เพราะรักมากไป

บทที่ 20 หรือจะไม่เหลือโอกาส

เมื่อรู้ว่าโอกาสรอดชีวิตของเธอแทบไม่เหลือ ตอนนี้แม้แต่ขาก็แทบก้าวไม่ออก ไร้เรี่ยวแรง ดวงตากลมโตจ้องหน้านที ก่อนน้ำตาจะค่อย ๆ ไหลออกมา สายตาพร่ามัว จนมองหน้าเขาไม่ชัด แต่ก็ยังจ้องไม่ให้คลาดสายตา เธอกลัว กลัวว่า ถ้าเพียงกระพริบตา เธออาจจะไม่ได้เห็นเขาอีกแล้ว

“พวกมึงกล้าเล่นตุกติกกับกู คิดว่ากูไม่กล้าฆ่านังนี่ใช่มั้ย!”

พลทัตตะโกนก้องออกมาเสียงดังสนั่น หน้าตาแดงก่ำด้วยความโมโห สายตาดุร้าย พร้อมจะฆ่าทุกคนที่ขวางหน้ามัน มือผอมจับร่างหญิงสาวล็อคคอแน่น ใช้เป็นโล่กำบัง

“โอ๊ย!” อัญญาส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อปลายกระบอกปืนกระแทกเข้าใบหน้าอย่างแรง จนขูดเนื้อบริเวณแก้ม เลือดไหลอาบลงมาเป็นทาง

อาการของพลทัตตอนนี้ ใกล้เคียงกับคำว่าสติแตก พร้อมจะตัดสินใจลงมือได้ทุกเมื่อ จึงทำให้เจ้าหน้าที่ทุกนาย ยกอาวุธขึ้นมาเตรียมพร้อม

พลทัตยืนอยู่ริมหน้าผา ซึ่งห่างจากลานจอดเฮลิคอปเตอร์หลายเมตร หากมันจะลากตัวหญิงสาวไปยังลานจอดฮอร์ คงต้องใช้เวลา อีกอย่างเมื่อขาดลูกน้องที่เก่งกาจแบบวิทย์ไปสักคน ก็ทำให้เจ้าพ่อยาเสพติดยืนละล้าละลัง รู้ตัวว่าฝีมือการต่อสู้ ไม่มีทางสู้กับพวกหน่วยคอมมานโดได้แน่ โอกาสหนีรอดคงยากแล้ว

พลทัตกำปืนในมือแน่น สายตาจ้องหน้านทีด้วยความอาฆาตแค้น หากไอ้คนทรยศมันไม่ตาย คนอย่างเขาก็จะไม่ยอมตาย ถ้าจะไปลงนรกก็ต้องลากมันลงไปด้วยกัน เมื่อเห็นท่าทางของตัวประกันสาว เอาแต่จ้องหน้าไอ้คนทรยศ มันก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า บางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะช่วยมันให้ได้แก้แค้นสมใจ

“ถ้ายอมปล่อยให้ฉันไปขึ้นฮอร์ ฉันก็จะปล่อยตัวนังนี่ แต่ถ้าพวกมึงก้าวเข้ามาอีก กูจะยิงนังนี่ทิ้งทันที”

“พลทัต แกไม่มีทางหนีแล้ว ยอมมอบตัวซะดีกว่า” พล.ต.ต.ศัลย์ เกลี้ยกล่อมให้พลทัตมอบตัวอีกครั้ง

“ถ้าไม่อยากให้นังนี่ตาย พวกมึงถอยออกไป!” พลทัตตะโกนกร้าวตอบโต้กลับมา หน้าตาบิดเบี้ยว น้ำเสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมา ทั้งกราดเกรี้ยว ทั้งโกรธแค้น ยิ่งทำให้รู้ว่ามันกำลังจนตรอก และอาจตัดสินใจทำอะไรกับตัวประกันก็ได้

จังหวะที่พลทัตขึ้นไกปืนพร้อมยิง นทีชะงัก จ้องมือมันไม่คลาดสายตา เหงื่อของเขาไหลออกมาเต็มฝ่ามือ โอกาสจะเข้าชาร์จและช่วยเธอออกมาแทบไม่มี

นทีจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ใช้เพียงสายตาสื่อสารกับเธอ เขาจะทำทุกวิถีทาง จะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปเด็ดขาด ในชีวิตการทำงานเขาช่วยคนมาตั้งมาก ถึงคราวคนรักของตัวเอง กลับรู้สึกถึงความกดดัน เครียด กังวลจนแทบจะเสียสมาธิ นทีพยายามรวบรวมสติของตัวเองให้กลับมา...เขาต้องตัดสินใจ

ใบหน้าขาวซีดน้ำตาไหลเป็นทาง แต่ไม่มีเสียงร้องไห้คร่ำครวญ หรือแม้แต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังจากปากอัญญา ราวกับยอมรับชะตากรรม ไม่!...เขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด เธอต้องรอด

รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมบนใบหน้าของพลทัตในเวลาใกล้ฟ้าสาง มันแสยะยิ้มออกมาราวกับปีศาจร้าย ใบหน้าตอบ ดวงตาปูดโปนยิ่งดูน่ากลัว มือผอมแห้งกระชากร่างอัญญาให้ไปยืนอยู่ริมหน้าผา แล้วมันก็หันหน้ากลับมาแสยะยิ้มให้กับนที

