ตอนที่ 8
1205 คำ
“มุก!... เลิกรวนได้แล้ว กลับเข้าบ้านไปเถอะ ฉันรีบจริง ๆ ไม่ได้ล้อเล่น”
ร่างสูงใหญ่พยายามจะเดินเลี่ยงไปทางขวา แม่เด็กสาวจอมแก่น แถมเอาแต่ใจที่สุดก็ดันกางแขนขวางไว้ ครั้นจะไปทางซ้าย เจ้าหล่อนก็ทำแบบเดิม
“ต้องให้ตีกันหรือไง”
คำรามอย่างเหลืออด
“มุกอยากไปด้วย... ถ้าไม่ขอโทษก็ให้มุกไปด้วย”
ด้วยความรู้สึกที่ว่าไม่ต้องการให้รณนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นสองต่อสอง ม่านมุกจึงต่อรอง และก็คิดไว้แล้วว่าถ้าคนตัวโตไม่ให้ไปด้วย หล่อนก็จะขวางไว้อย่างนี้ เพราะเชื่อว่ารณนไม่กล้าแตะต้องตัวหล่อนหรอก เขาเป็นสุภาพบุรุษจะตาย
“ตลกไปหน่อยมั้งม่านมุก”
คราวนี้เขาเรียกเต็มยศเลย ดีนะไม่พ่วงนามสกุลด้วย
“มุกแค่อยากไปนั่งภัตตาคารหรู ๆ กินของอร่อย แค่นี้เอง ไม่ได้คิดจะไปเป็นก้างขวางคอคุณณนหรอก นะ... ให้มุกไปด้วยนะ แล้วมุกจะไม่เกเรกับคุณณนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์”
รณนทำหน้าเอื่อมระอา มองเด็กสาวที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างรู้ทัน
“แล้วเวลาที่เหลือล่ะ ก็ยังจะเกเรกับฉันอยู่อย่างนี้ใช่ไหม”
เด็กสาวซ่อนยิ้ม เงยหน้าทำตาปริบ ๆ จนชายหนุ่มอดสงสารไม่ได้ แล้วก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ ที่ทำไมถึงได้ใจอ่อนนักกับเด็กสาวมอมแมมคนนี้
“งั้นก็ไปแต่งตัวสิ ให้เวลาห้านาทีนะ” ม่านมุกตาโตกระโดดเข้ากอดร่างกำยำของคนตัวโตแน่น
“เย้... คุณณนใจดียังเลยค่ะ มุกรักคุณณนจัง...”
“ไม่ต้องรักฉันหรอก แค่ไม่เกเรกับฉันก็พอแล้ว แล้วนี่ปล่อยสักทีเถอะ กอดแบบนี้ฉันหายใจไม่ออก จะตายแล้วนะ...”
นั่นแหละเด็กสาวถึงรู้ตัว รีบคลายอ้อมกอดและถอยห่างด้วยใบหน้าแดงซ่าน รณนเองก็รู้สึกแปลก ๆ ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ก็พยายามไม่คิดถึงมัน
“แหะ ๆ มุกดีใจไปหน่อย... ขอโทษด้วยค่ะ”
ม่านมุกพูดเสียงอ่อย ชายหนุ่มหัวเราะร่วน
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือสักหน่อย นึกว่าน้องสาวกอดก็แค่นั้น ไปสิ ไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวไม่รอนะ”
ม่านมุกหน้าตึงที่ได้ยินคำว่าน้องสาว แต่ก็รีบซ่อนความขุ่นเคืองนั้นไว้ ก่อนจะรีบตอบ
“มุกแต่งตัวมาเรียบร้อยแล้วค่ะ เห็นไหมใส่กระโปรงด้วย...”
คำพูดของเด็กสาวที่ยังถักเปียสองข้างอยู่เลยตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มตรงหรี่ตามองอย่างจับผิด
“นี่วางแผนมาก่อนหรือเปล่านี่”
เด็กสาวสะดุ้งเมื่อจะถูกจับได้ ก่อนจะรีบตีหน้าตาย
“เปล่าสักหน่อย... เค้าก็แต่งสวยแบบนี้ทุกวัน คุณณนไม่เคยมองต่างหาก”
รณนหัวเราะขบขันกับคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นสักหน่อยของม่านมุก ทำไมเขาจะไม่เคยสังเกตหล่อนล่ะ สังเกตประจำทุกวันต่างหาก
ทุกวันหล่อนใส่เพียงเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ไม่งั้นก็ขาสามส่วน ไม่ได้ใส่กระโปรงบานพลิ้วแบบวันนี้ แล้วนี่ก็คงมาดักรอเขาน่ะสิ
“คุณณนชอบใส่ร้ายมุกจังเลย มุกออกจะเป็นเด็กดี...”
โอดครวญเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูรถเบาะคู่คนขับและขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อรณนขึ้นนั่งประจำที่คนขับ
รณนอมยิ้มอีกแล้ว... เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ... ตั้งแต่เขาเจอหน้าแม่เด็กสาวจอมแก่นคนนี้ หล่อนช่างเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษนัก ทำให้เขาหัวเราะ ยิ้มได้ แถมอารมณ์ดีแบบแปลก ๆ ได้ทั้งวัน กับเจ้าความเกเร ดื้อรั้น เถียงคำไม่ตกฟากของหล่อน
“เด็กดีจนน่าตีให้ตายน่ะสิไม่ว่า...” พูดจบก็เคลื่อนรถออกไปทันที
ม่านมุกอมยิ้ม ลอบมองเสี้ยวหน้าของบุรุษที่ตัวเองรู้สึกแปลก ๆ ทุกครั้งที่เข้าใกล้อย่างพิจารณา ก่อนจะต้องแก้มแดงก่ำ เมื่อเขาหันกลับมาเจอสายตาสำรวจตรวจตราของหล่อนพอดิบพอดี
“คิดแผนจะแกล้งอะไรกันอีกล่ะ ถึงได้มองแบบนั้น...”
เด็กสาวรีบส่ายหน้า “ปะ เปล่านะ แค่คิดว่าคุณณนใจดีจัง ที่พามุกมาด้วย”
รณนอมยิ้ม ยักไหล่กว้างน้อย ๆ “ก็แค่อยากทำให้เด็กท้องแตกตายเพราะกินไม่หยุดก็เท่านั้น”
ความจริงเขาต้องการเอาม่านมุกไปเป็นก้างเพื่อไม่ให้แพรวดาวมาเกาะแกะกับเขาต่างหาก เพราะเมื่อสองครั้งที่แล้ว หล่อนแทบจะมานั่งกินข้าวบนตักของเขาก็ไม่ปาน
“เค้ากินไม่เก่งสักหน่อย แค่อยากกินของแพง ๆ เท่านั้นเอง...”
ม่านมุกทำตาโต ก่อนจะทำปากยื่นอย่างแง่งอน บ่นอุบอิบในลำคอ ก่อนเสมองออกนอกรถ รณนชำเลืองตามอง ก่อนจะผิวปากออกมาอย่างอารมณ์ดี
“มีเด็กอยู่ข้าง ๆ ก็มีความสุขไปอีกแบบนั้นนะ”
คำพูดลอย ๆ ที่กล่าวหาว่าหล่อนเป็นเด็กน้อยทำให้ม่านมุกนึกเคืองไม่ได้ หล่อนมอบค้อนให้คนตัวโตที่กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่วงใหญ่
“แต่ผิดกับมุกเนอะ มุกน่ะทั้งเบื่อทั้งรำคาญคนแก่ชะมัด”
“ใครแก่กันไม่ทราบครับ ด.ญ. ม่านมุก สุวรรณศิลา...”
รณนยั่วกลับมา ทำเอาม่านมุกแทบกระโดดบีบคอ หล่อนกัดฟันแน่น
“เค้าไม่ใช่เด็กหญิงแล้วนะ คุณณนพูดใหม่เลย เค้าทำบัตรประชาชนตั้งแต่สองปีที่แล้ว และตอนนี้ก็ใช้นางสาวแล้วด้วย นางสาวม่านมุก สุวรรณศิลา เข้าใจไว้ซะด้วย”
อธิบายเสียงขึ้นจมูก ชายหนุ่มอดขำไม่ได้ เด็กคนนี้ทำให้เขาหัวเราะได้เป็นสิบครั้งต่อนาทีเลยล่ะ
“ไว้มีแฟนเมื่อไหร่ค่อยมาบอกฉันว่าเป็นสาวก็แล้วกัน...”
ชายหนุ่มทำท่าจะจบบทสนทนาที่หล่อนเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเอาดื้อ ๆ เด็กสาวกำลังจะโต้ตอบออกไป แต่พ่อคนตัวโตก็กระแทกคำพูดเจ็บ ๆ ออกมาให้ได้อับอายอีก
“วันก่อนยังเห็นเล่นกะลาขายข้าวขายแกงอยู่เลย... ดีนะไม่แก้ผ้ากระโดดลงน้ำด้วย ไม่งั้นฉันเป็นตากุ้งยิงตายแน่...”
“คุณณน!...”
“ทำไมเหรอ... เรียกเบา ๆ ก็ได้ อยู่กันใกล้แค่นี้เอง”
ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขุ่นเคือง เมื่อรู้ตัวว่าวันนี้ปราชัย “ฝากไว้ก่อนเถอะ เค้าจะเอาคืนแน่...”
พูดจบก็สะบัดหน้าที่บูดบึ้งมองนอกรถทันที
รณนอมยิ้ม สบายใจชะมัดได้แกล้งเด็กสาวข้าง ๆ นาน ๆ หล่อนจะเพลี่ยงพล้ำให้แก่เขาสักที เพราะทุกครั้งที่เจ้าหล่อนมารวนใกล้ ๆ เขาจะเป็นฝ่ายต้องยอมแพ้ตลอด
‘ครั้งนี้ถือว่าเอาคืนแล้วกันนะม่านมุก’
ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวซ้ายเมื่อเห็นทางเข้าบ้านกำนันพลกิจ กำนันผู้กว้างขวางอยู่ลิบ ๆ ไม่ไกล
- ผู้เขียน
