“นี่ว่าจะเดินเข้าไปตามถึงบ้านแล้วเชียว...”
เมื่อเดินมาถึงป้ายรถเมล์ เสียงใส ๆ ของม่านมุกที่ดังขึ้นใกล้ๆ ช่วยดึงพราวฟ้าที่มัวแต่หมกมุ่นถึงแต่ผู้ชายที่ชื่อรามิลให้คืนสติขึ้นมา
“อ้าว มุก... รอพราวนานไหมจ๊ะ พราวขอโทษจริง ๆ”
เดินเข้าไปหยุดใกล้ ๆ เพื่อนสาวคนสวยที่มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาลัย พร้อม ๆ กับรีบฝังเรื่องราวของผู้ชายที่ตนสนิทเสน่หาไว้ในหลืบหัวใจ ก่อนจะยิ้มเขิน ๆ
“นานสิ แล้วนี่มัวแต่ใจลอยไปถึงไหนกันอีกล่ะ ถ้ามุกไม่เรียกนี่สงสัยพราวจะเดินข้ามถนนไปฝั่งนู้นแล้วล่ะ” ม่านมุกทำเสียงดุ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“หรือว่าคิดถึงคุณปู่จอมลึกลับคนนั้น... อย่าบอกน่ะว่าแอบรักคนแก่”
“บ้าหรือมุก ดูพูดเข้าสิ พราวเคารพท่านอย่างลูกหลานต่างหาก และอีกอย่างพราวก็มีคนที่พราวรักแล้วด้วย...”
ม่านมุกคือคนที่พราวฟ้าไว้ใจรองลงมาจากป้าอ่อน ดังนั้นทุกเรื่องหล่อนจึงเล่าให้ม่านมุกฟังได้ทั้งหมด และก็มีม่านมุกนี่แหละที่ใ