“อยากช่วยนังนี่ใช่มั้ย...ได้!...กูจะคืนให้ แต่...เป็นแบบไม่มีลมหายใจนะ ฮ่า ฮ่า”

ทั้งที่รู้ว่าอาจจะช่วยหญิงสาวไม่ทัน และอาจเป็นอันตรายกับตัวเอง รวมทั้งทำให้เจ้าหน้าที่หน่วยทำงานลำบาก แต่นทีจะปล่อยให้อัญญาตายไม่ได้

จังหวะที่พลทัตกดไกปืน นทีก็พุ่งตัวเข้าไปหาอัญญา ยังไม่ทันถึงตัวหญิงสาวด้วยซ้ำ ปลายกระบอกปืนกลับหันมาทางนที

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด นทีทรุดลงไปไม่ห่างจากอัญญา เจ็บชาไปทั้งแขน แต่ฝืนร่างไว้ สายตายังคงจับจ้องมัน ไม่มีใครยอมใคร... มันไม่ได้คิดจะยิงตัวประกัน

อัญญาตกใจจนร่างแข็งค้าง ดวงตาเบิกตากว้าง เมื่อเห็นร่างของนทีทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา เลือดไหลอาบเต็มแขน หญิงสาวดิ้นรนและสะบัดตัวอย่างแรง จนร่างหลุดจากมือพลทัต

เธอพุ่งเข้าไปหานที และคว้ากอดเขาเอาไว้แน่น ไม่สนใจว่า ด้านหลังยังมีพลทัตยืนถือปืนอยู่ และพร้อมจะทำร้ายพวกเธอ

 "พี่นที เป็นไงบ้างคะ?" เสียงระล่ำระลักถามด้วยความเป็นห่วง ดวงหน้าของอัญญาขาวซีดด้วยความตื่นตกใจ

พลทัตเองก็มีสีหน้าตื่นตกใจไม่แพ้กัน ไม่คิดว่าหญิงสาวตัวเล็ก ๆ จะมีเรี่ยวแรงมหาศาล จนสามารถดิ้นหลุดมือไปได้ หรืออาจจะเป็นเพราะเขามัวแต่จับตามองไอ้คนทรยศ จนทำให้เผลอผ่อนแรง มือที่จับตัวประกันไว้จึงแผ่วลงทำให้มันหลุดไปได้

ดีในเมื่อพวกมันอยากตายพร้อมกัน ก็จะสนองให้

ในจังหวะที่อัญญายังกอดนทีไว้แน่น พลทัตก็ยกปืนขึ้นเล็งไปที่คนทั้งคู่อีกครั้ง เสียงปืนจากฝั่งกองกำลังหน่วยคอมมานโดก็ดังขึ้นเช่นกัน กระสุนเจาะเข้าที่ท้องของมัน แต่พลทัตฝืนร่างไว้ ปืนในมือของมันสั่นเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ อาฆาตแค้น

พลทัตฝืนความเจ็บปวดไว้ไม่ยอมแพ้ ในเมื่อจะตายก็จะไม่ยอมตายคนเดียว จะต้องลากพวกมันลงไปในนรกด้วยกัน

ดวงตานทีเบิกกว้าง เมื่อมองเห็นปืนเล็งมาที่หญิงสาว แต่อัญญายังคงกอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มตัดสินใจ รวบรวมเรี่ยวแรงครั้งสุดท้าย ลุกขึ้นผลักหญิงสาวให้พ้นแนววิถีกระสุน

“ปัง!”

“พี่นที!!”

อัญญาร้องออกมาสุดเสียง พยายามดิ้นรนตะเกียกตะกายเข้าไปหานที แต่กลายเป็นว่าเธอเอาตัวเข้าไปเสี่ยง และบังวิถีกระสุน ทำให้กองกำลังหน่วยคอมมานโดไม่สามารถยิงตอบโต้พลทัตได้ทันที และเมื่อพลทัตเล็งปืนไปที่ชายหนุ่มอีกครั้ง ก็ไม่ทันกาลแล้ว

“ปัง!...ปัง!”

กระสุนเจาะเข้าที่อกของนที ร่างที่บาดเจ็บอยู่แล้วจึงไร้เรี่ยวแรงจะยืนให้มั่น แรงกระแทกทำให้ร่างนั้นปลิวร่วงตกหน้าผาไปต่อหน้าทุกคน

“ไม่!!!!!”

ก่อนสติของนทีจะหลุดลอยไป เขาได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องของอัญญา และเสียงปืนรัวกระหน่ำที่ค่อย ๆ ห่างออกมา ไม่นานร่างเขาก็กระแทกลงกับผืนน้ำท้องทะเล หมดความรู้สึก และไร้การรับรู้ใด ๆ อีก

        อัญญายืนมองปล่องควันไฟ ที่ค่อย ๆ พวยพุ่งขึ้นบนท้องฟ้า วันนี้เป็นงานฌาปนกิจศพของนที สิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำให้คนรักได้ ถึงแม้จะค้นหาศพเขาไม่พบ แต่เธอก็อยากประกอบพิธีทางศาสนาให้ถูกต้องครบถ้วน เพื่อดวงวิญญาณเขาจะได้ไปสู่สุขคติ