...ลานหน้าพระราชวัง...
ยามอู่มาเยือนทว่าแสงของดวงอาทิตย์กลับซึ่งส่องแสงมายังแผ่นดินฉงชิ่งกับมิได้ทลายความหนาวเย็นไปได้มากมายสักเท่าใด หิมะสีขาวทั่วยังหย่งเล่อยังคงสะท้อนวับวาวให้เห็นชัดเจน ทว่าสีขาวพิสุทธิ์ของหิมะกลับยิ่งเพิ่มความคมเข้มให้กับสีสันของดอกท้อซึ่งกำลังผลิบานยิ่งแดงสดสวยงดงามตระการตายิ่งขึ้นทบทวี และนี่ก็คือเสน่ห์อันชวนหลงใหลอีกหนึ่งสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของมหานครหย่งเล่อเมืองหลวงของอาณาจักรใหญ่ยิ่งเช่นฉงชิ่ง
“ยินดีด้วยนะใต้เท้าเซียวในที่สุดท่านก็ได้มีวันนี้กับเขาเช่นกัน”
ยามที่เซียวซานหลางก้าวเท้ามุ่งหน้าตรงไปยังลานด้านหน้าพระราชวังก็ได้พบเข้ากับบุรุษหนุ่มในวัยสามสิบสี่หนาวกำลังยืนเปิดรอยยิ้มสาแก่ใจอย่างมิได้ปิดบังทั้งสิ้นส่งมาให้
“หึ...เกรงใจไปแล้วใต้เท้ากวน”
เซียวซานหลางเพียงกดมุมปากหนาข้างซ้ายแผ่วเบา ใบหน้ายังคงความเยือกเย็นมิได้สะท้านหาผิดไปจากหิมะยังลานกว้าง
