ไอ้เหี้ยม ไอ้เลว ไอ้หื่น ไอ้...โอ๊ย! ไอ้ระยำ
1201 คำ
“ให้ยืม แล้วใช้ค่าโทรด้วยล่ะ”
“งก”
“เงินมันหายากต้องงกแหละน้องปุณณ์ ถึงพี่จะรวยเป็นเจ้าของอู่ แต่พี่ก็รู้จักใช้เงินนะจ๊ะ”
“ขอร้องล่ะ...”
“ร้องสิครับ เต้นด้วยนะ ยั่วๆ ส่ายก้นด้วย พี่อยากดู” เขาเอ่ยแทรกความของปุณณ์โดยไม่สนใจว่าเจ้าตัวจะพูดจบหรือไม่
“ปลดล็อกหน้าจอยังไง” ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับคนหน้าโจรต่อ เพราะยิ่งพูดยิ่งยาว
“เดี๋ยวปลดล็อกให้” ดึงโทรศัพท์กลับมาถือไว้ในมือพร้อมกับปลดล็อกให้คนตัวเล็ก ก่อนจะส่งกลับคืนให้ ปุณณ์รีบกดโทรออกหาเบอร์ที่เพิ่งโทรเข้ามาก่อนหน้านี้ทันที และไม่นานปลายสายก็กดรับสาย
“ว่ายังไงลูกแม่”
“ป้าพลอยเหรอคะ ปุณณ์เองนะคะ” เธอถามพร้อมแนะนำตัวเองกับคนในสาย
“จ้า ป้าเอง หนูปุณณ์เจอพี่เหี้ยมเขาแล้วใช่ไหมลูก”
ปุณณ์หันไปมองคนนั่งใกล้ๆ แล้วก็ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงชื่อ “เหี้ยม” โจรห้าร้อยที่ออกข่าวว่าหน้าโหดน่ากลัวยังแพ้เขาเลย เชื่อสิ...ตอนตั้งชื่อลูกเนี่ยตั้งเหมือนรู้ว่าโตขึ้นจะหน้าตาแย่ยังไงก็ไม่รู้ และที่สำคัญลูกหน้าตาแบบนี้แล้วพ่อแม่ล่ะ เขาหน้าตาเหมือนใคร ชักอยากเจอป้าและลุงแล้วสิว่าจะหน้าตายังไง
“ถ้าคนหน้าโหดๆ หน้ามีแต่หนวดเครา ใส่ชุดฟอร์มของอู่สีชมพูนี่คือเขาก็คงจะเจอแล้วค่ะป้าพลอย” เธอบอกรายละเอียดของชายหนุ่มให้คนในสายฟัง
“คิกๆ ใช่จ้ะ นั่นแหละพี่เหี้ยม หนูอยู่กับพี่เขาก่อนนะลูก ป้ากับลุงจะกลับบ้านแล้ว หนูต้องการอะไรบอกพี่เขาได้เลยนะ พี่เขาเป็นคนใจดี น่ารัก ไม่โหดเหมือนชื่อและหน้าตาหรอกจ้ะ”
ปุณณ์หันไปมองคนนั่งส่งยิ้มให้ตนแล้วก็อยากจะโต้ตอบกลับไปเหลือเกินว่าตรงไหนที่บอกว่าใจดี น่ารัก เพราะมองยังไงก็โจรห้าร้อยชัดๆ หรืออาจจะมากกว่าห้าร้อยก็ได้
“ค่ะ ป้าพลอย รีบๆ กลับมานะคะ ปุณณ์กลัว”
“คิกๆ ไม่ต้องกลัวพี่เขาหรอกลูก พี่เหี้ยมเขาน่ารัก หนูคุยกับพี่เขารอไปก่อนนะลูก เดี๋ยวหนูจะชอบความน่ารักมุ้งมิ้งที่ขัดกับหน้าตาและบุคลิกของเขาเองจ้ะ” นางบอกยิ้มๆ แม้ว่าปุณณ์จะมองไม่เห็น แต่นางก็ยังคงยิ้มให้โทรศัพท์
“ทาลิปเนี่ยนะคะ ลูกชายป้าพลอยเป็นใช่ไหมคะ แต่ไม่หรอก เพราะเมื่อกี้...”
อะแฮ่ม!
