FRIEND 1
1247 คำ
Intro
3 ปีก่อน
“เหนื่อยว้อยไอ้เนย!!!” ฉันผลักไปที่หัวเพื่อนสนิทอย่างไอ้เนยก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างมัน ที่ตอนนี้หอบแฮกเป็นหมาไปแล้ว
ฉันชื่อแตงโมค่ะ เป็นเพื่อนสนิทกับไอ้เนยมาตั้งแต่เรียนมัธยมจนตอนนี้เข้ามหาวิทยาลัยก็ยังเลือกมาเรียนที่เดียวกันเพราะชอบอะไรเหมือนๆกัน
“บ่นเก่งจังวะ เหนื่อยเหมือนกันเนี่ย เป็นปี 1 นี่แม่งลำบากโคตรเลยเว้ย” มันพูดแล้วนั่งพิงกำแพงอย่างหมดสภาพ ซึ่งไม่ได้ต่างอะไรกับฉันเลยแม้แต่นิดเดียว พวกเราโดนพวกพี่ปีสูงล่าอยู่เพราะจะโดนบังคับให้เข้าประกวดดาวเดือนคณะ ซึ่งตัวเต็งของคณะเราคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าใคร
....ฉันกับมันเนี่ยแหละ เลยต้องมาวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนกันอยู่เนี่ย
“เอาไงดีวะ” มันมองซ้าย มองขวาแล้วเห็นว่าปลอดคนก็รีบดึงมือฉันให้วิ่งตามมันต่อ
ฉันไม่ใช่แกนะที่อึด ถึก ทน เหมือนวัวแบบนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ไหวก็ยอมวิ่งตามมันไปแต่ว่า....
ปึก!!
“โอ้ย! เจ็บ” ฉันสะดุดแล้วล้มลงที่พื้นอย่างแรงจนแขน ขา ถลอกไปหมด ไอ้เนยมันก็ตกใจแล้วก็รีบวิ่งมาดู
“ไหวมั้ยแก”
“ไม่ไหวอ่ะ เหมือนเท้าจะแพลง เอาไงดีวะ”
“เอางี้เดี๋ยวไปหลบตรงแถวนั้นดีกว่า น่าจะไม่ค่อยมีคนเยอะเท่าไร” ฉันพยักหน้าแล้วเอาแขนคล้องคอไอ้เนยก่อนจะให้มันช่วยพยุงไปที่มุมสวนมืดๆที่ไม่มีใครเดินเข้ามาใกล้เลย
“ปวดมากอ่ะ T_T อยากกลับบ้านแล้วเนี่ย” ข้อเท้าฉันเป็นสีม่วงคล้ำและบวมปูดออกมาอย่างน่ากลัว ไอ้เนยก็พยายามโทรหาคนขับรถของมันแต่เหมือนตรงนี้มันเป็นที่อับสัญญาณเลยต้องทำให้มันเดินออกห่างฉันไปเรื่อยๆ
....นี่มันกรุงเทพจริงๆใช่มั้ยเนี่ย มีที่ที่ไม่มีสัญญาณด้วยหรอ
“ใคร?” หืออ เสียงทุ้มๆ เย็นๆ มาจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันค่อยๆหันไปมองอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เฮือก! ผีหรอ กรี๊ดดด อุ๊บบ o.o” เขาเอามือมาตะครุบที่ปากฉันไว้อย่างแรง แล้วเลื่อนหน้ามาใกล้ๆ กลิ่นบุหรี่อ่อนๆมาจากลมหายใจของเขา
ตึกตักๆๆ...
...เต้นทำไมเนี่ยหัวใจบ้า!!
“อื้อๆๆๆๆ”
“พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง” จะรู้เรื่องได้ยังไงล่ะก็นายเอามือมาปิดปากฉันอยู่เนี่ย ฉันถลึงตาใส่เขาแล้วพยายามแกะมือของเขาออก
“แฮ่กๆ นี่นายเที่ยวปิดปากคนนู้น คนนี้ไปทั่วเลยงั้นหรอ” ฉันปัดมือของเขาออกแล้วรีบสูดอากาศบริสุทธิ์ให้มากที่สุดเพราะเมื่อกี้ตอนที่เขาเอามือมาปิดปากมันลามไปปิดจมูกด้วยนี่สิ เกือบตาย!!
