“จีบเด็กยากมั้ย” คนกำลังดูดน้ำหวานหันมองเขา เรียวปากอิ่มผละจากหลอดสีเขียวอ่อนก่อนจะขยับตอบคำถามเสียงใส
“ลองจีบดูสิ” ดวงตากลมโตฉายแววซุกซน “ความยากง่ายของพี่แบงค์มันวัดจากตรงไหนล่ะ”
รัชชานนท์ทำท่าครุ่นคิด “อืม ไม่รู้สิ”
“เด็กที่ว่านี่ใช่หนูหรือเปล่า ถ้าใช่ก็คงตอบได้ว่าไม่ยากหรอก แค่เปย์ชาแนลหนูสักใบสองใบก็ใจอ่อนยอมไปดินเนอร์ด้วยแล้ว” เจ้าหล่อนสัพยอก
ด้วยความหมั่นไส้มือใหญ่จึงเอื้อมไปตบกบาลคนอยากได้กระเป๋าแบรนด์เนม
“โอ๊ย! เดี๋ยวนี้ซาดิสท์ใหญ่แล้วนะพี่แบงค์”
“ก็มันเขี้ยวคนทำตัวเป็นเด็กป๋าอะ” พรพระพายหัวเราะคิกคัก เจ้าหล่อนเกาะแขนเขาแน่นแล้วใช้แก้มข้างขวาถูเบาๆ ราวลูกแมวยามอ้อนขอปลาทู
“สามีอะ เมียแค่ล้อเล่นหรอกน่า กระเป๋าใบละตั้งเป็นแสน คนเบี้ยน้อยหอยน้อยไม่กล้าสะพายหรอก” ใช่ว่าจะดูถูกตัวเองแต่อย่างใด แต่พรพระพายคิดและรู้ว่าตัวเองนั้นจนจริงๆ
รัชชานนท์เหล่ตามองภรรยา “เจียมตัวจังนะเธอ