เหี้ยมกระแอมปรามก่อนที่ปุณณ์จะพูดเรื่องก่อนหน้านี้ให้แม่ตัวเองฟังพร้อมกับพูดขัดขึ้น
“พูดให้ดีนะ ถ้าพูดไม่ดีหลังจากวางสายไปรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรืออยากมีผัวก็บอกดีๆ ไม่ต้องฟ้องให้พี่หงุดหงิดหรอกน้องปุณณ์” เขาเน้นย้ำเสียงหนักแน่น
พลอยใสได้ยินเสียงพึมพำเข้ามาในสายแต่ก็ไม่ชัด เลยไม่รู้ว่าลูกชายตัวเองพูดอะไรกับปุณณ์
“หนูปุณณ์จะพูดอะไรกับป้าอีกไหมจ๊ะ ถ้าไม่ก็รอเจอกันที่บ้านนะ ป้าขอทำงานต่อก่อนจ้า”
“ไม่มีแล้วค่ะป้าพลอย รีบๆ กลับมาบ้านะคะ”
“จ้า อยู่กับพี่เขาก่อนนะลูก อยากได้อะไร ต้องการอะไร บอกพี่เหี้ยมเขาเลยนะหนูปุณณ์”
“ค่ะ ป้าพลอย”
“เอาคืนไป เรื่องใช้คืนค่าโทรฉันไม่คืน” คุยจบก็ส่งยื่นโทรศัพท์ให้เจ้าของเครื่องแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินสำรวจบ้านให้ทั่ว เพราะว่าเธอต้องมาอยู่บ้านหลังนี้เป็นเวลาสามเดือนพร้อมกับเงินสดเจ็ดพันบาท เงิน? แล้วเงินเธออยู่ไหน
“คุณ กระเป๋าฉัน” เธอเพิ่งนึกได้ว่ากระเป๋าของเธอถูกทิ้งไว้ในรถ
“เดี๋ยวโทรบอกไอ้เส็งเก็บไว้ให้ ไม่ต้องห่วงหรอก ลูกน้องผมไม่มีนิสัยขโมย แล้วกรุณาเรียกผมพี่เหี้ยมด้วยครับ ผมเกิดก่อนคุณหลายปีเลยแหละดูจากหน้าอ่อนๆ ของคุณแล้ว และคงไม่มีประสบการณ์บนเตียงมาสินะ หรือว่ามีแล้วแต่ยังไม่เก่ง แต่ถ้าอยากเก่งบอกได้ พี่เหี้ยมจะสอนให้เองจ้ะ” ท้ายประโยคเขาก็วกเข้าเรื่องใต้สะดือจนได้ ก็เขาอยากพูด หล่อนชอบทำตัวอวดดีออกคำสั่งเชิดหน้าชูคอเป็นนางพญากดขี่เขาทำไมล่ะ
“อีกอย่างจะออกคำสั่งกับใคร กดขี่ข่มเหงใคร กรุณาดูสถานะของตัวเองด้วย ที่นี่พิษณุโลกไม่ใช่กรุงเทพบ้านคุณจำไว้ ที่นี่ไม่มีใครทำตามใจคุณหนูแบบคุณหรอก อยากได้อะไร ต้องการอะไร ต้องรู้จักทำเองและขอร้องหวานๆ พูดหวานๆ น่ะทำเป็นไหม ไม่ใช่ตีหน้าเป็นตูดแบบนี้” พูดพร้อมกับมองสำรวจหัวจรดเท้าของปุณณ์ แม้ว่าตอนนี้หัวของหล่อนจะดูยุ่งๆ หน่อยเพราะฝีมือของเขา เพียงแค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่าเธอเป็นคุณหนูเอาแต่ใจตอนอยู่กรุงเทพฯ ไม่ต้องมีใครบอกเขาก็ดูออกว่าเธอเป็นแบบที่เขาพูดออกมา
“แล้วไง ฉันจะทำตัวแบบนี้แล้วทำไม ฉันไม่แคร์ ไม่สน เพราะฉันไม่ได้ใช้จมูกของคุณหายใจ” เธอเถียงกลับ
“ดี มาอยู่ที่นี่ก็ระวังหน่อยล่ะ โจรหื่นมันเยอะ ระวังมีผัวหลายคนแบบไม่รู้ตัว ชุดที่ใส่มาเนี่ยก็อ่อยเหลือเกินแม่คุณ นมก็แบนๆ ยังกล้าใส่เกาะอกบีบดันให้ตูมอีก อายบ้างไหมแม่คุณ”
ชุดของเธอมันช่างล่อเสือล่อตะเข้เสียจริง มองยังไงก็ชวนให้สยิวหว่างขา พอพูดจบก็ไม่สนใจว่าสาวเจ้าจะกรีดร้องดิ้นพล่านไม่พอใจตนเอง เขาเดินหนีทันทีอย่างไม่สนใจ เพราะวันนี้เขาสนุกมากแล้วกับการได้แกล้งหล่อนแบบนี้ ไม่รู้ทำไมถึงอยากแกล้งปุณณ์ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่เคยทำแบบนี้และไม่ปากร้ายกับผู้หญิง ยิ่งสวยๆ แบบเธอ เขายิ่งอ่อนหวานเอาอกเอาใจ ระหว่างเดินหนีก็ล้วงลิปสติกในกระเป๋ากางเกงมาทาปากเม้มสองสามครั้งแล้วเดินหยักยิ้มมุมปากขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน
ปุณณ์ได้แต่กำมือแน่นกัดฟันกระทืบเท้าแรงๆ กับพื้นพรมแล้วเดินจากตรงนี้ โดยไม่ลืมหยิบแก้วน้ำขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้วอย่างหิวกระหาย
“ไอ้เหี้ยม ไอ้เลว ไอ้หื่น ไอ้...โอ๊ย! ไอ้ระยำ” สะบัดหน้าแรงแล้วเดินจากไป พอห้องนั่งเล่นว่างไร้เจ้านาย สาวใช้ในบ้านที่หลบตามมุมแอบดูแอบฟังต่างก็โผล่หัวออกมาจากมุม บ้างก็เดินไปเก็บแก้วน้ำและคุกกี้ที่เอามาให้ก่อนหน้านี้ไปเก็บ บ้างก็แอบคุยกันต่อถึงเรื่องเจ้านายที่เห็นเมื่อครู่
- ผู้เขียน
