บทที่ 19 เผชิญหน้า

1247 คำ

“ที่นี่มันเกาะของกู จะว่าไปก็เก่งนะหลบได้ตั้งนาน” พลทัตเดินเข้าไปหาเธอช้า ๆ ท่าทางคุกคาม ก่อนจะก้มลงไปกระชากผมหญิงสาวเต็มกำมือดึงให้ลุกขึ้น สายตาที่จ้องมองเธอลุกโชนด้วยไฟโทสะ “โอ๊ย!...ปล่อยฉันนะ” อัญญาร้องออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด พยายามใช้มือผลักไสดิ้นรนขัดขืน แต่ก็สู้แรงของมันไม่ได้ “ใครช่วยมึง?....บอกมาว่ามันเป็นใคร!” น้ำเสียงแหบกดต่ำ อาการคุกคามจนชวนขนลุก “ไม่มี ฉันหนีออกมาเอง” “น้ำหน้าอย่างมึงเหรอจะช่วยตัวเอง...วิทย์จับตัวมันไป บางทีไอ้คนทรยศมันจะได้โผล่หัวออกมา” “ได้ครับนาย” วิทย์ดึงเชือกออกมาจากกางเกง จับข้อมือหญิงสาวขึ้นมารัดจนแน่น จากนั้นก็เดินสำรวจภายในอุโมงค์ถ้ำเล็ก ๆ เห็นเสื้อผ้ากับของกินมากมายก็ทำให้มันโมโหเตะข้าวของกระจัดกระจาย “มันหลบอยู่ใต้จมูกแค่นี้ ทำไมถึงไม่รู้ มันน่าเจ็บใจนัก” “วิทย์ ไป!” พลทัตส่งเสียงเรียกลูกน้อง ก่อนจะผลักร่างหญิงสาวส่งให้ลูกน้องหิ้วปีกออกไปจากถ้ำ ตรงไปทางหน้าผา อัญญาได้แต่ส่งเสียงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยความหวาดกลัวจับใจ กลุ่มชายฉกรรจ์เดินออกจากถ้ำ พร้อมหญิงสาวหนึ่งคน เธอถูกจับมัดมือแน่น โดยชายสองคนเดินประกบซ้ายขวา มองเห็นเพียงอาการดิ้นรนขัดขืน และส่งเสียงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือจากเธอ ทำให้นทีที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้ กัดฟันกรอดกำมือแน่น เขามาไม่ทัน “หยุด! ยอมมอบตัวซะ” เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้พลทัตและลูกน้องทุกคนชะงัก ก่อนที่วิทย์พร้อมกับลูกน้องของมันจะกระโดดเข้าไปยืนด้านหน้าเพื่อปกป้องเจ้านาย สองมือยกปืนขึ้นเล็ง เมื่อเห็นนายตำรวจหน่วยคอมมานโดนับสิบตามมา “ยิงมัน อย่าไปสนใจ” เสียงตะโกนของวิทย์สั่งลูกน้องทุกคนยิงต่อสู้ พลางวิ่งถอยร่นไปทางหน้าผา และคอยยิงสกัดคุ้มกันเจ้านาย ส่วนพลทัตลากตัวอัญญาให้ตามมันไป “พี่นที!!” สายตาเธอมองเห็นชายหนุ่มในกลุ่มชายชุดดำ จึงตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความดีใจ นทีก้าวออกมา สายตาจ้องประสานนิ่งกับพลทัต เมื่ออีกฝ่ายมีตัวประกัน ทำให้พวกเขาทำงานลำบากขึ้น แต่จะปล่อยให้พวกมันหนีไปทางหน้าผาไม่ได้ “พลทัตยอมมอบตัวซะ ยังไงแกก็หนีไม่รอด” นทีตะโกนออกไป สายตาจ้องมองเจ้าพ่อยาเสพติดไม่คลาดสายตา “ไอ้นที!...ไอ้คนทรยศ มึงเป็นสายให้ตำรวจ” วิทย์ตะโกนด่านทีเสียงดังด้วยความโมโหสุดขีด เมื่อรู้แล้วว่าใครเป็นไส้ศึก “ยอมมอบตัวดีกว่านายวิทย์” นทีหันไปบอกอดีตลูกพี่ที่ตอนนี้กำลังเล็งปืนมาที่เขา “ฝันไปเถอะ วันนี้กูต้องได้ฆ่ามึงด้วยมือกูเอง” “ตอนนี้ตำรวจเขาล้อมไว้หมดแล้ว ต่อให้มีปีกก็หนีไม่รอด ทางที่ดีมอบตัวดีกว่า” สายตานทีจ้องมองไปที่พลทัตไม่คลาดสายตา ปลายกระบอกปืนของมันกำลังกดอยู่บนขมับของหญิงสาว นทีเครียดจนเหงื่อเย็นไหลซึมเต็มแผ่นหลัง การมีตัวประกันทำให้ทำงานยากขึ้น แล้วครั้งนี้ตัวประกันคือคนรักของเขา ยิ่งทำให้ไม่หนักแน่นเด็ดขาดเท่าที่ควร “เอาไงดีผู้กอง ถ้ามันไปถึงลานจอดฮอร์ โอกาสจัดการมันจะยากขึ้น” เวย์เดินขึ้นมายืนประกบข้างและกระซิบถามนที