"เธอคิดว่าฉันจะยอมอยู่ที่นี่ให้ไอ้ปราบมาลังควานหรือไง มันต้องดิ้นโดยที่หาตัวเธอไม่เจอ!!" นักรบเอ่ย
"เสี่ยแค้นอะไรปราบขนาดนั้นกัน แล้วพบเกี่ยวอะไรด้วย"
"เธอคือคนที่มันรักไง ฉันรู้ว่ามันไม่ได้อยากเลิกกับเธอ มันยังรักเธอไง"
พบรักเงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอเป็นฝ่ายขอเลิกปราบเอง ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซึ่งปราบไม่สามารถคัดค้านได้ เขาไม่เคยพูดจาไม่เพราะกับเธอ ไม่เคยขึ้นเสียงหรือแม้แต่ชักสีหน้าใส่เธอสักครั้ง ปราบเป็นสุภาพบุรุษมาก ดูไม่น่าจะเป็นพี่น้องกับนักรบที่ค่อนข้างป่าเถื่อนสักนิด
"เสี่ย!!! อื้อออ ทำอะไร ปล่อยพบนะ!!"
ในขระที่จอดรถแวะเติมน้ำมัน จู่ๆนักรบก็ใส่กุญแจมือพบรัก ก่อนใช้ผ้าปิดตาเธอจนแน่น ราวกับไม่ต้องการให้เธอเห็นอะไรสักนิด มันแน่นจนพบรักรู้สึกอยู่ในโลกของความมืดมิดแบบนั้น
"อยู่เฉยๆเถอะ ฉันไม่โง่ให้เธอจำเส้นทางหนีได้หรอกพบรัก!"
"เสี่ย!!!"
นักรบเอ่ยก่อนปิดประตูรถและเริ่มขับนำขบวนล
