บทที่ 30 รักกันให้พอ
1229 คำ
ที่ผ่านมา เวลากลางคืนอัญญาต้องนอนเฝ้าและคอยดูแลสาวิตรี ส่วนกลางวันก็ต้องมาทำงาน ไม่ใช่งานปกติ แต่เป็นงานที่ได้รับมอบหมายพิเศษจากรองประธาน เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมงานถึงเร่งด่วนขนาดนี้ ลูกน้องแทบไม่ได้พักหายใจหายคอ เห็นทุกคนเร่งรีบไปหมด แต่ใครล่ะจะกล้าทักท้วง แค่อ้าปากถามก็ยังไม่กล้า
“เดี๋ยวอัญตามไป”
อัญญาส่งยิ้มให้ผู้จัดการ มือก็สาละวนอยู่กับงานตรงหน้าที่ไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จสักที แล้วเสียงโทรศัพท์ก็กรีดร้องขึ้น หญิงสาวเอื้อมมือไปรับสาย แต่ตายังคงจ้องมองหน้าจอไม่วางตา
“ฮัลโลค่ะ”
‘น้องอัญ ทานข้าวหรือยัง’
“อ้าวพี่ปราชญ์นึกว่าใคร ยังเลยค่ะ กำลังเร่งงานส่งเจ้านาย”
‘กินข้าวไม่ตรงเวลา เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก...ปะ กินข้าวกัน’
“หือ? ... พูดยังกะจะมากินข้าวกับอัญงั้นแหละ”
‘ใช่สิ ก็พี่มารอเราตั้งนานแล้ว ไม่เห็นลงมาสักที’
“ห๊ะ! พี่ปราชญ์อยู่ไหนคะ”
‘นี่อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้ ก็พี่บอกว่าจะกลับไทยอาทิตย์นี้’
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ พอดีงานยุ่งมากเลย แล้วตอนนี้พี่ปราชญ์อยู่ไหน”
‘พี่นั่งรออยู่ชั้นล่างครับ’
“งั้นเดี๋ยวสักครู่นะคะ อัญขอเวลาเก็บของ เซฟงานก่อน รอแป๊บไม่เกินสิบนาทีค่ะ”
‘ได้ครับ’
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
วางสายเสร็จ อัญญาก็รีบเซฟงานให้เรียบร้อย ก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินตัวปลิวลงมาหาชายหนุ่มรุ่นพี่ เธอลืมเสียสนิทเลยว่า ปรัชญาจะเดินทางกลับมาไทยอาทิตย์นี้ เพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องการรักษาของสาวิตรี อีกทั้งยุ่งเรื่องงาน จนแทบไม่มีเวลากินเวลานอน
“พี่ปราชญ์”
“เป็นไง...งานยุ่งมากเลยเหรอ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามา
“นิดหน่อยค่ะ”
“คงไม่หน่อยละมั้ง ถึงกับไม่มีเวลากินข้าว เดี๋ยววันนี้พี่พาไปเลี้ยง จะได้ขุนให้เราอ้วน ๆ หน่อย ดูสิผอมจนแทบจะปลิวตามลมอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเอียงหน้าพิจารณาสาวรุ่นน้อง ไม่เจอกันไม่ถึงปี ดูเธอผอมลงไปกว่าเดิม แต่กลับดูสวยขึ้นผิดหูผิดตา และยังดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
“เว่อร์ไปค่ะ ใครจะผอมขนาดนั้น พอดีช่วงนี้ยุ่งหลายอย่าง ก็เลยทำให้กินน้อย นอนน้อย แต่ก็เป็นผลดีอย่างนะ”
“ผลดีอะไร”
“โธ่... ก็ไม่ต้องมาคอยห่วงกังวล เรื่องอ้วนไงคะ อยากกินไรก็กิน เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงเผาผลาญเก่ง”
“จะอ้วนจะผอมยังไง น้องอัญก็สวยที่สุดในสายตาพี่อยู่แล้ว”
“ขอร้อง.... อย่าชมกันเองค่ะ อัญไม่อยากเชื่อพี่ปราชญ์นักหรอกชอบยอกันตลอด เชื่อถือไม่ได้”
“เป็นงั้นไป ก็เรามองว่าสวย คนอื่นจะว่าไงก็ช่างสิ”
“ค่ะ งั้นวันนี้คนสวยจะกินให้เต็มที่ พี่ปราชญ์จะเลี้ยงใช่ปะ”
“ยินดีรับเลี้ยงตลอดชีวิตครับ”
“เอาแค่ข้าวเที่ยงก็พอค่ะ ยังไม่อยากเกาะพี่ปราชญ์นานขนาดนั้น”
“พอพี่จริงจัง เราก็ชอบเฉไฉตลอด”
