เพราะรักมากไป

บทที่ 25 เข้าใจผิด

“เอาแขนเธอออกไปจากตัวฉัน!”

น้ำเสียงห้วนจัด แววตาแสดงความรังเกียจจากชายหนุ่มที่เธอกำลังกอดรัดเขาจนแน่น ทำให้อัญญาชะงัก

“พี่นที...จะ...จำอัญไม่ได้เหรอคะ”

“ฉันเคยรู้จักเธอ?”

สายตาเยาะหยัน คล้ายรู้ทัน ทำให้อัญญานิ่งไป นทีไม่เคยมองเธอแบบนี้ หรือเขาจะจำเธอไม่ได้ ...ใช่...ต้องใช่แน่ ๆ เพราะเขาตกหน้าผาลงไป หัวอาจจะกระแทกจนความจำเสื่อม

“ทำไมถามแบบนั้นคะ อัญเป็นแฟนพี่นที เราเคยอยู่ด้วยกันที่เกาะ แล้วพี่ยังเป็นคนช่วยชีวิตอัญไว้” อัญญารีบอธิบายให้เขาฟัง โดยไม่ถือสากับท่าทีของชายหนุ่ม เพราะนทีอาจจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้

“เธอทำงานที่นี่?”

“ใช่ค่ะ อัญเพิ่งมาทำงานวันแรก ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่นทีก็ทำงานที่นี่ด้วย อัญดีใจมากเลยรู้มั้ยที่ได้เจอพี่ที่นี่” อัญญาหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ต่างจากชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่ง สายตาเข้มกวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะพูดใส่หน้าเธอเสียงดัง

“จะแต่งนิทานหลอกเด็ก ก็เอาให้มันเนียนหน่อย ฉันชื่อสินสมุทร ไม่ใช่ไอ้นทีผัวของเธอ คราวหน้าถ้าคิดจะใช้ลูกไม้แบบนี้ ฉันแนะนำว่าเธอควรจะหาข้อมูลมาให้ดีกว่านี้ อย่ามาใช้วิธีการทุเรศๆ ฉันไม่ใช่เหยื่อของเธอ...อ้อ แล้วช่วยเอามือออกไปจากตัวฉันด้วย”

สายตาคู่นั้นดูว่างเปล่า ราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน และคำพูดที่พ่นใส่อย่างไม่ไว้หน้า ก็ยืนยันว่าเขาไม่ใช่จำเธอไม่ได้ แต่เขาไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ

อัญญายืนช็อคอยู่ตรงนั้น ทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินคำพูดเชือดเฉือนจากเขา รู้สึกอับอายจนหน้าชา สายตาคนรอบข้างที่กำลังจ้องดูเธอราวกับตัวประหลาด

จนได้ยินเสียงเรียกจากปารณีดังมาจากด้านหลัง และสะกิดเธอให้รู้สึกตัว อัญญาถึงกลับคืนมาได้สติว่าตัวเอง กำลังอยู่ที่ไหน และมาทำอะไรที่นี่

นั่นสิ นทีตายไปแล้ว เธอก็เห็นคาตา แล้วเขาจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

“ขอโทษท่านรองด้วยนะคะ พอดีน้องเขาเพิ่งมาทำงานวันแรก ยังไม่รู้จักใคร อาจจะเข้าใจผิด”

“คุณปารณี ดูแลคนของคุณให้ดีด้วย อย่างให้ผมต้องลงไปสะสางแผนกของคุณ เพราะตอนนี้ผมยังไม่อยากไล่ใครออก”

สายตาดุดันจ้องมองปารณีจนขนลุก ร่างกายก็ร้อนวูบวาบ ร้อน ๆ หนาว ๆ แขนขาแทบไร้เรี่ยวแรง

“คะ..ค่ะ” ปารณีมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร แต่ก็อดปากคอสั่นไม่ได้ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่เคยคิดจะเข้าใกล้ท่านรองประธานสักครั้ง

“ขอโทษค่ะ ดิฉันคงจำคนผิด” อัญญาพูดออกมาน้ำเสียงแหบแห้ง เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองทำอะไรผิดลงไป

“ผู้หญิงแบบเธอฉันเจอมาเยอะ ที่สวยกว่านี้...ฉันก็ไม่เคยคิดจะแล อย่าพยายามเข้าหาฉันด้วยวิธีการทุเรศแบบนี้อีก ถ้ามีครั้งสอง ฉันไม่เก็บเธอไว้แน่” อัญญากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แค่เธอเข้าใจผิด คิดว่าเขาเป็นชายคนรัก เขากลับคาดโทษเธอ อย่างกับทำผิดคิดร้ายต่อบริษัท

หน้าตาอาจจะเหมือน แต่นิสัยต่างกันราวนรกกับสวรรค์ เขาไม่ใช่พี่นทีของเธอ

ตลอดการประชุม อัญญาแทบไม่ได้ฟัง เพราะสมาธิของเธอแตกกระจายตั้งแต่หน้าห้องแล้ว ทุกคำพูดล้วนแต่ผ่านหู แต่เข้าไม่ถึงสมอง เธอจึงตัดสินใจหยิบเครื่องบันทึกเสียงมาอัดไว้ก่อน

สินสมุทร อภิวัฒนา รองประธานบริษัท วัฒนามหานคร จำกัด (มหาชน)

