บทที่ 1 - เกลียดแค้น 3
558 คำ
ร่างเล็กเพรียวระหงวิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับข้าวของเต็มไม้เต็มมือ วันนี้หลังเลิกงานเธอก็แวะตลาดสดซื้อของสดกลับมาบ้านเพื่อทำให้แม่ที่รักและคุณลุงที่เคารพของตัวเอง เมื่อท่านบอกว่าเย็นนี้จะแวะมาทานมื้อเย็นที่บ้าน พรปวีณ์เลยตื่นเต้นที่จะโชว์ฝีมือทำมื้อเย็นให้คุณลุงและแม่ตัวเองทาน เพราะทุกครั้งที่ท่านมา เธออยากจะโชว์ฝีมือการทำอาหารแต่ก็ไม่มีเวลา วันนี้เลิกงานเร็วจึงรีบกลับมาเตรียมมื้อเย็น หญิงสาวเข้าไปทำงานที่บริษัทของเจ้าสัวเวทิตเพื่อนสนิทของพ่อตัวเอง ท่านใจดีกับเธอและแม่มาก ตั้งแต่พ่อจากไปก็มีท่านเข้ามาดูแลให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง
“กลับมาแล้วเหรอลูก” จำปาถามลูกสาวที่ถือข้าวของเข้ามาในบ้านเต็มไม้เต็มมือ
“ค่ะแม่ ลุงเวทิตจะมารึยังคะ วันนี้วีจะทำมื้อเย็นเองค่ะ แม่กับป้าแจงไม่ต้องทำนะคะ” เธอบอกแม่และป้าแจง แม่บ้านของตัวเอง
“วันนี้ลุงเวทิตไม่มานะลูกวี คุณลุงเพิ่งโทรมาบอกแม่ก่อนที่ลูกจะมาถึงบ้านไม่นานนี้เอง ท่านบอกว่าจะไปจันทบุรี ไปหาลูกชายน่ะ” นางบอกลูกสาว
“ไปตอนนี้เนี่ยนะคะ กรุงเทพไปจันทบุรีตอนนี้เนี่ยนะคะ ทำไม่รอไปพรุ่งนี้ เพราะนี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว” เธอเอ่ยถามแม่
“น่าจะมีธุระน่ะลูก ไหนวันนี้ได้ของสดอะไรมาฮึ น้องวีของแม่ก็ทำให้แม่กับป้าแจงทานก็ได้ วันหลังค่อยทำให้คุณลุงเวทิตกินดีไหมลูก”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ ก็ว่าจะทำผัดเปรี้ยวหวานทะเล แกงจืดเต้าหู้ และแกงเผ็ดเนื้อที่คุณลุงเวทิตชอบ และมีไข่เจียวหมูสับของโปรดแม่จำปาด้วยค่ะ” พรปวีณ์พูดอย่างตื่นเต้น เธอเรียนจบบริหารมาและตอนนี้ได้เข้าทำงานในบริษัทของเจ้าสัวในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาด
“ทำไมทำหลายอย่างจังลูก เอาแค่สองอย่างพอแล้วเรากินกันแค่สามคนเอง”
“แต่น้องวี...” แล้วเธอก็พยักหน้าเมื่อนึกตามคำพูดแม่ ท่านพูดถูกกินกันแค่สามคนเอง เก็บไว้ทำวันอื่นก็ได้
“งั้นก็ได้ค่ะ น้องวีไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ จะได้มาเข้าครัว วันนี้ป้าแจง แม่จำปาไม่ต้องช่วยนะคะ น้องวีทำเอง” หญิงสาวบอกทั้งสองที่นั่งบนโซฟาชุดเล็กในห้องนั่งเล่นของบ้านชั้นเดียวหลังเล็กที่แสนอบอุ่นของตัวเอง ป้าแจงเหมือนคนในครอบครัวไปแล้วตอนนี้
“ไปเถอะ เดี๋ยวป้าแจงเอาของไปไว้ในครัวให้นะน้องวี” แจงเอ่ยขึ้นพร้อมลุกขึ้นไปรับถุงของสดและผักที่หญิงสาวถืออยู่ทันที
“ขอบคุณนะป้าแจง” แล้วเธอก็ส่งของในมือให้ป้าแจงก่อนจะเดินไปทางห้องนอนของตัวเอง ส่วนแจงก็เดินไปทางห้องครัวที่อยู่ด้านหลังบ้าน ส่วนจำปาก็หันมาสนใจหนังสือนิยายที่หน้าตักตัวเองต่อ
- ผู้เขียน
