อาการบาดเจ็บของหลัวเซียงเซียงนับว่าหายดีแล้ว หลงเฟยเยี่ยก็ทำตามที่ท่านหมอสั่งคือพาหลัวเซียงเซียงออกมาเดินเล่นเพื่อออกกำลังกาย
เพราะนางเอาแต่นอนอยู่บนเตียงมาหลายวัน เรี่ยวแรงยังไม่ฟื้นขึ้นมาดีนักยามนี้จึงถูกหลงเฟยเยี่ยประคองตัวของนางแล้วพาเดิน
ในใจของหลัวเซียงเซียงก็ยังเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องของศาลเจ้าระยะนี้จึงค่อนข้างเหม่อลอยนัก
“เป็นอะไรไป ยังอยากกลับไปกินยาขมอีกหรือ”
หลัวเซียงเซียงถลึงตาใส่เขา
“ดูเหมือนว่าท่านจะชอบนะ พูดถึงอยู่นั่นแหละ ถ้าชอบมากก็กินเองเสียสิ จะมายัดเยียดให้ข้าทำไม”
“ร่างกายข้าสบายดีทั้งไม่ได้รับบาดเจ็บ คนที่ต้องกินคือเจ้าไม่ใช่ข้า”
หลงเฟยเยี่ยกลับรู้สึกอารมณ์ดีที่นางกลับมาเป็นหลัวเซียงเซียงคนเดิม ก่อนหน้านี้ที่นางนอนอยู่บนเตียงไร้ชีวิตชีวาก็เข้าใจได้ว่าเป็นผลข้างเคียงของยา
ทว่าตอนนี้ไม่ได้ดื่มยาแล้วแต่ดูเหมือนพลังงานชีวิตของหลัวเซียงเซียงจะหายไปราวคนที่ปลงชีวิตและ
