ตอนที่ 9
1171 คำ
พราวฟ้าเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีขึ้นจากหมอนมองไปยังประตูห้องที่เปิดออก และก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นร่างของแพรวดาวเดินนวยนาดเข้ามาหา
“ถ้าพี่แพรวจะมาตบตีฉัน ก็เชิญเลย ตามสบายเอาให้สะใจแล้วกัน แต่ฉันไม่ยอมทำตามคำสั่งของพี่อีกแล้ว...”
แพรวดาวหน้าตึงเล็กน้อย แต่ก็พยายามซ่อนเอาไว้ ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ ก็คงต้องใช้ไม้อ่อนกัน
“พี่จะตีแกทำไมล่ะพราว... พี่ขอโทษก็แล้วกัน แต่แกก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางเลือก วันนี้ต้องไปกับคุณรณนจริง ๆ พ่อสั่งเอาไว้”
พราวฟ้าลุกขึ้นนั่งจ้องมองพี่สาวที่นั่งเก้าอี้ข้างเตียงด้วยสายตาประหลาดใจ
“พี่จะมาไม้ไหนกับฉันเนี่ย จะหลอกอะไรฉันอีกล่ะ”
“พี่สารภาพตรง ๆ กับแกเลยก็ได้...”
พราวฟ้าจ้องหน้าพี่สาวที่ตอนนี้เศร้ามีน้ำตาคลอนิด ๆ นั้นอย่างสงสัย
“พี่รักพี่ราม... แต่ขัดพ่อเรื่องคุณรณนไม่ได้ นี่แหละคือสาเหตุที่พี่ต้องฝืนใจให้พราวไปหาพี่รามคืนนี้ พี่ไม่ได้คิดจะหลอกพี่รามอย่างที่พราวเข้าใจนะ พี่รักพี่รามจริง ๆ ไม่งั้นจะหนีพ่อไปหาทำไม ทั้งที่พี่รามก็จนกรอบแบบนั้น...”
แพรวดาวโกหกคำโต หล่อนไม่เคยรักผู้ชายคนไหนสักคน ทุกคนที่คบด้วย ก็แค่ทางผ่าน หล่อนต้องการคนที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น คนที่จะรักหล่อน และยอมตายเพื่อหล่อนได้ หญิงสาวคิดไม่ต่างจากพวกคนสวยที่หลงตัวเอง
“พี่รักพี่รามเหรอ...”
และเมื่อพี่สาวพยักหน้ารีบ พราวฟ้าก็ถึงกับนิ่งงัน รู้สึกไม่ต่างจากถูกค้อนทุบหัวใจจนแหลกละเอียด น้ำตาตกใน จะร้องไห้ก็ทำไม่ได้ จำต้องซ่อนมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด
หล่อนต้องดีใจสิ ต้องดีใจที่พี่แพรวรักพี่รามจริง ๆ ไม่ได้หลอกแบบที่หล่อนเคยคิด
พี่รามกำลังจะมีความสุข อีกไม่นานก็จะได้ครองรักกับพี่แพรว หล่อนควรจะดีใจสิ แต่ทำไมมันถึงได้เจ็บปวดแบบนี้นะ
“พี่แพรวพูดจริงเหรอ... ไม่... ไม่ได้โกหกใช่ไหม...”
ทั้งที่พราวฟ้าพยายามบังคับน้ำเสียงให้ราบเรียบเป็นปกติที่สุดแล้ว แต่มันก็ยังสั่นเครือเจือสะอื้นจนน่าสังเวชใจยิ่งนัก
แพรวดาวรู้ซึ้งดีว่าน้องสาวเสียใจแค่ไหน... แต่ก็ช่วยไม่ได้ อยากเกิดมาสวยน้อยกว่าหล่อนเองทำไม หญิงสาวหัวเราะเยาะในใจ ก่อนจะแสร้งพูดเสียงเศร้า
“พี่จะหลอกแกทำไม หากแกรักพี่ รักพี่ราม แกก็ต้องไปหาพี่รามคืนนี้ เพื่อแก้ตัวให้กับพี่... เพราะหากพี่รามรู้ว่าพี่ไปกับคุณรณน พี่รามจะเสียใจมาก แล้วแกจะทนเห็นพี่รามเจ็บได้หรือไง...”
พราวฟ้าพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้านิ่ง ทางเลือกไม่มีเลยสำหรับหล่อน แพรวดาวเห็นน้องสาวเริ่มใจอ่อนแล้ว ก็รีบเติมเชื้อลงไปอีก
“แกไม่อยากเห็นรอยยิ้มของพี่รามเหรอ เอาน่า ทำตามที่พี่บอกแล้วกันนะ แล้วต่อไปพี่จะไม่ขอร้องอะไรกับแกอีกพราว...”
