"ปรักปรำหรือ หลัวเซียงเซียงข้าคงไม่ต้องสาธยายเรื่องที่เจ้าทำมากระมัง มีเรื่องใดบ้างที่เป็นเรื่องดี"
หลัวเซียงเซียงกำมือแน่น พยายามพ่นลมออกจากปากแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ได้แต่ท่องเอาไว้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญตอนนี้ก็เป็นแค่เรื่องในนิยายเท่านั้น ไม่ได้เกิดขึ้นในชีวิตจริงเลยแม้แต่น้อย
นางไม่ต้องการให้หลงเฟยเยี่ยเกลียดนางมากยิ่งขึ้นเพราะดูจะยิ่งเป็นอันตรายต่อชีวิตของตัวเอง แต่เมื่อเห็นใบหน้ากวน ๆ ของหลงเฟยเยี่ยก็แทบจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว หลัวเซียงเซียงค่อย ๆ แสยะยิ้มแล้วกำหมัดขึ้นมาตรงหน้าเขา หลงเฟยเยี่ยส่งเสียงเย็นออกมา
"ทำไม หรือว่าบุตรสาวแม่ทัพหลัวคิดจะใช้กำลังกับข้า เหมือนรังแกเด็กและสตรีที่ไม่มีทางสู้พวกนั้น"
หลัวเซียงเซียงแสยะยิ้มฟันขาววับ เอ่ยเสียงดัดที่พยายามทำให้หวานฉ่ำสุดชีวิต
"เปล่าเพคะ หม่อมฉันแค่อยากจะบอกว่า"
หลงเฟยเยี่ยกอดอก พร้อมกับทำหน้าท้าทาย คล้ายจะถามนางว่า
