ข้ามภพมารักเธอ

06 เธอเป็นใครกันแน่ 1

06

เธอเป็นใครกันแน่

ปานรดานึกงงว่าวาดจันทร์คือใครกันแน่หน้าตาของเธอเหมือนกันกับพลอยสวยแต่เหตุใดเธอจึงมีพฤติกรรมแปลกๆราวกับไม่ใช่คนสมัยนี้

วาดจันทร์แต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีขวยเขินเพราะเธอรู้สึกโล่งๆที่เธอต้องมาใส่เสื้อผ้าแบบนี้

“มาๆ พลอยสวยฉันว่าเธอน่าจะง่วงแล้วล่ะวันนี้เธอนอนที่นี่แล้วกับฉันแล้วกันนะ พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านโอเคนะ” ปานรดาบอกกับเธอพร้อมกับไปจับมือเธอมานอน

วาดจันทร์เดินตามปานรดามาอย่างว่าง่าย เธอจึงก้าวขาขึ้นไปนอนบนเตียง ปานรดาจึงห่มผ้าให้เธอก่อนที่ปานรดาจะเดินไปอีกฝั่งของเตียงเพื่อนอนเช่นกัน

ทั้งสองเอนตัวลงนอนได้ไม่นานก็เผลอหลับไปด้วยความเพลียเพราะตอนนี้เวลาก็เกือบ 03.00 น.

เช้าวันใหม่

ปานรดากับวาดจันทร์นอนหลับสนิทและไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นมาง่ายๆเพราะทั้งคู่ต้องเจอเรื่องราวแปลกๆที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่แต่ด้วยความเคยชินของแม่วาดจันทร์ที่มีความเป็นแม่ศรีเรือนในตัว เธอจึงตื่นเช้ากว่าปานรดาที่ปกติแล้วเวลานอนและเวลาตื่นของเธอไม่เป็นเวลาอยู่แล้ว เมื่อวาดจันทร์ตื่นขึ้นมาเธอก็ยังคงงงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอพยายามใช้ความคิดว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คิดเท่าไรเธอก็คิดไม่ออกว่าเธอเข้ามาในห้องปานรดาได้อย่างไร

วาดจันทร์เธอรู้สึกอยากอาบน้ำอย่างมากเพราะทุกเช้าที่เธอตื่นมาเธอต้องอาบน้ำก่อนที่เธอจะทำอย่างอื่น เธออยากปลุกปานรดาเธอก็กลัวปานรดาตื่นเพราะเธออยากได้เสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยนด้วยความเกรงใจเธอจึงเดินสำรวจรอบๆห้องว่าเสื้อผ้าอยู่ที่ไหนเพราะชุดไทยโบราณที่เธอสวมมาปานรดาซ่อนมันไว้เพราะปานรดาคิดว่าวาดจันทร์คือพลอยสวยเมื่อเธอซ่อนไว้เธอคิดว่าปานรดาจะได้ไม่นำมันมาสวมเพื่อแกล้งอำเธออีก

วาดจันทร์เดินสำรวจภายในห้องนอนของปานรดาว่าเธอมีอะไรที่พอจะใส่ได้บ้างเธอเดินไปเปิดที่ตู้เสื้อผ้าของปานรดาเธอพยายามหาสไบผ้าไทยต่างๆที่เธอเคยใส่เป็นประจำแต่นั่นไม่มีเลยสักชิ้น

“เหตุใดที่เมืองนี้เขาถึงสวมผ้ากันแบบนี้ข้าไม่เคยเห็นวิปลาสแท้”วาดจันทร์จึงเดินสำรวจไปเรื่อยๆ เธอหาเท่าไรก็ไม่เจอเลยสักชิ้น

“ข้าเหนื่อยที่จะหาแล้วหนา”เธอรู้สึกเคว้งคว้างกับที่ตรงนี้เธออยากจะร้องไห้เหมือนเด็กๆเธอรู้สึกคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ของเธอ

“พ่อท่าน แม่ท่านลูกคิดถึงเหลือเกินไม่รู้เวรกรรมอันใดทำให้ลูกต้องตกมาอยู่ที่นี่ลูกคิดถึงท่านทั้งสองใจแทบขาด”วาดจันทร์นั่งร้องไห้อย่างสุดกลั้น

