ปานยิหวาเดินกลับมาหาหนูปลาหลังจากให้น้อมจัดการของว่างให้กับหลานรักแล้ว โดยหล่อนกำซับว่าให้นำมาให้ตรงหน้าเรือนขนมปังขิง เพราะจะนั่งเล่นอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ๆ ด้วยอากาศกำลังดียังไม่อยากพากันกลับขึ้นไปที่ตึกใหญ่เลย
ขณะนั้นเองหล่อน จึงได้ยินเสียงร้องไห้กระซิกเบาๆ ดังขึ้นมา ปานยิหวารีบสาวเท้าเร็วขึ้น เพราะกลัวว่าเสียงร้องไห้นั้นจะเป็นของหลานรักตัวเอง และแล้วหล่อนก็พบต้นกำเนิดเสียงนั้น ซึ่งก็เป็นหลานรักของตัวเองจริงๆ ด้วยที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น
ปานยิหวาปราดเข้าไปหาหลานสาวทันที พลางส่งเสียงถามอย่างตกใจ "หนูปลา นี่...เกิดอะไรขึ้นลูก!"
หนูน้อยค่อย ๆ เงยหน้า สะอื้นบอก "หือๆ หนูปลา หนูปลาเป็นเด็กมีพ่อมีแม่...ใช่มั้ยคะ"
ปานยิหวาตกใจ ยิ่งกว่าตอนพบว่าหนูปลาร้องไห้อีก หล่อนจับสองบ่าน้อยๆ ของหลานรักเอาไว้เบาๆ พลางถามเพื่อความแน่ใจ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ยังไม่มีวี่แววว่าหลานสาวตนจะเป็