“ก็เธอจะกรี๊ด -_-”
“ก็อยู่ๆใครใช้ให้เข้ามาข้างหลังคนอื่น เงียบๆล่ะ”
“แล้วตกลงที่ฉันถามไป?” เขากอดอกแล้วมองที่ฉันนิ่งๆ
“ฉันแค่มาหลบตรงนี้น่ะเพราะว่าขาฉันแพลงตอนวิ่งหนี”ฉันเลยอธิบายให้เขาฟังทุกอย่างตั้งแต่เรื่องประกวดจนมาถึงเรื่องวิ่ง ซึ่งเขาก็ทำหน้าตาสนอกสนใจในประโยคที่ฉันพูดมากเลยนะ ด้วยสีหน้าแบบนี้ >>> -_-
...เห็นมั้ยล่ะ สนจ๊ายยยย สนใจ
“แล้วเพื่อนเธอไปไหน”
“ไปโทรหาคนขับรถน่ะ แต่มันก็นานแล้วนะ ว๊ายย!!” ฉันร้องออกมาอยางตกใจเพราะอยู่ๆเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นแล้วเดินไปทางลานจอดรถ นี่รำคาญกันถึงกับต้องเอาไปโยนไว้ที่อื่นเลยเหรอ T_T
พรึ่บ
“ขืนนั่งรออยู่อย่างนั้น ขาเธอเน่าแน่ๆ” จากที่ตอนแรกคิดว่าเขาจะเอาฉันไปโยนทิ้งเพราะรำคาญ แต่ผิดค่ะ! เขาอุ้มฉันมาที่รถแล้วก็พาฉันไปโรงพยาบาลแทน
“ขอบใจนะ นายชื่ออะไรหรอ”
“ไวท์” ตาเขายังคงมองไปที่ถนน โดยที่ไม่หันกลับมาสนใจฉัน แต่นั่นเป็นเรื่องดีเพราะฉันมีโอกาสที่จะได้สำรวจใบหน้าเขา ซึ่งเขาก็ทำหน้านิ่งๆแบบนั้นตลอดเวลาแถมยังขมวดคิ้วอีก
....ชีวิตต้องเครียดขนาดไหนเนี่ย
“เลิกสำรวจหน้าฉันได้แล้วมั้ง ก่อนที่ฉันจะโยนเธอลงจากรถ” ฉันรีบหันไปมองหน้าต่างอย่างไวเลย นึกว่าเขาจะไม่รู้ตัวซะอีก อายชะมัดเลย
“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“อืม” แล้วฉันก็เลือกที่จะเงียบไปตลอดทางที่ไปโรงพยาบาล แต่ก็ยังแอบมองไวท์เป็นระยะแบบไม่ให้เขารู้ตัว
“ขอบใจมากนะ เดี๋ยวฉันรอเพื่อนมารับนายกลับเลยก็ได้” ฉันบอกไวท์ไปแบบเกรงใจเพราะแค่นี้ก็รบกวนจะแย่แล้ว
“เดี๋ยวฉันรอเป็นเพื่อน เพื่อนเธอมาฉันก็ไปเองอ่ะ” เขานั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นไปพลางๆ ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูปเขาไว้ ก่อนจะรีบทำเป็นโทรหาไอ้เนย
“อืม ฉันอยู่โรงบาลละ แกมารับฉันได้มั้ยอ่ะ”
(เออ ก็ว่าอยู่ว่าหายไปไหน ให้คนจองป๊าตามหาซะทั่วเลย เดี๋ยวปั๊ดเขกกะโหลกซะดีมั้ย)
“เออน่าๆ มาเร็วๆนะ หิวข้าวแล้วเนี่ย” ฉันวางสายไปแล้วรู้สึกว่ามีคนจ้องอยู่ พอเงยหน้ามองก็จ้องอยู่จริงๆด้วย -_- ทำไมต้องมองมาแบบนั้นล่ะ?
“มะ มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามเขาไปอย่างกล้าๆกลัวเพราะเดาไม่ออกว่าไวท์กำลังรู้สึกแบบไหนกันแน่
1.หงุดหงิด
2.ง่วง
3.เฉยๆ
...เพราะว่าทุกหน้าที่แสดงออกมามันมีแต่แบบนี้เท่านั้น >> -_-
“ไม่มี” พูดแค่นั้นแล้วก็กลับไปเล่นโทรศัพท์ต่อ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเพิ่มนะ แต่ก็ยังนั่งจ้องเขาอยู่แบบนั้นไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน อย่างกะคนบ้าเลยฉัน
“ฉันบอกว่าเลิกจ้องหน้าฉันได้แล้ว รำคาญ!”
WHITE ON
โคตรน่ารำคาญ...บอกได้คำเดียวเลยเพราะยัยนั่นเอาแต่นั่งจ้องหน้าผมมาตั้งแต่ตอนอยู่บนรถแล้วพอออกจากห้องฉุกเฉินก็ยังมานั่งจ้องหน้าผมต่ออีก ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้นะ ผมรู้ตลอดแหละแต่พูดจนขี้เกียจจะพูดละ เอาเป็นว่าอยากจ้องใช่มั้ย จ้องไปเลย ถ้าหยุดจ้องจะตบให้ตากลับเลย บอกก่อน
Rrrrrr (สัสไฟ)
“มีไร” ผมรับสายแล้วเดินมาคุยข้างนอกซึ่งไกลจากหน้าห้องฉุกเฉินพอสมควร
(เชี่ยไวท์ เมื่อไรมึงจะมา สาวๆเต็มร้านไอ้ทอยเลยเนี่ย)
“ระวังเอดส์แดกนะมึง เอาไม่เลือกแบบนั้นอ่ะ”
(ฟัคยู ให้มาเอาหญิงไม่ได้ให้ด่ากูครับ ตกลงไง จะมาหรือไม่มา?)
“ยังอ่ะ มึงจำเนยได้ป่ะ คนที่น่ารักๆอ่ะ”
(เออได้ ทำไมอ่ะ เจอแล้วเหรอ)
“คิดว่าใกล้แล้วล่ะ หึๆ”
(ขนลุกเลยไอ้ห่า เออ ตกลงไม่มาใช่มั้ย?)
"อืม คงงั้น บายขอให้เอดส์แดกนะ"
(โถ่ อวยพรกูซะดีเชียวเพื่อนรัก)
- ผู้เขียน
