หลัวเซียงเซียงยังนั่งอยู่บนตักของหลงเฟยเยี่ยด้วยความตื่นตะลึง มือของนางประกบเข้าที่ช่วงหน้าอกกำยำของเขายังเผลอลูบเบา ๆ อีกหลายที
ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมา กลิ่นกายหลัวเซียงเซียงหอมกรุ่น ดวงตาสองคู่จ้องประสาน หลัวเซียงเซียงรู้สึกคล้ายหลงเฟยเยี่ยจะโน้มจูบลงมา แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้นใบหน้าคมเพียงแต่หยุดยั้งเอาไว้เมื่อยามที่ปลายจมูกสัมผัสกัน
"ลูบพอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็ลุกขึ้นได้แล้ว"
น้ำเสียงกระด้างเย็นชาทำให้หลัวเซียงเซียงได้สติ นางยิ้มแหย ๆ แล้วค่อย ๆ ดันร่างตัวเองลุกขึ้นจากตักของเขา อดบ่นพึมพำออกมาไม่ได้
"คนขี้งก จับแค่นี้ก็ไม่ได้ ความจริงเป็นท่านอ๋องที่ดึงจนข้าเสียหลักล้มลงไปแท้ ๆ ยังมองเหมือนข้าเป็นคนผิดอีก"
หลงเฟยเยี่ยย่อมได้ยินในสิ่งที่นางเอ่ย ปรายตามองนางด้วยท่าทางรังเกียจประดุจว่าเขาจะไม่ยอมให้ร่างทองคำของเขาถูกนางแตะต้องเป็นอันขาด
"ต่อไปก็อยู่ห่าง ๆ ข้าหน่อย"
หลัวเซียงเซียงถลึงตาม
