เสียงน้อมขาดๆ หายๆ ไป ทำให้ปานยิหวารีบส่ายหน้า "ไม่หรอก ไม่กลัวเลย เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนี่ใช่มั้ย" "ค่ะ"
"แล้ว ฉันถามน้อมตรงๆ นะ เรื่องคุณตะวัน"
"ค่ะ"
"ใครหรือที่เห็น... ฉันหมายถึงได้เห็นวิญญาณคุณตะวัน พอจะมีคนยืนยันได้มั้ยว่าได้เห็นกับตาตัวเองมาจริงๆ ไม่ได้ฟังมาจากเสียงเล่าลือ"
น้อมเงยหน้าจากหีบใบใหญ่ที่สานมาจากหวาย ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า "ตอนนั้นน้อมก็ยังเล็กอยู่มากเหมือนกันค่ะ เอ่ ใครนะที่บอกว่าเห็น เอ่...แต่ก็มีคนพูดนะคะ"
"ก็นั่นน่ะสิ มีแต่คนพูดกัน เล่าลือกันไปเองทั้งนั้น คนเราบางทีก็อาจจะเห็นเงาใบไม้ไหว แล้วก็เอาไปพูดจนบานปลายไปก็ได้" ปานยิหวาตั้งข้อสังเกต และพยายามจะหาเรื่องมากลบเกลื่อนเรื่องนี้เสียเอง และน้อมจึงยิ้มแหย พลางเอ่ยอีกว่า "ก็คงเป็นอย่างที่คุณยิหวาพูดมานั่นแหละค่ะ"
จากนั้นจึงผุดลุกขึ้น เมื่อช่วยปานยิหวาพับผ้าลงหีบไม้หวายเรียบร้อย ก่อนจะตัดบท
"