เขาไม่ใช่พี่นที แม้จะบอกตัวเองอย่างนั้น แต่อัญญาก็อดชำเลืองมองไม่ได้ ทุกครั้งที่เขากำลังพูดต่อหน้าที่ประชุม เธอก็จะแอบมองอย่างตั้งใจ และเปรียบเทียบกับชายคนรัก

ท่วงท่าการนั่ง ลักษณะรูปร่างด้านข้าง เวลาพูดจา รวมทั้งการยกมือเคาะโต๊ะเบา ๆ เวลาใช้ความคิด ดูคล้ายกัน แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อชายคนรักของเธอตายไปแล้ว

“ฝ่ายบัญชีว่าไง!.. ผมเคยขอข้อมูลสรุปยอดประจำเดือนไปหลายวันแล้ว ทำไมยังไม่ส่งขึ้นมา”

อัญญาสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินสินสมุทรหันมาถามปารณี ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยถามเธอ แต่สายตาคมกริบคู่นั้นก็หันมาสบตาเธอเข้าพอดี ทำให้หันหน้าหนีไม่ทัน เขาคงรู้แล้วว่าเธอแอบมองอยู่

“ดะ...ได้ค่ะ เดี๋ยวปลาจะรีบส่งขึ้นไปให้ท่านรองทันทีค่ะ หลังเลิกประชุม”

“หวังว่าคงไม่เกินสี่โมงเย็น”

“ค่ะ” อัญญาเห็นหน้าปารณีซีดขาวลงอย่างเห็นได้ชัดไม่เพียงแต่ปารณีเท่านั้น เกือบทุกคนที่สินสมุทรเรียกชื่อ

เวลาผ่านไปในที่สุดภาวิน ประธานบริษัทก็กล่าวปิดประชุม ทุกคนจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ยังดีที่ภาวินเป็นคนดูมีมนุษยสัมพันธ์มากกว่าน้องชาย คุยง่าย รวมทั้งใบหน้าก็ดูยิ้มแย้ม ต่างจากน้องชายราวกับไม่ใช่พี่น้องกัน

เมื่อกลับลงมาฝ่ายบัญชี ปารณีก็จัดการรวบรวมข้อมูลที่สินสมุทรต้องการ และเรียกน้อง ๆ ในแผนกให้เอาขึ้นไปให้รองประธาน แต่ทุกคนส่ายหน้าปฏิเสธ

“ฉันให้พวกเธอเอาไปให้เลขาเขา ไม่ใช่เอาไปให้ท่านรองโดยตรง พวกเธอจะกลัวอะไรห๊า” ปารณีพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

“ไม่เอาค่ะ เผื่อซวย เดินขึ้นไปแล้วเลขาท่านรองไม่อยู่ทำไง” เสียงสาวบัญชีที่ใจกล้ามากกว่าคนอื่น ปฏิเสธออกมา

“ท่านรองไม่กัดพวกเธอหรอกย่ะ จะกลัวอะไรนักหนา”

“พี่ปลา อย่ามาพูดเลย ครั้งก่อนยัยแน่งมันเอาแฟ้มขึ้นไปเสนอ ยังร้องไห้ตาปูดตาบวมตั้งนาน ใครจะเสี่ยงชีวิตขึ้นไปก็ไปเลย หนูไม่เอาหรอก”

“พี่ปลาคะ อัญเอาขึ้นไปให้ก็ได้ค่ะ” อัญญาเสนอตัวขึ้นมา เมื่อเห็นทุกคนยืนกรานปฏิเสธ และถ้ายังคุยกันไม่จบ คงได้เลยเวลาที่เขากำหนดไว้ ทีนี้ สินสมุทรคงจะลงมาจัดการฝ่ายบัญชี อย่างที่เคยบอกไว้

“จะดีเหรอน้องอัญ... วันนี้ก็เพิ่งมีเรื่องกับท่านรองไป” ปารณีพูดออกมาอย่างลังเล

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอดีอัญเข้าใจผิดไปเอง อีกอย่างระดับผู้บริหารเขาคงไม่มาจำเรื่องไร้สาระของอัญหรอกค่ะ”

“ถ้าน้องอัญไม่เป็นไร งั้นพี่ก็ฝากด้วยนะ” ว่าแล้วปารณีก็ยัดแฟ้มใส่มือเธอทันที ราวกับรอเวลานี้มานาน

ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นสิบสอง อัญญาก้าวเท้าไปตามป้ายบอกทาง เธอเพิ่งมาทำงานวันแรก นอกจากจะสร้างปรากฏการณ์น่าช็อคกับผู้บริหารแล้ว ยังได้เหยียบย่างขึ้นมาถึงชั้นสำหรับผู้บริหารอีก

ท่าทางอนาคตการงานของเธอจะก้าวหน้า พุ่งพรวด ๆ ในอีกเร็ววัน แค่คิดก็ทำให้อัญญายิ้มออกมาด้วยความขันตัวเอง

“สวัสดีค่ะ” อัญญากล่าวทักชายหนุ่ม หน้าตี๋ใส่แว่น ผิวขาว ที่นั่งประจำโต๊ะด้านหน้าห้องรองประธานบริษัท คงจะเป็นเลขาของสินสมุทร