ปานยิหวา

ตอนที่ ๒ พินัยกรรมฉบับนี้... (๒๕%)

คชาธารหันกลับมาดูร่างบอบบางตรงหน้าอีกครั้ง ส่วนสูงของหล่อนคงอยู่ราว ๆ ร้อยหกสิบเช็นติเมตรซึ่งถือว่าอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานหญิงไทย  ผมยาวสยายประบ่าบอบบางทั้งสองข้าง ไม่ได้ทำให้หล่อนดูตัวเล็กลงไปสักนิด หากแต่ขับให้หล่อนสวยหวานในแบบสาวชาวบ้านชาวสวนจริง ๆ มากว่า

แต่...ด้วยขนาดตัวที่อรชรอ้อนแอ้นในผ้าซิ่นและเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวแขนสั้นแบบนี้ ใครจะไปเชื่อ ว่าหล่อนจะทำไร่ทำสวน

"ใครกันน่ะ! ยิหวา" เสียงของผู้สูงวัยมีรูปร่างค่อนข้างเจ้าเนื้อถามขึ้น ขณะเดินมาสมทบกับหล่อน

"คุณช้าง..."  หล่อนปรายตามาทางเขานิด ก่อนจะหันกลับกระซิบบอกมารดาเบา ๆ "...ลุงของหนูปลายังไงล่ะคะ"

"ห๊ะ!" ผู้อาวุโสตรงหน้า ดูมีท่าทางตกใจชัดเจน

.

"น้ำค่ะคุณ"

ผู้อาวุโสเอ่ยพลางวางขันทองเหลืองเงาวับใบเล็ก ๆ ที่เพิ่งตักน้ำขึ้นมาจากหม้อดินเผาที่ใส่น้ำดื่มประจำบ้าน

แล้วนางจึงหย่อนตัวนั่งลงบนเสื่อกกผืนใหญ่ ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มผู้นี้  พลางอดที่จะพิจารณาตัวของลุงหนูปลาไม่ได้  อายุเขาคงอยู่ราว ๆ สามสิบ เขาเป็นชายหนุ่มที่มีร่างสูง  ผิวพรรณขาว ค่อนข้างเรียกว่าขาวจัดเสียด้วย ทำผมทรงลองทรงต่ำถูกเก็บให้เรียบร้อยด้วยการทาน้ำมันเอาไว้ รูปร่างหน้าตาถือว่าสมฐานะของคนที่อยู่ในตระกูลเหมวัฒน์  ตระกูลที่มีชื่อเสียงโด่งดังไม่น้อย

หลังจากหายตกใจแล้ว  ตนจึงเชิญอีกฝ่ายขึ้นมานั่งบนบ้านกลางเฉลียงกว้างใหญ่  ซึ่งถือว่าเป็นเวลาที่เหมาะสม เพราะแดดร่มลมตก บรรยากาศจึงเย็นสบาย ในขณะเดียวกันก็ให้บุตรสาวดูแลขนมข้างล่างให้เรียบร้อยก่อน แล้วจึงตามตนขึ้นมา

ชายหนุ่มยกขันน้ำขึ้นมาจรดริมฝีปากหยักสีเนื้ออ่อน  เขายกขึ้นมาดื่ม...น้ำฝนที่หอมไปด้วยกลิ่นของดินเผาและกลิ่นมะลิอ่อน ๆ ช่างเข้ากันดีเสียนี่กระไร  กว่าจะรู้ตัวว่าหลงกลิ่นหลงรสของน้ำดื่มบ้านหลังนี้  เขาก็ยกดื่มทีเดียวเสียจนหมด

จากนั้นเขาจึงวางขันเปล่าลงเบา ๆ  แล้วเอ่ยเข้าเรื่องทันที

"เข้าเรื่องเลยล่ะกัน  ผมมาที่นี่ ทนายความของผมคงแจ้งให้ทางนี้ทราบแล้วว่า  ผมจะขอรับตัวหลานสาวคนเดียวของผมกลับไปดูแลแทนนกยูงคุณแม่ของแก"

"แต่หนูปลา ก็เป็นหลานของพวกเราเหมือนกัน  ดูเหมือนจะเป็นหลานที่ทางบ้านนั้น ไม่ได้ต้องการแต่แรกเสียด้วยซ้ำ"

ปานยิหวาเอ่ยแทรกขึ้น พร้อมกับเดินตรงขึ้นมาสมทบ หล่อนหย่อนกายนั่งพับเพียบลงข้าง ๆ มารดา ก่อนจะปรายตามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาไม่สู้จะชอบใจนัก

ผู้เป็นแม่จึงยื่นหน้าไปปรามบุตรสาวเบา ๆ "ยิหวา..."

