ปัง! เพล้ง!
เสียงข้าวของถูกปัดกระจายเต็มพื้นเมื่อรู้ว่าตอนนี้ปุณณ์ได้จากตนไปไกลแล้ว ไปที่ท่ารถคงไม่ทัน ป่านนี้คงนั่งรถไปไกลแล้ว เขาไม่น่าชะล่าใจให้จูนพาปุณณ์กลับไปที่บ้านเลย เขาน่าจะเฉลียวใจที่อยู่ๆ เธอก็ปวดท้องเป็นประจำเดือน และมีจูนยืนยันอีกคนว่าปวดท้องประจำเดือนผู้หญิงจะเป็นแบบนี้แหละ ต้องให้พักผ่อนและมีถุงน้ำร้อนประคบบรรเทาอาการปวด
จูนยืนตัวสั่นเมื่อถูกโทสะร้ายของเหี้ยมสาดซัดใส่ ส่วนเส็งก็ได้แต่ยืนหน้าซีดข้างๆ เพื่อนสนิทของตน เขาเองก็ไม่คิดเลยว่าปุณณ์จะกลับกรุงเทพฯ และคาดไม่ถึงว่าคนที่พาไปส่งที่ท่ารถจัดการทุกอย่างจะเป็นจูน
“ทำไมเอ็งทำแบบนี้จูน” เส็งถามเพื่อนรัก
“ก็...”
“ไปซะ ไปจากห้องนี้ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก กล้าดียังไงพาเมียฉันหนี” ชี้มือไปยังทางประตูห้องทำงานของตัวเองพร้อมกับเบือนหน้าหนี
คำว่า ‘เมีย’ หลุดออกจากปากของเหี้ยมทำให้หัวใจของจูนแตกสลาย หล่อนไม่เคยได้ยินเหี้ยมเรีย
