หลงเฟยเยี่ยยืนนิ่ง เขามองร่างเล็กของมู่ลี่เอ๋อร์ที่เมื่อเห็นเขาแล้วรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของตนเองเอาไว้จนมิด
"ท่านอ๋อง ท่านมาได้อย่างไร"
"ข้ามาเยี่ยมเจ้า แม่นางมู่รู้สึกเช่นไรบ้าง"
"เมื่อวานข้าได้บอกท่านไปแล้วว่าด้วยสภาพของข้ายามนี้ ไม่เหมาะที่จะพบท่านอ๋อง ท่านอ๋องเห็นแก่หน้าข้าท่านจะกลับไปได้หรือไม่"
มู่ลี่เอ๋อร์น้ำตาไหลพราก จะให้รู้สึกเช่นไรกัน ยามนี้ด้วยสภาพของนางที่ย่ำแย่ย่อมไม่อยากให้บุรุษในดวงใจได้เห็น จู่ ๆ ศีรษะของนางก็บวมขึ้น ทั้งปากทั้งใบหน้าก็บวมจนน่าเกลียด เมื่อสักครู่ที่แม่ทัพน้อยมาเยี่ยมนางยังสนทนากับเขาเพียงผ่านบานประตูเท่านั้น
แม้นางจะบอกแล้วว่าไม่ต้องการพบผู้ใด หลัวเซียงเซียงกลับพาคนเข้ามาพบนางในสภาพนี้ หากไม่ใช่คิดกลั่นแกล้งกันแล้วคือสิ่งใด มู่ลี่เอ๋อร์รู้สึกเคียดแค้นนัก ไยหลัวเซียงเซียงจึงได้ใจร้ายใจดำเช่นนี้
"เจ้ายังเจ็บอยู่หรือ"
มู่ลี่เอ๋อร์ตอบเสียงแห้ง
"ยังเจ็