ปานรดาที่นอนอยู่เมื่อได้ยินเสียงคนร้องไห้เธอจึงลืมตาขึ้นมาดูว่าใครมาร้องไห้ที่ห้องนอนของเธอเพราะว่าเธอลืมไปว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญนอนในห้องเดียวกันกับเธอ

“เธอเป็นอะไรของเธอพลอยสวยเธอร้องไห้ทำไม”ปานรดาถามอย่างห่วงใย

“ข้าไม่ใช่พลอยสวยอะไรนั่นของเจ้าข้าคือวาดจันทร์แห่งอโยธยาเลิกเรียกข้าว่าพลอยสวยเสียที”พลอยสวยเริ่มโมโหที่ปานรดาไม่เชื่อว่าเธอคือวาดจันทร์ไม่ใช่พลอยสวย

“ฮือๆๆๆ แม่จ๋า พ่อจ๋า ฮือๆๆๆ ลูกคิดถึงท่านเหลือเกินฮือๆๆๆ”วาดจันทร์ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมปานรดาไม่รู้จะทำอย่างไรเธอจึงบอกกับวาดจันทร์ว่าเธอจะพาไปส่งที่บ้าน

“อ่ะๆๆ วาดจันทร์ก็วาดจันทร์หยุดร้องได้แล้วเดี๋ยวฉันพาเธอไปส่งที่บ้านโอเคมั้ยแต่ก่อนที่ฉันจะพาเธอกลับบ้านฉันว่าเราอาบน้ำกินข้าวดีกว่าเพราะว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง”ปานรดาพูดจบก็ลูบท้องตัวเองส่วนวาดจันทร์ก็เลิกร้องไห้แล้วลุกตามปานรดาไป

“เอาอย่างนี้แล้วกันเธออาบน้ำก่อนฉันนะเดี๋ยวฉันหุงข้าว เมื่อคืนเธอบอกว่าเธออยากกินน้ำพริกกะปิใช่มั้ยเดี๋ยวเราอาบน้ำเสร็จเราลงไปซื้อของขึ้นมาทำโอเคมั้ย”ปานรดายกมือทำท่าโอเคซึ่งวาดจันทร์ก็พยักหน้าตอบ

เมื่อวาดจันทร์อาบน้ำเสร็จถึงเวลาที่เธอต้องแต่งตัวด้วยความที่สมัยที่เธออยู่ไม่มียกทรงเหตุจึงเกิดโชคดีที่ปานรดาเธอชอบซื้อชุดชั้นในไว้ในตู้เผื่อเธออยากเปลี่ยนเซ็ตใหม่จะได้ไม่เสียเวลาไปซื้อ ปานรดาสังเกตที่วาดจันทร์เดินออกมาหลังแต่งตัวเสร็จว่าเธอไม่ได้ใส่ยกทรงกับอันเดอร์แวร์

“พลอยสวย เอ้ย!!!วาดจันทร์ทำไมเธอไม่ใส่ยกทรงกับอันเดอร์แวร์”ปานรดาเอ่ยถามเธออย่างสงสัย

“อันใดคือยกสงแล้วอันใดคืออันดอแหว้”วาดจันทร์พูดอย่างยากลำบากกับภาษาที่เธอไม่คุ้นเคย

“ใช่ยกทรงกับอันเดอร์แวร์ อ๋อ!!!สงสัยเธออยากเปลี่ยนใหม่เพราะว่าเธอไม่อยากใส่ซ้ำใช่มั้ยก็ไม่บอกฉันมีเยอะเลย เธอน่าจะใส่ไซส์เดี๋ยวกันกับฉันน่าจะใส่ได้รอแปปนะ”ปานรดาเดินไปที่ห้องแต่งตัวใหญ่ที่เก็บเสื้อผ้าส่วนใหญ๋

ปานรดาหายไปสักพักเธอก็เดินออกมาพร้อมกับชุดชั้นในสีขาวสองชิ้นซึ่งนั่นยิ่งทำให้วาดจันทร์รู้สึกงงไปกันใหญ่

“มาแล้วเธอเอาไปใส่สิ”ปานรดายื่นชุดชั้นในให้กับปานรดา

“ให้ข้าข้าไม่รู้จักว่ามันคืออันใดข้านุ่งไม่เป็นดอกแม่ปานรดา”วาดจันทร์ทำหน้าตาสงสัยพร้อมกับชูขึ้นมาดู