บทที่ 2 – เธอกับแม่เธอแพศยาพอกัน 3
1030 คำ
เจ้าสัวเวทิตที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องหนังสือของตัวเองก็มีเด็กรับใช้มาบอกว่าพรปวีณ์มาขอพบตนเอง เขาจึงให้ประมวลช่วยเข็นรถเข็นพาเขาไปยังห้องรับแขกไปหาเด็กสาวที่ตัวเองเอ็นดูเหมือนลูกสาวของตัวเอง พรปวีณ์คือคนที่เขาอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ แต่จะมีทางใดที่จะบังคับวทันยูได้เล่า
“สวัสดีค่ะคุณลุงเวทิต” ทันทีที่เจ้าของบ้านเข้ามาในห้องรับแขก เธอก็ลุกขึ้นยกมือไหว้ท่านพร้อมไหว้คนติดตามท่านด้วยเช่นกัน
“นั่งลงเถอะหนูวี แล้วทำไมถึงมาหาลุงได้ล่ะ ทำไมไม่อยู่ที่บริษัท แล้วหน้าไปโดนอะไรมา” คนแก่เอ่ยเสียงเนิบนาบพร้อมกับมองเห็นรอยปื้นแดงบวมช้ำบนใบหน้าสวย
พรปวีณ์ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองข้างที่โดนวทันยูตบจนบวมช้ำแล้วเม้มปากแน่นก่อนจะพูดโกหกท่านไป ด้วยไม่อยากให้ท่านรู้ว่าตัวเองโดนลูกชายท่านตบหน้ามา
“หนูเดินไม่ระวังสะดุดรองเท้าล้มค่ะคุณลุงเวทิต” เธอยิ้มแห้งๆ ส่งให้ท่านพร้อมหลบสายตาที่สงสัยของท่าน
“แน่ใจนะว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับหนูวี” เจ้าสัวเวทิตเอ่ยถามอย่างจับพิรุธ
“แน่ใจค่ะคุณลุง อ้อ...คุณลุงคะ คุณลุงยกหุ้นที่บริษัทให้หนูสิบห้าเปอร์เซ็นต์เหรอคะ ทำไมหนูไม่เคยรู้มาก่อนเลยคะ” เธอถามเรื่องที่สงสัยตลอดทางที่ขับรถยนต์ส่วนตัวมาหาท่านที่บ้าน
“อืม! มันคือส่วนที่หนูควรจะได้ เพราะนั่นคือหุ้นของพ่อหนูวี” คนแก่เอ่ยแล้วก็เลิกคิ้วเล็กน้อยสงสัยจึงถามต่ออีกว่า “แล้วหนูรู้ได้ยังไงว่าตัวเองมีหุ้นที่นั่น”
“คุณวทันยู ลูกชายของลุงเวทิตบอกหนูมาค่ะ และหนูก็ถูกเขาไล่ออกจากบริษัทด้วย เขาห้ามไม่ให้หนูไปทำงานที่นั่น” พรปวีณ์จึงฟ้องในท้ายประโยค
“อือ...แสดงว่าหนูวีเจอกับยูแล้ว?”
