หลงเฟยเยี่ยออกไปกับเจี้ยนหลางแต่เช้าเพื่อจัดการธุระ เขาบอกกับนางว่าพรุ่งนี้เขาจะพานางไปไหว้มารดาที่ฝังไว้ที่สุสานบนเขาอื้อจือนอกเมือง หุบเขาอื้อจือยังมีคฤหาสน์ของจวนอ๋องที่สร้างเอาไว้ติดกับทะเลสาบเล็ก ๆ งดงามมากแห่งหนึ่ง เขาต้องการให้นางได้เห็น หลัวเซียงเซียงจึงตื่นเต้นมาก ตั้งแต่แต่งเข้าจวนอ๋องและได้รับบาดเจ็บนี่จึงเป็นครั้งแรกที่นางได้รับอนุญาตให้ออกจากจวน หลัวเซียงเซียงฮัมเพลงในลำคออย่างอารมณ์ดี วันนี้อากาศก็อบอุ่นยิ่งนัก ยังมีแสงแดดอ่อนสาดส่องซึ่งนางไม่ได้พบเห็นมานานมากแล้ว นางเดินมาที่โต๊ะทำงานของเขาแล้วนั่งลงตรงเบาะรองนั่งที่หลงเฟยเยี่ยใช้เป็นประจำ เบาะนี้ทั้งหนาทั้งนุ่ม ยังนั่งสบายมีที่พิงหลังมิน่าเล่าหลงเฟยเยี่ยจึงสามารถนั่งอยู่ที่นี่ได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อเลยแม้แต่น้อย นางมักเห็นเขาอ่านตำรา ไม่ก็วาดภาพอยู่ตรงนี้ช่วงเวลานั้นหลงเฟยเยี่ยจะอยู่ในโลกส่วนตัว เขาไม่พูดไม่จาจิตใจจดจ่