4 ปีผ่านไป...
“ป้าอ่อนจ๋า วันนี้พราวกลับค่ำหน่อยนะคะ มีงานเลี้ยงรุ่นค่ะ”
พราวฟ้าที่ตอนนี้อายุย่างเข้ายี่สิบเอ็ดปีแล้ว ก้มลงหอมแก้มของหญิงสูงวัยที่เคารพไม่ต่างจากแม่บังเกิดเกล้าอย่างรักใคร่ ป้าอ่อนที่กำลังต้มน้ำก๋วยเตี๋ยวอยู่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ค่ำได้ค่า แต่อย่าให้ดึกนักนะหนูพราว ป้าเป็นห่วง แม้แถวนี้จะปลอดภัยกว่าสลัมที่เราเคยอยู่ แต่เราก็ต้องระวังทุกฝีก้าว ยิ่งหนูพราวสวยวันสวยคืนแบบนี้ด้วย”
เด็กสาวที่ตอนนี้โตเป็นสาวเต็มตัว แถมยังกำลังจะจบปริญญาตรีในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้ายิ้มตอบ
“พราวสวยที่ไหนกันคะ ป้าอ่อนยอพราวทุกวันจนพราวจะเหาะแทนเดินอยู่แล้ว”
“ในสายตาของป้า หนูพราวทั้งสวยและแสนดีเสมอค่ะ”
“ค่า พราวรู้ดีจ้าป้าอ่อนจ๋า... พราวรักป้าอ่อนมากนะคะ” กอดร่างป้าอ่อนแน่น ซบหน้ากับอกน้ำตาซึม สมองนึกย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้วโดยไม่เจตนา
หญิงสาวจำวันที่เดินทางออกจากบ้านเป็นวันแรกชัดเจน จ
