บทที่ 26 พูดแทงใจดำ
1242 คำ
“เอ่อ..ครับ” สุริยันถึงกลับอึ้ง เมื่อจู่ ๆ ก็มีสาวสวยเข้ามาทัก พร้อมกับส่งยิ้มให้ หัวใจชายหนุ่มถึงกับเต้นรัวเร็วด้วยความตื่นเต้น
“อัญเอาแฟ้มขึ้นมาให้ท่านรองค่ะ”
“อ้อ...คุณอัญอยู่ฝ่ายบัญชีเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
“ใช่ค่ะ เพิ่งมาทำงานวันแรก พอดีพี่ปลา ฝากให้เอาแฟ้มขึ้นมาเสนอท่านรอง ยังไงฝากคุณเลขาเอาเข้าไปให้ด้วยนะคะ”
“อย่าเรียกคุณเลขาเลยครับผมเขิน เรียกยันก็ได้ครับคุณอัญ”
“อ้อค่ะ ฝากพี่ยันเอาไปให้ท่านรองด้วยนะคะ” อัญญาวางแฟ้มไว้ตรงหน้าเลขาหนุ่ม ยังไม่ทันหมุนตัวกลับก็ได้ยินเสียงเจ้านายผ่านโทรศัพท์ดังขึ้น
‘ยัน ให้คนของฝ่ายบัญชีเอาแฟ้มเข้ามาให้ฉันข้างใน’
“ครับ ท่านรอง”
“คุณอัญครับ ท่านรองเชิญ” สุริยันเรียกหญิงสาวไว้ ก่อนที่เธอจะเดินกลับไป
“เอ่อ...อัญแค่เอาแฟ้มขึ้นมาให้ ถ้าเกิดท่านรองสงสัยอะไร อัญตามพี่ปลาดีมั้ย”
“ไม่ทันแล้วครับ ท่านรองเชิญคุณอัญแล้ว”
“ถ้าเกิดตอบไม่ได้ทำไงดีคะ เพราะอัญเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรกด้วย คราวนี้จะไม่โดนกันทั้งแผนกเหรอ”
อัญญาทำหน้าสยอง เมื่อคิดถึงภาพตอนที่เธอทึกทักว่าเขาเป็นนที ก็ยังแทบจะกินหัว คราวนี้เรื่องงานโดยตรง ถ้าตอบไม่ได้ พรุ่งนี้เธอมิต้องเตรียมตัวหางานใหม่เลยเหรอ
เฮ้อ...เพิ่งคิดว่าอนาคตจะพุ่งพรวด ๆ ไม่ทันไรก็จะดิ่งวูบ ๆ แล้ว ความแน่นอนคือโคตรของความไม่แน่นอน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ท่านรองถึงจะดุ แต่ก็เป็นคนมีเหตุผล” สุริยันพูดปลอบใจเธอ
“เอ่อ...แน่ใจนะคะ ว่าอัญเข้าไปแล้วจะไม่โดนไล่ออก”
“ฮ่า ฮ่า ไม่หรอกครับเข้าไปเถอะ แต่ถ้าให้รอนานกว่านี้...ก็ไม่แน่”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”
สุริยันเดินนำไปเคาะประตูห้องให้ เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตดังมาจากข้างใน เขาก็เปิดประตูให้อัญญาเดินเข้าไป พอประตูปิดลง อัญญากำแฟ้มในมือแน่น สายตาเพ่งมองสินสมุทรที่กำลังนั่งทำงานอยู่
“เอาวางไว้บนโต๊ะ” น้ำเสียงกระด้างสั่งโดยไม่สนใจเงยหน้าขึ้นมามอง ทั้งที่เธอเดินเข้าไปจนหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะแล้ว
“ค่ะ” อัญญาจึงเดินเข้าไปแล้ววางแฟ้มไว้ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับ แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงห้วนพูดขึ้นมา
“ฉันบอกให้เธอไปได้ตอนไหน”
“เอ่อ ฉันเอาแฟ้มมาให้ท่านรองตามที่พี่ปลาสั่ง ก็หมดหน้าที่ของฉันแล้วค่ะ”
“ฉันไม่ได้บอกเหรอ ว่าคนที่เอาขึ้นมาให้ จะต้องนั่งดูกับฉันจนกว่าจะเสร็จ ถึงกลับไปได้” อัญญาอ้าปากหวอ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาต้องการ แล้วเธอจะช่วยเขาดูได้อย่างไร ในเมื่อเธอเพิ่งมาทำงานวันแรก เขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า
“ฉันคงจะตอบคำถามของท่านรองไม่ได้ค่ะ เพราะเพิ่งมาทำงาน ยังไม่รู้ข้อมูลดี”
“แล้วขึ้นมาทำไม!!...คิดจะขึ้นมาอ่อยฉันต่อเหรอ ทำไม...เมื่อตอนบ่ายฉันยังพูดกับเธอไม่ชัดพอ หรือสมองเธอมันไร้รอยหยักจนฟังไม่เข้าใจ”
อัญญาได้ยินก็ถึงกับอึ้ง เธอเคยแอบคิดและมีความหวังเล็กๆ ว่าจะขอขึ้นมามองหน้าเขา เพื่อเป็นความสุขทางใจ ทดแทนนทีที่ตายไปแล้ว แต่ไม่เคยคิดจะอ่อย หรืออยากเป็นอะไรกับเขามากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง คำพูดของเขาที่เปล่งออกมาจึงดูถูกเธออย่างแรง
