บทที่ 6 ตัวอันตราย
1242 คำ
พลทัตขยับตัวเข้าไปหาหญิงสาวที่ถูกมัดมือมัดปากมันกระชากเธอให้ลุกขึ้นยืน และจับหน้าเธอให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าจอโทรศัพท์ พลันดวงตาหญิงสาวก็เบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อ เธอส่งเสียงอู้อี้ขอความช่วยเหลือ แต่มันกลับดึงโทรศัพท์ออกไปพูดต่อ
“คราวนี้มึงคิดออกหรือยังว่าของอยู่ไหน”
‘ผมไม่รู้จริง ๆ ครับนาย อย่าทำอะไรลูกสาวผมเลยนะ อัญไม่รู้เรื่องอะไรด้วย’
เมื่อได้ยินคำปฏิเสธ ช่างไม่เข้าหู พลทัตก็ยกฝ่ามือขึ้นฟาดหน้าหญิงสาวเต็มแรง จนหัวทิ่ม ร่างบอบบางนั้น ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ด้วยความรุนแรงจากฤทธิ์โมโห ผสมรวมกับเธอไม่ได้กินข้าวตั้งแต่ถูกจับตัวมา จึงทำให้ร่างเล็กหมดเรี่ยวแรงนอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้น
‘อัญ! คุณพลทัต อย่าทำอะไรลูกสาวผมเลยนะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าของพวกนั้นอยู่ไหน” เสียงร้องโหยหวนจากปลายสาย ไม่ทำให้พลทัตเห็นใจแม้แต่น้อย และเหมือนเป็นการเพิ่มเชื้อไฟให้ เมื่อพินิจยังยืนยันว่าไม่รู้
“ได้ ในเมื่อกูให้โอกาสแล้ว แต่มึงไม่ยอมเอาของมาคืนกู คราวนี้มึงเตรียมตัวฉิบหายกันทั้งตระกูล ส่วน ลูกสาวมึง กูไม่ฆ่ามันหรอก แต่จะส่งมันไปอยู่ที่เหมาะ ๆ กับสาวสวยแบบมัน”
‘คุณพลทัต คุณ...’
“เพล้ง”
พลทัตขว้างโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโมโห เครื่องมือสื่อสารราคาแพง กลายเป็นเศษซากไปในทันที
ยาเสพติดล็อตใหญ่หายไปทั้งหมด จนทำให้เขามีปัญหากับลูกค้าเจ้าใหญ่ ต้องรีบส่งของที่มีให้ไปก่อน แต่ก็ยังไม่พอ จึงต้องรีบหาทางแก้ปัญหา ทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ เอาของจากไอ้พินิจคืนมาให้ได้ เขาจึงต้องจับตัว ลูกสาวมันมาเป็นตัวประกันแบบนี้ เพื่อให้มันส่งของคืนให้เขา
แต่ไม่น่าเชื่อ คนที่ขึ้นชื่อว่าหวงลูกสาวอย่างไอ้พินิจ จนต้องจ้างคนเฝ้าติดตาม ดูแลตลอดเวลา ซึ่งกว่าลูกน้องของเขาจะจับตัวลูกสาวมันมาได้ ก็ต้องใช้เวลาหลายเดือน แต่ไม่คิดว่ามันจะเลือกเงินมากกว่าลูกของมันเอง
พินิจทำงานให้พลทัตมาหลายปี ยาเสพติดล็อตใหญ่กว่านี้ก็ส่งให้ลูกค้าสำเร็จมาแล้ว จึงทำให้เขาชะล่าใจ คิดว่ามันไว้ใจได้ ผลประโยชน์ก็แบ่งให้ตามข้อตกลง ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ ตัวเลขเจ็ดหลัก แต่มันไม่พอ เสือกโลภมาก ในเมื่อมันไม่อยากมีชีวิตอยู่ใช้เงิน เขาก็จะสงเคราะห์ให้
“ไอ้วิทย์”
“ครับนาย”
“สั่งคนดูแลลูกสาวมันให้ดี รักษาหน้าสวย ๆ ให้หายช้ำก่อน แล้วกูจะเอาไปปล่อยให้ลูกค้าวีไอพี คนนี้มันชอบสาว ๆ สวย ๆ และก็บริสุทธิ์ กูจะส่งไปเป็นเครื่องบรรณาการให้มัน ตัวเล็ก ๆ แบบนี้จะทนมือทนตีนได้นานแค่ไหน คราวนี้ไอ้พินิจ มึงจะได้รู้รสชาติของการหักหลังกู”
“ได้ครับนาย”
“ดี!...อย่าให้ผิดพลาด กูจะเอานังนี่ไปเป็นเหยื่อล่อลูกค้า ในเมื่อพ่อมันไม่อยากได้ กูก็จะเอาไปปล่อยเอง อย่างน้อยก็มีประโยชน์กว่าฆ่าทิ้ง”
พลทัตยกขาก้าวข้ามร่างของอัญญาที่ยังนอนนิ่งอยู่กับพื้น ในใจอยากจะเหยียบให้เละติดตีน แต่ในเมื่อยังมีประโยชน์ก็ต้องอดใจเก็บมันเอาไว้ก่อน เขาจะส่งลูกสาวมันไปอยู่ที่เลวร้ายยิ่งกว่าขุมนรก อยากตายก็ไม่ได้ตาย ให้มันทุกข์ทรมาน แค่คิดก็สะใจ ส่วนไอ้พินิจในเมื่อมันไม่ยอมคืนมาดี ๆ เขาก็จะจัดการล้างโคตรมันเอง
