บทที่ 27 ผู้ที่ถูกเลือก
1235 คำ
“อัญเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ อาจจะยังไม่ค่อยรู้รายละเอียดของงานมากนัก แต่จะพยายามศึกษาทำความเข้าใจค่ะ”
“ดีมากจ้ะ งานนี้ข้างบนเขาเจาะจงเลือกมาเลยว่าอยากได้น้องอัญไปร่วมทีม”
“อ้อค่ะ ว่าแต่ต้องเริ่มงานเมื่อไหร่คะ” แม้จะงง ๆ ว่าใครกันที่เจาะจงเลือกเธอ แต่ในเมื่อเป็นงานอัญญาก็พร้อมจะทำไม่มีเกี่ยง
“อาทิตย์หน้าจ้ะ ท่านรองจะเรียกประชุมทีมงาน”
“อะ...อะไรนะคะ!” อัญญาอุทานออกมาด้วยความตกใจ เรื่องงานเธอไม่เคยกลัวอยู่แล้ว แต่พอรู้ว่าต้องทำงานร่วมกับสินสมุทร ก็ทำให้อัญญาลืมตัว เผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ
ไม่ใช่กลัวเขา แต่กลัวใจตัวเองนี่แหละ อุตส่าห์คิดว่าคงไม่ค่อยได้เจอกัน แล้วแบบนี้เธอจะมีสมาธิทำงานได้ยังไง ดีไม่ดีก็คงเอาแต่จ้องหน้าเขา คราวนี้ล่ะคงถูกเขาไล่ออกแน่นอน
“อาทิตย์หน้าจ้ะ น้องอัญสงสัยอะไรเหรอ”
“อัญหมายถึงว่า ต้องร่วมงานกับท่านรองเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ น้องอัญมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“...ไม่มีค่ะ แล้วอัญต้องเตรียมตัวยังไงบ้างคะ” น้ำเสียงของอัญญาอ่อนลงอย่างยอมรับหน้าที่ เพราะเมื่อคิดถึงภาระที่แบกรับอยู่ ฉะนั้นเงินเดือนงามแบบนี้ เธอจะปฏิเสธงานไม่ได้
เมื่อถึงกำหนดนัดหมายคุยงานโครงการ ทุกคนต่างมาร่วมประชุมพร้อมเพรียงกัน หลายคนคุ้นหน้าคุ้นตากันดี
โดยเฉพาะสุริยันเลขาของสินสมุทร เดินเข้ามาทักทายเธอเป็นคนแรก และยังพูดคุยเป็นกันเอง ทำให้บรรยากาศให้ห้องประชุมดูไม่เคร่งเครียดมากนัก แต่พอสินสมุทรเดินเข้ามา ทุกคนก็เงียบเสียงลง
“ถ้าทุกคนมาพร้อมแล้ว ผมขอเปิดการประชุม”
จากนั้นสินสมุทรก็อธิบายเรื่องงาน ส่วนอัญญาเป็นหนึ่งในทีมงานก็ตั้งใจรับฟัง แม้บางครั้งจะเผลอจ้องหน้าเขานานเกินไป ก็ต้องรีบดึงสติตัวเองกลับมา
การทำงานกับสินสมุทรก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเกินไปนัก อย่างน้อยก็ได้แอบมองหน้าคมเข้มคล้ายนทีราวกับแฝด ทำให้เธอได้คลายความคิดถึงคนรักที่จากไปแล้วได้บ้าง ถือว่าเป็นเรื่องดีละกัน
อัญญาอดยอมรับไม่ได้ว่า ถึงแม้สินสมุทรจะดุ น่ากลัว ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ ไม่น่าเข้าใกล้ แต่เวลาทำงานจริงจัง เขาเป็นคนเก่งคนหนึ่ง เรื่องงานเขาสามารถตอบคำถามทุกคนได้ เป็นคนมีวิสัยทัศน์ มองรอบด้าน ฉลาด ตำแหน่งรองประธานที่เขานั่งอยู่ คงไม่ใช่เหตุผลเพราะเป็นน้องชายของภาวินอย่างเดียว แต่เป็นเพราะความสามารถของเขาด้วย
“คุณอัญ เป็นไงบ้างครับ สงสัยตรงไหนถามผมได้นะ” สุริยันที่นั่งข้างเธอ หันมากระซิบกระซาบอย่างมีน้ำใจ เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งนิ่ง และไม่เอ่ยถามอะไร
“ขอบคุณค่ะพี่ยัน อัญพอเข้าใจเรื่องงาน”
“ดีแล้วครับ แต่ถ้าสงสัยอะไร หรือมีไรให้ช่วยก็บอกพี่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ”
“คุณอัญญาสงสัยอะไร!!” เสียงถามดังมาจากหัวโต๊ะ น้ำเสียงดูไม่พอใจอย่างชัดเจน ทำเอาอัญญาที่ยังหันหน้าไปคุยกับสุริยันตกใจ เพราะไม่ทันฟัง จนเลขาหนุ่มต้องสะกิดเธออีกครั้ง
“ท่านรองถามว่าคุณอัญสงสัยอะไรบ้าง” สุริยันช่วยเธอ เมื่อเห็นหญิงสาวยังทำหน้างง ๆ
“เอ่อ เข้าใจค่ะ” อัญญาตอบออกไป ก็เธอเข้าใจดี และไม่ได้ยกมือถามซะหน่อย ทำไมเขาต้องไม่พอใจด้วย
“เข้าใจก็ดี...ทำให้ได้ละกัน ทีหน้าทีหลังมีอะไรก็ให้ถามออกมา ไม่ต้องหันไปกระซิบกับคนอื่น”
“ค่ะ” อัญญารับคำ อยากบอกเขาเหมือนกันว่าเธอไม่ได้ชวนคุย เป็นสุริยันต่างหากหวังดีกับเธอ แต่ต่อให้พูดไปก็จะยิ่งมีปัญหา อีกอย่างเธอเองก็รู้ว่าทำตัวเสียมารยาทในที่ประชุม จึงเงียบดีกว่า
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ปิดประชุม...ทุกคนออกไปได้ ยกเว้นคุณอัญญา”
ทุกคนต่างหันมามองอัญญาเป็นตาเดียวกัน พร้อมส่งสายตาเห็นใจมาให้
เดี๋ยวนะ!!..นี่ทุกคนกำลังคิดว่าเธอต้องโดนเชือดแน่ ๆ ใช่ไหม
ไม่นะ เธอไม่มีความผิด
เมื่อทั้งห้องเหลือเพียงเธอกับเขาสองคน สินสมุทรก็ยังไม่เอ่ยอะไรออกมา อัญญาอดรนทนไม่ไหว จึงเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะพุ่งเข้าเป้าตรงประเด็น
“ท่านรองไม่พอใจฉันหรือเปล่าคะ”
“ทำไม?”