เพราะรู้ดีว่าหัวหน้ากำลังอยู่ในสภาวะกดดันหนัก “เราคงต้องปล่อยมันไปก่อน รอทีมของผู้การตามมาสมทบ” นทีตอบเวย์ไป ปากก็ตะโกนคุยกับพลทัตเพื่อถ่วงเวลาของมัน “แกจะเอายังไง” “ถอยออกไป ถ้าพวกมึงยังตามมากูจะยิงอีนี่ทิ้งทันที” พลทัตตะโกนตอบโต้กลับมา “แกไม่มีทางหนีรอดหรอก คนของแกถูกจับหมดแล้ว” “พวกมึงอยากได้ศพอีนี่ก็เข้ามา กูจะได้จัดให้” พลทัตกดย้ำปากกระบอกลงไปอีก จนอัญญาต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของมันบิดเบี้ยว มือผอมจนเห็นกระดูกปูดโปนบีบแขนเธอแน่น แทบจะแหลกคามือ ตอนนี้พลทัตดูไม่เหมือนคน แต่เหมือนปีศาจร้าย ที่พร้อมจะพรากวิญญาณเธอได้ทุกวินาที “ตัวประกันไม่เกี่ยว” “หึหึ จะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อมึงเป็นคนช่วยมันไว้ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ ถ้าตอนนั้นกูเชื่อตัวเองสักหน่อย วันนี้มึงไม่มีทางได้มายืนพูดอยู่ตรงนี้แน่ กูจะยิงพวกมึงทิ้งให้เหมือนหมาข้างถนน...หยุดอยู่ตรงนั้น! ถ้าพวกมึงยังเดินเข้ามา วันนี้กูจะเป็นคนส่งวิญญาณนังนี่เอง ถอยออกไป!” เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อมกับเสียงกรีดร้องของอัญญา ยิ่งทำให้นทีกดดัน หัวสมองหมุนวนพยายามคิดหาวิธีช่วยตัวประกัน นทีเหลือบเห็นทีมของผู้บังคับบัญชาเข้ามาสมทบแล้ว และกำลังตีวงโอบล้อมโดยที่พวกมันไม่รู้ตัว จึงรับปากออกไป “ได้!” “ถ้าพวกมึงเล่นตุกติก นังนี่เละ” พลทัตแสยะยิ้มออกมา มือกระชากตัวหญิงสาวถูลู่ถูกังให้เดินตามไป โดยใช้เธอเป็นโล่กำบังให้ตัวเอง สายตานทีจ้องมองตัวประกันสาว อัญญาเองก็จ้องมองเขาน้ำตานองหน้า ถึงแม้จะเจ็บแต่ไม่ยอมร้องออกมา เพราะเธอเชื่อมั่นเขา เชื่อว่านทีจะช่วยเธอได้ เขาต้องไม่ยอมให้เธอเป็นอะไร ท่าทีของนทีดูสงบแต่ในใจร้อนรุ่มราวกับโดนไฟแผดเผา พลทัตไม่ใช่โจรมีสัจจะ ถ้ามันถึงลานจอดเฮลิคอปเตอร์เมื่อไหร่ คงไม่ปล่อยหญิงสาวให้มีชีวิตแน่ ช่วงจังหวะหันกลับ วิทย์มัวแต่ระวังนทีและเจ้าหน้าที่หน่วยคอมมานโด จนไม่ทันระวังรอบข้าง เสียงปืนแหวกอากาศเข้าไปเจาะช่องอกของมัน ความรู้สึกเจ็บจี้ด จนต้องก้มลงดูเห็นเลือดทะลักออกมา ลูกน้องที่ยืนบังมันก็ล้มลงไปแน่นิ่ง วิทย์ยกปืนขึ้นยิงสวนกลับทันที “นาย... รีบไป!!” วิทย์ผลักเจ้านายให้ออกวิ่ง ส่วนมันยกมือขึ้นกดบาดแผล อีกมือยกปืนขึ้นยิงสวนกลับไป ทุกคนต่างถอยร่นไปตรงหน้าผา จากลูกน้องนับสิบของมันตอนนี้เหลือแค่สามคน วิทย์บาดเจ็บสาหัสคิดว่าตัวเองไม่รอดแน่ จึงหยุดยืนจังก้าปักหลักสู้ ยิงตอบโต้รัวกระสุนปืนใส่กลุ่มคนชุดดำที่ดาหน้ากันเข้ามาแบบไม่กลัวตาย สุดท้ายมันก็ล้มลงไปขาดใจตายต่อหน้าหัวหน้ามัน พลทัตเห็นลูกน้องคนสนิทล้มฟุบลงไปต่อหน้าต่อตา และแน่นิ่งไป ก็โมโหเดือดดาล ออกแรงดึงกระชากตัวอัญญาขึ้นมาเป็นโล่กำบัง มือลากเธอตามไปแบบไม่ปราณี ไปยังลานจอดเฮลิคอปเตอร์ ส่วนอัญญาที่เห็นภาพคนตายไปต่อหน้า ช็อคจนแทบสติหลุด ขาก้าวไม่ออก ความเจ็บปวดเท่านั้นที่ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ แต่อีกไม่นาน เธอก็คงมีสภาพไม่ต่างกับลูกน้องของมัน “พี่นที!” ความกลัวเข้ามาเกาะกุมหัวใจ อัญญาส่งเสียงเรียกชายคนรัก ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more