เมื่อเห็นน้องสาวยังเงียบไม่รับปาก แพรวดาวที่พยายามทำตัวเป็นนางเอกทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยโทสะ ก็รีบพูดโน้มน้าวออกไปอีก
“พี่จะเลิกตบตีแกด้วย และจะให้พ่อปล่อยแกวันนี้เลย”
พราวฟ้าหันมามองพี่สาวตาโต
“ปล่อยฉันหรือพี่แพรว”
แพรวดาวพยักหน้า “ก็ใช่นะสิ นี่พี่ขอพ่อมาแล้วนะว่าจะให้แกมีอิสระจะไปไหนมาไหน หรือจะไปสวนมะม่วงก็ได้แบบเมื่อก่อนนี้”
“พี่แพรวพูดจริงเหรอ”
“จริงสิ ถ้าแกตกลงจะไปพบพี่รามคืนนี้แทนพี่ พี่ก็จะปล่อยแกทันที ตกลงนะพราว...” แพรวดาวยื่นมือมาบีบมือของน้องสาวเอาไว้
พราวฟ้าก้มหน้ามองมือของตนเองที่ถูกแพรวดาวกุมไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยงามที่ผ่านการตกแต่งมาอย่างดีของพี่สาวนิ่ง
“ก็ได้... แต่หากวันใดที่ฉันรู้ว่าพี่หลอกพี่ราม ฉันจะไม่ช่วยพี่อีก”
ผู้เป็นน้องยื่นคำขาด แพรวดาวซ่อนโทสะไว้ในใจ ก่อนจะฉีกยิ้มหวานที่ใคร ๆ เห็นต่างก็หลงใหลออกมา ทั้ง ๆ ที่มันเป็นรอยยิ้มเคลือบยาพิษดี ๆ นี่เอง
“พี่รู้แล้วน่า... ยังไงคืนนี้ก็ไปตามนัดแทนพี่ก็แล้วกัน” แพรวดาวกำชับ
พราวฟ้าพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ “ฉันจะไป แล้วพี่แพรวจะให้ฉันบอกพี่รามว่าอะไรล่ะ”
แพรวดาวยักไหล่ ก่อนที่กลีบปากอิ่มที่เคลือบสีชมพูวาววับจะเหยียดยิ้ม “ก็บอกไปเถอะ ปวดท้อง ปวดหัว ปวดประจำเดือน อะไรก็ได้ที่จะทำให้พี่รามไม่โกรธพี่น่ะ”
“จ้ะ ฉันจะบอกว่าพี่ปวดท้องประจำเดือนก็แล้ว แต่ฉันรับรองไม่ได้นะว่าพี่รามจะเชื่อมากน้อยแค่ไหน” น้ำเสียงของพราวฟ้าเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
แพรวดาวตวัดสายตาคมมองน้องสาวเขม็ง “แกก็พูดให้มันน่าเชื่อถือสิ และอย่าให้รู้นะว่าแกทรยศโดยการเล่าเรื่องของฉันให้กับพี่รามฟัง ไม่งั้นแกโดนดีแน่...” ผู้เป็นพี่สาวคาดโทษ
“หากฉันจะบอกนะ ฉันทำไปตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้มันเนิ่นนานจนแก้ไม่ทันแบบนี้หรอก”
พราวฟ้าพูดเสียงเรียบ ก่อนจะชะเง้อมองไปที่หน้าต่าง รถยนต์ยี่ห้อหรูราคาแพงลิบลิ่วแล่นเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้าน
“คนที่พี่แพรวรอมาแล้วนั่น รีบไปเถอะ เดี๋ยวเขาจะรอ”
แพรวดาวยิ้มหน้าบาน จ้องมองรถคันหรูผ่านหน้าต่างห้องของน้องสาวด้วยดวงตาเป็นประกายวาววับ บางทีรณนอาจจะเป็นผู้ชายที่หล่อนตามหาก็ได้
“งั้นพี่ไปก่อนนะ แล้วอย่าลืมที่รับปากไว้ล่ะ”
“ฉันไม่ลืมหรอก พี่ไปเถอะ”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรำคาญของพราวฟ้าทำให้แพรวดาวหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะกัดฟันเดินหายออกไปจากห้องนอนของน้องสาวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังรถคันหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
เมื่อวิ่งมาถึงรถที่รณนจอดรออยู่ หญิงสาวรีบปรี่ไปเปิดประตูรถฝั่งตอนหน้าคู่คนขับ แต่ก็ต้องชะงัก เพราะเจอเด็กสาวที่น่าจะวัยเดียวกับพราวฟ้านั่งลอยหน้าลอยตาอยู่
- ผู้เขียน