“ขอโทษนะคะท่านรอง!...ฉันมีสามีแล้วและก็รักเขามากด้วย ไม่เคยคิดจะนอกใจสักครั้ง แต่ที่เผลอดีใจจนวิ่งเข้าไปกอดท่านรอง ก็เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเขา ทั้งที่จริงเขาก็ตายไปนานแล้ว หากทำให้ท่านรองไม่พอใจ ฉันขอโทษค่ะ”
อัญญาลืมตัว เผลอใส่อารมณ์เกรี้ยวกราดเข้าไปด้วยความโมโห จนสินสมุทรทุบโต๊ะเสียงดังจึงทำให้เธอได้สติ และเงียบเสียงลง คราวนี้เธอได้ถูกไล่ออกแน่
ยัยอัญนะยัยอัญ...ปากไม่ดี
“อย่ามาแก้ตัว!...ผัวที่ตายไปงั้นเหรอ แล้วไอ้ท่าทางที่เธอวิ่งเข้าใส่ฉันไม่เหมือนคนเข้าใจผิดสักนิด ถ้าผัวเธอตายไปแล้ว จะวิ่งเข้ามากอดฉันทำไม คิดว่าเขากลับชาติมาเกิดเป็นฉันอย่างงั้นเหรอ ลูกไม้ตื้น ๆ”
เขาพูดแทงใจดำเธออย่างแรง นั่นสิ ทั้งที่รู้ว่านทีตายไปแล้ว แต่พอเห็นสินสมุทรหน้าตาเหมือนชายคนรัก เธอก็โผเข้าใส่ทันทีโดยไม่ทันคิดอะไร
เขาไม่รู้หรอกว่า อาการของคนดีใจที่สุดเมื่อเห็นเขาแล้วคิดว่าเป็นนที เธอดีใจมากแค่ไหน คิดว่าอาจจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับชายคนรักของเธอ
อัญญารู้สึกจุกแน่นไปหมด ยิ่งเห็นใบหน้าสินสมุทรที่เหมือนราวกับคนเดียวกัน เธอก็อยากให้ปาฏิหาริย์มีจริง คืนคนรักให้กับเธอ คืนนทีกลับมาได้ไหม แล้วน้ำตาหญิงสาวก็เอ่อออกมาคลอหน่วย เธอต้องรีบสกัดกั้นไว้ ให้มันไหลย้อนกลับเข้าไป
นทีตายแล้ว... ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่
“ฉันต้องการพนักงานที่ทำงานจริง ๆ ไม่ใช่นางเอกละคร
ไม่ต้องมาบีบน้ำตาทำตัวน่าสงสารแถวนี้...ตกลงเธอจะคุยเรื่องงานกับฉันมั้ย ถ้าไม่ หรือทำไม่ได้ก็ลาออกไป”
น้ำเสียงเด็ดขาดไม่มีความปราณีให้แม้แต่น้อย อัญญาต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง ชีวิตเธอต้อง
เดินต่อ ยังต้องดูแลครอบครัว แม่คนเดียวที่เหลืออยู่ยังต้องการเธอจะอ่อนแอไม่ได้
“ได้ค่ะ”
“ดี!..จำไว้ อย่าให้ฉันต้องพูดบ่อย เพราะฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก”
“ค่ะ”
“ค่ะ ก็นั่งลง” คำสั่งเด็ดขาด ทำให้อัญญาหมุนตัวกลับไปนั่งลงตรงหน้าโต๊ะเขา
จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มคุยเรื่องงาน สินสมุทรกลายเป็นอีกคนที่คุยรู้เรื่อง และบางครั้งก็แนะนำเรื่องงานพูดจาดีขึ้นจนทำให้อัญญาเริ่มหายเกร็ง และคุยงานกันได้ไหลลื่นมากขึ้น รู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปจนถึงสองทุ่ม เขาถึงยอมปล่อยให้เธอกลับ
วันนี้อัญญามาทำงานแต่เช้า เธอเพิ่งนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองยังไม่ทันหยิบงานขึ้นมาทำด้วยซ้ำ ปารณีก็เรียกเธอให้ไปพบ หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องงานเมื่อวาน เธอทำดีที่สุดแล้ว ถ้าสินสมุทรจะไม่พอใจ ก็คงทำอะไรไม่ได้ อย่างมากก็คงต้องเตรียมหางานใหม่
แต่ก็น่าเสียดายเพราะที่นี่ให้เงินเดือนสูง และมากพอจะทำให้เธอกับแม่มีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องเอาเงินเก็บที่มีออกมาใช้เหมือนที่ผ่านมา
“ขออนุญาตค่ะพี่ปลา”
“มาแล้วเหรอ เข้ามาเลยจ้ะ”
“พี่ปลามีไรหรือเปล่าคะ”
“พอดีมีงานพิเศษลงมา นี่จ้ะรายละเอียด” ปารณียื่นแฟ้มรายละเอียดโครงการให้เธอดู อัญญากวาดสายตาอ่านคร่า ๆ ก็พอเข้าใจ แต่ก็ต้องออกตัวก่อนเนื่องจากเธอยังใหม่สำหรับที่นี่
- ผู้เขียน