“ไปค่ะ อัญหิวม้าก...มาก ขืนชักช้า...อัญขาดสติสั่งไม่ยั้งนะ” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ถึงจะไม่ได้เจอกันนาน แต่ความสนิทสนมคุ้นเคย ก็ทำให้ทั้งสองคนพูดคุยกันได้อย่างสนิทเหมือนเดิม
จากนั้นสองหนุ่มสาวก็เดินเคียงข้างกันไปขึ้นรถ อัญญากับปรัชญาพูดคุยหัวเราะ ท่าทางของทั้งคู่ดูสนิทกัน เพราะเคยเรียนด้วยกันที่ต่างประเทศ และที่สำคัญชายหนุ่มยังคอยดูแลเธอมาด้วยดีตลอด
รู้ว่าปรัชญาคิดกับเธอยังไง แต่อัญญาก็คงให้ได้แค่พี่ชายที่แสนดีเท่านั้น ถึงแม้จะเคยบอกปรัชญาไปแล้ว ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่เหมือนชายหนุ่มจะไม่สนใจ ยังคงเทียวไล้เทียวขื่อเธอตลอด
อาจเพราะเห็นว่าหญิงสาวไม่มีใคร ในเมื่อเธอยังไม่พร้อมเปิดใจเขาก็ไม่ได้เร่งรัด แต่หากเธอพร้อมเมื่อไหร่ ก็อยากให้มองเขาเป็นคนแรก
สายตาวาวโรจน์คู่หนึ่งจ้องมองคู่หนุ่มสาวที่เดินหัวเราะเคียงคู่กันไป ดูหน้าตาเธอเบิกบานมีความสุข ยิ่งเห็นรอยยิ้มที่เธอส่งไปให้คู่รัก ก็ยิ่งทำให้อารมณ์โกรธเกลียดสุมอกเขาแน่น จนแทบจะมอดไหม้ มือแกร่งกำแน่น ปากสบถออกมาด้วยความโกรธแค้น
มีความสุข รักกันให้มาก ๆ ถึงเวลาที่ฉันเอาคืน เธอจะเจ็บปวดหลายร้อยพันเท่า ฉันไม่มีวันปล่อยให้เธอไปเสวยสุขกับคนอื่นแน่
“น้องอัญกลับมาแล้วเหรอ ด่วน ๆ เลยจ้า…ด่วน”
“อะไรด่วนคะพี่ปลา”
“ก็งานน้องอัญนั่นแหละ ส่งให้ท่านรองหรือยัง”
“ยังเลยคะ ท่านรองให้คนมาตามแล้วเหรอคะ”
“ใช่จ๊ะ ลงมาตามสองรอบแล้ว พี่ว่าน้องอัญรีบเอางานขึ้นไปเสนอท่านรองดีกว่านะ ถ้ายังไม่เสร็จก็ขึ้นไปบอกก่อน หรือจะอธิบายอะไรก็ได้ บอกตรง ๆ หัวใจพี่จะวาย”
“ใกล้แล้วค่ะ อัญตรวจอีกนิดหน่อย ถ้าเรียบร้อยก็จะส่งรายงานขึ้นไปให้ ทำไมท่านรองจะเอาด่วนก็ไม่รู้นะคะ เมื่อวานก็ไม่เห็นว่าอะไร”
“รีบทำเถอะ มีไรให้พี่ช่วยมั้ย จะได้เสร็จไว ๆ”
“ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรค่ะพี่ปลา ใกล้จะเสร็จแล้ว”
“งั้นก็รีบเลยจ้า” พูดเสร็จปารณีก็ดันหลังเธอให้เข้าห้อง รีบไปจัดการงานให้เรียบร้อย อย่าให้คนของสินสมุทรต้องลงมาตามครั้งที่สามเลย กลัวว่าจะถูกไล่ออกทั้งฝ่าย
ปารณียกมือขึ้นปาดเหงื่อ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง ไม่อยากยุ่งกับคนที่มีรังสีอำมหิตแบบสินสมุทรเลย ให้ตายสิ!
“พี่ยันคะ อัญมาพบท่านรองค่ะ”
“คุณอัญรอสักครู่นะครับ พอดีท่านรองมีแขก” สุริยันลุกขึ้น กุลีกุจอรีบเชิญหญิงสาวให้นั่งรอที่โต๊ะของเขา
“นานมั้ยคะ”
“เอ่อ...ไม่น่าเกินสิบนาทีนะครับ เดี๋ยวก็คงออกมาแล้ว ยังไงคุณอัญนั่งรอก่อนนะครับ”
“เอ่อ...ค่ะ...อัญกำลังคิดว่า ถ้านานกว่านี้ จะขอลงไปเคลียร์งานก่อน แล้วค่อยขึ้นมาใหม่...ดีมั้ยคะ?”
“โอ๊ย... อย่านะครับ เดี๋ยวท่านรองตามอีก กลัวจะอารมณ์เสียหนักกว่าเก่า ยังไงนั่งรอกับผมที่นี่ดีกว่า...นะครับ” สุริยันทำหน้าตาอ้อนวอนขอร้อง อัญญาจึงพยักหน้าให้
“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวหย่อนสะโพกลงนั่งข้างสุริยัน พร้อมกับส่งยิ้มขอบคุณให้อีกฝ่าย
“ว่าแต่งานคุณอัญ เป็น...” สุริยันกำลังจะเอ่ยถามเรื่องงาน แต่พอหันมาพบกับรอยยิ้มของอัญญาก็ชะงักไป ก่อนจะทำสายตาเคลิบเคลิ้ม หลงใหล จนหญิงสาวต้องหัวเราะออกมา
รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรกับเธอมากไปกว่าความชื่นชอบ แต่บางครั้งก็แสดงออกมากเกินไปจนดูขัดหูขัดตาท่านรองประธาน
- ผู้เขียน