“ค่ะ หนูเจอลูกชายคุณลุงเวทิตแล้ว เขาทำไมไม่เหมือนคุณลุงคะ หนูว่าหนูจะหางานใหม่ทำค่ะ จะไม่ไปทำที่นั่นแล้ว ส่วนหุ้นที่คุณลุงยกให้หนู หนูจะคืนให้นะคะ หนูไม่ต้องการค่ะ” เธอบอกท่านพร้อมกับลูบหลังมือตัวเองข้างที่เป็นแผลจากการถูกเขาใช้เท้าบดขยี้ก่อนหน้านี้
“มือหนูไปโดนอะไรมาหนูวี” คนแก่เห็นหลังมือของเธอมีแผลถลอกบวมแดง
“ตอนหนูสะดุดล้มน่ะค่ะคุณลุง”
“อ้อ...เรื่องหุ้นไม่ได้หรอกนะหนูวี หนูคืนลุงไม่ได้หรอก ส่วนเรื่องงาน หนูก็ไปทำที่บริษัทเหมือนเดิมนั่นแหละ เดี๋ยวลุงไปคุยกับพี่ยูให้เอง” แม้จะกังวลว่าไปคุยกับลูกชายแล้วลูกชายจะยืนยันคำเดิม
“หนูขอบคุณนะคะคุณลุงเวทิต ถ้างั้นวันนี้หนูขอตัวกลับบ้านไปหาแม่จำปาก่อนนะคะ คุณลุงพักผ่อนต่อเถอะค่ะ” แล้วพรปวีณ์ก็ยกมือไหว้อีกฝ่าย
“ขับรถดีๆ นะหนูวี เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเย็นลุงจะไปทานข้าวที่บ้านด้วยนะ เห็นวันก่อนจำปาบอกว่าเราเตรียมของมาทำให้ลุงทานด้วย แต่ลุงไปจันทบุรีเสียก่อน”
“ขอบคุณนะคะคุณลุง และจะไปโทรบอกหนูได้เลยนะคะ หนูจะได้ไปซื้อของสดรอคุณลุงค่ะ หนูไปนะคะ ลานะคะคุณลุงประมวล” แล้วเธอก็ยกมือไหว้ประมวล คนสนิทของท่านด้วย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอันน้อยนิดของตัวเองแล้วสะพายกระเป๋าออกไปจากห้องรับแขก
เฮ้อ!
พอเด็กสาวเดินหายลับออกไปจากห้องรับแขกแล้ว เจ้าสัวเวทิตก็ถอนหายใจออกมาทันที ด้วยไม่รู้จะทำยังไงดี ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีอำนาจมากพอที่จะบังคับวทันยูได้
“เจ้าสัวเป็นอะไรครับ” ประมวลเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงนายของตัวเอง
“กลุ้มเรื่องตายูน่ะสิ ฉันมีเขาเป็นลูกชายคนเดียว แต่เขาไม่ค่อยจะเต็มใจมีฉันเป็นพ่อเท่าไหร่ อย่างที่นายรู้เห็นมาตลอดหลายสิบปีนั่นแหละ”
“สักวันคุณยูจะเข้าใจเจ้าสัวแน่นอนครับ”
“แล้วมันวันไหนล่ะประมวล เนี่ยก็หลายสิบปีแล้วตั้งแต่ที่แม่ของเขาจากฉันและเขาไป” เจ้าสัวเอ่ยเสียงเศร้าเมื่อเอ่ยถึงภรรยาที่ล่วงลับไปแล้ว เขาคิดถึงสุรีย์ตลอดเวลา และนางคือคนเดียวที่ทำให้เขารัก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้เข้าใจผิดกันจนเป็นความแค้นและปมให้วทันยูจนถึงทุกวันนี้
“อย่าพูดถึงเรื่องเก่าๆ เลยครับเจ้าสัว ยังไงตอนนี้คุณยูก็เข้ามาบริหารงานที่บริษัทของเจ้าสัวแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“เฮ้อ! ฉันดีใจนะที่ยูยอมมาบริหารธุรกิจต่อจากฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่า คนเก่าๆ ของเรา ลูกชายฉันก็ไล่ออกหมดแล้วเอาคนของเขามาแทน และหนูวีอีก หนูวีก็คงเจอฤทธิ์ของตายูแล้วแน่นอนถึงได้มาหาฉัน” แค่คิดก็นึกสงสารเด็กสาว เพราะวทันยูไม่เคยไว้หน้าใคร แม้แต่พ่ออย่างเขา วทันยูก็ไม่เคยเคารพและยำเกรงสักครั้ง
“ไปสั่งคนขับรถเอารถออกเถอะ ฉันจะไปหาตายูที่บริษัท ไปคุยเรื่องหนูวีกับตายู”
“ครับเจ้าสัว เดี๋ยวผมสั่งคนขับรถติดเครื่องรอ แล้วจะกลับมาพาเจ้าสัวไปขึ้นรถ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันบังคับรถเข็นไปเองได้ นายรอฉันที่นั่นแหละ ฉันจะให้เด็กรับใช้ไปหยิบมือถือในห้องหนังสือให้ พอได้แล้วจะตามออกไปเอง” เจ้าสัวเอ่ยสั่งความคนสนิท และประมวลก็พยักหน้ารับคำเมื่อมันคือคำสั่งที่ต้องทำ
- ผู้เขียน