“ฉันคิดว่าตัวเองเข้าใจงานดีแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร แต่ทำไมท่านรองถึงเรียกฉันไว้”
ขณะที่อัญญากำลังคุยอยู่กับสินสมุทร จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น
“ขอโทษค่ะ” เธอรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา กำลังจะกดปิด
“รับสิ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันค่อยโทรกลับก็ได้”
“ฉันบอกให้รับ หรือเธอมีความลับอะไร” อัญญาจ้องหน้าเจ้านายด้วยความงง ๆ เธอจะมีความลับ หรือคุยกับใคร แล้วรองประธานแบบเขาเกี่ยวอะไรด้วย ถึงจะคิดแบบนั้น แต่หญิงสาวก็กดรับสายโทรศัพท์ตามที่เขาบอก
“ฮัลโล ค่ะ”
‘น้องอัญ ทำอะไรอยู่ พี่โทรมากวนหรือเปล่า’
“เอ่อ อัญอยู่ที่ทำงานค่ะ พี่ปราชญ์มีไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวเลิกงานอัญโทรกลับก็ได้”
‘อ้าวเหรอ เปล่า ๆ พี่แค่จะโทรมาบอกว่าเดือนหน้าพี่จะกลับไทย’
“ห๊ะ!...กลับไทย มีไรหรือเปล่าคะ” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะปรัชญาเคยพูดกับเธอตลอดว่าจะทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ และบางทีอาจจะลงหลักปักฐานที่นั่นเลย
แต่พอได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าจะกลับไทย ก็ทำให้เธอตกใจจนหลงลืมตัวว่ายังอยู่ในห้องประชุมกับเจ้านาย อัญญารีบเอามือปิดโทรศัพท์
“เอ่อ ขอโทษค่ะท่านรอง” อัญญาทำหน้าขอลุแก่โทษ ก่อนจะหันไปคุยกับปรัชญาต่อด้วยความอยากรู้ โดยไม่สนใจสังเกตสีหน้าของเจ้านายแม้แต่น้อย
“พี่ปราชญ์ว่าไงนะ จะกลับไทยเหรอคะ”
‘ใช่ครับ พี่ทำเรื่องขอย้ายกลับไปประจำสาขาที่ไทย’
“อ้อ..ยินดีด้วยนะคะ พี่ปราชญ์จะได้กลับมาดูแลคุณป้าด้วย”
‘ครับ และก็จะได้กลับไปหาน้องอัญ’
“เอ่อ...ค่ะ”
‘งั้นคืนนี้เดี๋ยวพี่โทรไปหาใหม่นะครับ’
“ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ”
อัญญาวางสายเสร็จ ก็ยิ้มออกมา ไม่ใช่ดีใจเพราะจะได้เจอกับชายหนุ่ม แต่ดีใจกับแม่ของปรัชญา ที่เคยขอร้องเธอให้ช่วยพูดกับปรัชญาเรื่องกลับมาอยู่ไทย ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจกลับบ้านสักที
แต่อีกคนกลับไม่คิดอย่างนั้น ในหัวกำลังสาปส่งผู้หญิงอย่างเธอ แต่อัญญาหรือจะรับรู้ ในเมื่อเธอกับเขาก็แค่เจ้านายกับลูกน้อง ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ต่อกัน
“ถ้าวันนี้เธอไม่พร้อมทำงาน…ก็กลับไป!!” น้ำเสียงห้วนแฝงความไม่พอใจของเจ้านาย ทำให้อัญญาต้องเงยหน้าขึ้นมอง
รอบตัวเขาแผ่รังสีออกมา ทั้งน่ากลัวและน่าหวั่นเกรงจนเธอชะงักได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ไม่กล้าถามออกมา เขาไม่พอใจอะไรเธออีกหรือเปล่า
- ผู้เขียน
