดจนขี้เกียจจะพูดละ เอาเป็นว่าอยากจ้องใช่มั้ย จ้องไปเลย ถ้าหยุดจ้องจะตบให้ตากลับเลย บอกก่อน Rrrrrr (สัสไฟ) “มีไร” ผมรับสายแล้วเดินมาคุยข้างนอกซึ่งไกลจากหน้าห้องฉุกเฉินพอสมควร (เชี่ยไวท์ เมื่อไรมึงจะมา สาวๆเต็มร้านไอ้ทอยเลยเนี่ย) “ระวังเอดส์แดกนะมึง เอาไม่เลือกแบบนั้นอ่ะ” (ฟัคยู ให้มาเอาหญิงไม่ได้ให้ด่ากูครับ ตกลงไง จะมาหรือไม่มา?) “ยังอ่ะ มึงจำเนยได้ป่ะ คนที่น่ารักๆอ่ะ” (เออได้ ทำไมอ่ะ เจอแล้วเหรอ) “คิดว่าใกล้แล้วล่ะ หึๆ” (ขนลุกเลยไอ้ห่า เออ ตกลงไม่มาใช่มั้ย?) "อืม คงงั้น บายขอให้เอดส์แดกนะ" (โถ่ อวยพรกูซะดีเชียวเพื่อนรัก)