อัญญาน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง คำพูดของพินิจที่คุยกับพลทัต เธอได้ยินชัดทุกคำ ยืนยันแน่นอนแล้วว่าทั้งสองคนรู้จักกัน และของที่พวกเขาพูดถึง คงเป็นสิ่งผิดกฎหมาย เธอเคยคิดว่าธุรกิจที่บ้านเจริญรุ่งเรือง ขยายกิจการเติบโตขึ้นทุกปี เพราะพ่อของเธอเก่ง ความจริงไม่ใช่ มันกลายเป็นที่ฟอกเงิน
แล้วแม่เธอล่ะจะเป็นยังไงบ้าง จะถูกพวกมันจับมาเหมือนเธอหรือเปล่า หัวใจของหญิงสาวร้อนรุ่มราวกับมีไฟกำลังแผดเผาในอก ด้วยความเป็นห่วง ถ้าพวกมันจับตัวได้คงไม่มีทางเอาชีวิตรอด
อัญญานอนนิ่งน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย วิชาการต่อสู้ที่อุตส่าห์ไปร่ำเรียนมา คิดไม่ออกสักกระบวนท่า เมื่อถึงคราวจำเป็น หัวสมองว่างเปล่า แต่อย่างว่า เธอจะเอาปัญญาที่ไหนไปต่อสู้ ในเมื่อทั้งเกาะนี้มีแต่พวกมัน
ทุกคนต่างทยอยเดินออกไป ในห้องเหลือเพียงผู้ชายห้าคนยืนคุยกันอยู่ สายตาเธอเหม่อลอยไปไกล อย่างรู้ชะตากรรมของตัวเอง พวกมันกำลังจะเอาร่างกายเธอไปเป็นสินค้า คงไม่มีทางเลือกใดที่ดีและเหมาะกับเธอ มากไปกว่าความตายแล้ว
สายตาหญิงสาวหยุดอยู่ตรงใบหน้าของผู้ชายคนนั้น คนที่จับมือเธอมัดแน่น คนที่ยืนมองเธอถูกทำร้ายด้วยสายตาว่างเปล่า เธอไม่มีความหวังใด ๆ อีกแล้ว และไม่คิดว่าจะมีใครยอมเสี่ยงช่วยเหลือ
ที่นี่มีแต่ความโหดร้ายป่าเถื่อน อัญญาหลับตาลงช้า ๆ ไม่อยากคิดว่านี่คือเรื่องจริง แต่ความเจ็บปวดบนใบหน้า ก็ทำให้เธอต้องยอมรับว่ามันคือ ความจริง
“ไอ้นที มึงดูแลนังนี่ให้ดี หายามารักษามัน อาทิตย์หนึ่งน่าจะหายดี แล้วกูจะพามันไปให้นาย อย่าลืมว่ามันต้องบริสุทธิ์ ห้ามใครแตะต้องเด็ดขาด ถ้าของมีตำหนิ มึงกับกูเตรียมตัวตายได้เลย”
“ครับ”
อัญญาลืมตาตื่นขึ้นมา สายตาจ้องมองฝ้าเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย อยากให้เรื่องที่เธอเจอเมื่อวานเป็นแค่ความฝัน แต่ความรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งหน้า โดยเฉพาะแก้มซีกซ้ายคงจะบวมเปล่ง แค่หายใจก็รู้สึกเจ็บแล้ว มันคือเรื่องจริง เจ็บจริง ไม่ใช่ความฝัน
เสียงสูดปากเบา ๆ อย่างเจ็บปวด มือเรียวขยับจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง แต่...เธอขยับมือไม่ได้หญิงสาวรีบหันหน้าไปมองว่าติดอะไร
ถูกมัดมือผูกติดกับเสาเตียง นี่มันอะไรกัน!
หญิงสาวตะกายลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก สายตากวาดมองรอบห้อง ไม่มีใครแล้วนอกจากเธอ คนเดียว แล้วใครมันผูกมือเธอไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อัญญาพยายามกระชากแขนให้หลุดจากเชือก
นอกจากมันจะไม่หลุดแล้ว แขนเธอยังเป็นรอยแดงเจ็บจนแทบน้ำตาเล็ด อัญญาล้มเลิกความคิด และหันไปหาตัวช่วย แต่ในห้องก็ไม่มีอาวุธอะไรที่พอจะช่วยเหลือเธอได้
สงสัยพวกมันคงกลัวว่าเธอจะฆ่าตัวตาย หรือไม่ก็หลบหนี ซึ่งเธอทำแน่นอนหากมีโอกาสหลุดออกไปได้ ใครมันจะมานอนรอถูกเชือด อีกอย่าง ต่อให้ต้องตาย เธอก็ไม่ยอมให้พวกมันส่งไปขายแน่นอน
“กินข้าวซะ”
มาแล้ว ต้องเป็นไอ้หน้าหนวดนี่แน่นอนจับเธอมัดผูกกับเสาเตียง
- ผู้เขียน