คนถูกปรามอยากจะหันกลับไปเถียงมารดานัก ดูเขาสิ ปล่อยน้องสาวแถมด้วยหลานมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ถึงห้าปีกว่า ไม่เคยคิดจะเหลียวแล  พอวันดีคืนดี  นึกอะไรไม่รู้จึงได้กลับมายื่นสิทธิ์ขอรับหลานสาวคนเดียวของที่นี่คืนไป

ดวงตาหวานที่จดจ้องมองเขาอย่างไม่กะพริบ  ไม่อาจทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสะเทือนใจเท่าใดนัก  ริมฝีปากหยักคู่นั้นจึงเอ่ยเพียงแต่ว่า "ผมไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายเรื่องราวภายในบ้าน ให้กับ

คนอื่น

ที่ไม่ทราบอะไรมาแต่เริ่ม  ได้รู้ทั้งสิ้น"

ราวกับถูกอีกฝ่ายว่าให้เจ็บ ๆ ใบหน้างามนั้นจึงหงิกงอลง  พลางเม้มริมฝีปากสีเรื่อเข้าไว้ด้วยกันเล็กน้อย

และคล้ายกับว่าหล่อนจะเห็นมุมปากของเขายกขึ้นอีกเล็กน้อย ก่อนเขาจะหันไปเจรจากับมารดาของหล่อนต่อ  ทำราวกับว่า ปานยิหวาคนนี้  ไม่มีตัวตนขึ้นมาเช่นนั้นเอง

"ที่ผมมาวันนี้นอกจากจะต้องการทำตามเจตนาของน้องสาวแล้ว ผมยังต้องรับ..." เขารีบกลืนคำว่า

รับผิดชอบ ชดเชย ความผิดพลาด

ให้กับน้องสาวผู้ล่วงลับ แต่...เขาไม่อยากให้คนอื่นมารับรู้ปมปัญหาภายในตระกูลเหมวัฒน์ จึงไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่ม

อีกอย่าง  ดวงตาคมคู่นั้นตวัดมองกลับไปยังใบหน้างามที่กำลังแสดงสีหน้าราวกับโกรธเขามาแต่ชาติปางไหนสักเล็กน้อย หล่อนเองก็คงตั้งแง่ รังเกียจทางเขาเสียตั้งแต่วันที่มยุรีหอบข้าวของออกจากบ้านนั้น แล้วมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แล้ว เขาว่า...คงป่วยการที่จะมาพูดเรื่องความบาดหมางของคนในตระกูลเหมวัฒน์ที่ตรงนี้

หลังจากเงียบไป  ชายหนุ่มลอบถอนหายใจเล็กน้อย  ก่อนจะก้มหน้าหยิบเอาของสิ่งหนึ่งที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมา  "นอกจากนั้น ผมยังมีสิ่งที่มยุรีทำไว้ที่เรียกว่าพินัยกรรมมายืนยันด้วย  วันนั้นไม่ได้ให้ทนายนำมาด้วยเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งของสำคัญ  จึงอยากนำมาแจ้งให้ทางนี้ทราบด้วยตัวเองจึงจะดีกว่า"

เขาเอ่ยแล้วจึงวางซองสีน้ำตาลขนาดเท่าซองจดหมายลงตรงหน้าคนทั้งสอง

ปานยิหวารีบคว้าเอาสิ่งที่เรียกว่าพินัยกรรมที่อีกฝ่ายอ้างขึ้นมาเปิดอ่าน  ด้วยดวงใจสั่นไหวจึงทำให้ใบหน้าหวานซีดเซียวลงทุกที  ๆ ...

"หวา  นกยูงเขาเขียนว่าอย่างไรลูก"

เสียงกระซิบถามจากมารดา  เรียกสติของหญิงสาวกลับคืน  หล่อนจึงจำต้องอ่านเนื้อความนั้นให้มารดาฟังด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงทุกขณะ ...

"ว่าอย่างไรหวา นกยูงเขาทำพินัยกรรมอะไร"

หล่อนค่อย ๆ อ่านช้า ๆ ช้ำ ๆ ซึ่งในใจความพินัยกรรมฉบับนี้ระบุว่า

"ข้าพเจ้า นางมยุรี หินจักร (เหมวัฒน์) ได้ยกบุตรสาวเพียงคนเดียวให้กับ หม่อมหลวง..." หล่อนเหลือบสายตาขึ้นจากกระดาษช้า ๆ สบตาคมที่จ้องหล่อนนิ่งอยู่ก่อนแล้ว " ...คชาธาร เหมวัฒน์ผู้เป็นพี่ชาย หากว่าวันหนึ่งวันใดตัวข้าพเจ้าประสบเหตุมีอันเป็นไปก่อนที่บุตรสาวเพียงคนเดียวของข้าพเจ้าจะบรรลุนิติภาวะ โดยหม่อมหลวงคชาธาร เหมวัฒน์ จะเป็นผู้อภิบาลดูแลบุตรสาวเพียงคนเดียวของข้าพเจ้าต่อไป และให้ผลของพินัยกรรมฉบับนี้ มีผลนับตั้งแต่วันที่ข้าพเจ้าได้เสียชีวิตไป"

ลงชื่อ นางมยุรี หินจักร

หล่อนอ่านไปถึงรายชื่อของพยานอีกสองคน ที่ได้เซ็นต์รับทราบด้วยเสร็จสรรพ

มือทั้งสองที่ถือกระดาษพินัยกรรมลู่ลงบนตกทันทีที่อ่านข้อความนั้นจบ พร้อมกับนึกเองในใจว่า

พี่นกยูงรอบคอบถึงขนาดนี้เชียวหรือ ถึงได้ทำพินัยกรรมเอาไว้ โดยวันที่ที่ระบุลงในพินัยกรรมก็เกิดขึ้นล่วงหน้าก่อนที่พี่นกยูงจะเสียชีวิต นี่ แน่เสียยิ่งกว่าแน่ว่าพี่นกยูงไม่ไว้ใจ ว่าหล่อนจะสามารถดูแลหลานสาวเพียงคนเดียวได้  หรือเปล่านะ