"ไปกับพี่นะ"
1632 คำ
“แกแน่ใจนะ ว่าพี่ภีมทำงานที่นี้” มะปรางถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ ไม่ผิดหรอก”
“บริษัทใหญ่มากเลยนะแก”
“ก็พี่ภีมของฉันเก่ง” แคทยิ้มภูมิใจ
“แหม..พี่ภีมของฉัน เต็มปากเต็มคำเลยนะ”
“เอาน่า เรามาแต่เช้าขนาดนี้ ถ้าพี่ภีมพาใครมา เราก็ต้องเห็นแน่นอน”
“แล้วถ้าเขาไม่ได้พามาที่บริษัท แต่ไปนัดเจอกันที่อื่นอะ” มะปรางแย้ง
“อืม.. วันนี้ฉันจะนั่งเฝ้าพี่ภีมทั้งวัน เขาไปไหนฉันจะตามไปด้วย” แคทหน้าตามุ่งมั่น
“วิ่งตามเอาเหรอแก” มะปรางช็อตฟิวแคท
“เออนั่นสิ เอางี้เดี๋ยวชั้นไปหาเช่ามอเตอร์ไซค์สักคันดีมั้ย” แคทหาทางแก้ปัญหา
“แกขับเป็น??”
“เฮียโต้งเคยสอนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าอยู่ มันน่าจะเหมือนกันแหละ”
“เคร งั้นฉันจะเฝ้าจับตาพี่ภีมไว้ แกไปเช่ามา”
“ฝากด้วยนะ อย่าเผลอนะแก มันคืออนาคตชั้นเลยนะ”
“ผู้ชายคืออนาคต ฮ่าๆ แกนี่มันเลิศจริงๆ”
“มาแล้วแก เป็นไง พี่ภีมมายัง”
“ยังเลย”
“นี่น้ำ ฉันซื้อมาฝาก”
“ขอบใจ แต่ว่าเราจะอยู่มุมตึกตรงนี้ทั้งวันเลยเหรอ” มะปรางมองไปรอบๆ
“แต่ตรงอื่น ฉันกลัวพี่ภีมจะเห็นนะสิ”
“เอาว่ะ ตรงนี้ก็ตรงนี้ เพื่ออนาคตเพื่อน อีมะปรางสู้ตาย”
“รักแกที่สุด” แคทกอดมะปราง
“รักมากกว่าพี่ภีมด้วย??”
“ไม่ รักพี่ภีมมากกว่า ฮ่าๆ”
“พี่ภีมจะรู้มั้ย ว่ามีแม่สาวกำลังคลั่งรักเขาอยู่ขนาดนี้”
“ฉันเคยพูดเรื่องมีแฟน แต่พี่ภีมบอกว่ายังเด็กอยู่ให้ตั้งใจเรียนอย่ารีบมีแฟน ชั้นเลยไม่กล้าบอกเลยว่ะ”
“อย่าทำหน้าเสียใจแบบนั่นสิ เราก็กำลังโตแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว”
“เห้ยๆ นั่นพี่ภีม พี่ภีมมาแล้ว”
“ไหนๆ”
“นั่นไง เดินจะเข้าไปข้างในแล้ว”
“จริงด้วย พี่ภีมมาคนเดียวด้วย” มะปรางย้ำ
แคทยิ้มออก
“แต่หล่อขนาดนี้จะไม่มีแฟนจริงเหรอวะ”
“นังปราง!!”
“ล้อเล่นๆ ฮ่าๆ”
“เดี๋ยวรอตอนเย็นอีก ค่อยตามพี่ภีมว่าไปหาสาวที่ไหนเปล่า” แคทบอกมะปราง
“เข้าไปถามพี่ภีมตรงๆ เลยไม่ดีกว่าเหรอ” มะปรางเสนอ
“แล้วจะให้ถามว่าไงว่ะ” แคทเสียงเครียด
“ชั้นนึกอะไรออกแล้ว”
“ว่ามา”
“วันนี้เราตามพี่ภีมไป แล้วหาโอกาสทำว่าเจอกันโดยบังเอิญ แล้วค่อยหาจังหวะถาม แกว่าไง”
“ดีๆ แกนี่หัวแหลมเหมือนหัวลิงเลย”
“จะชมทั้งที ก็เหมือนถูกหลอกด่าเลย ”
“ฮ่าๆ” แคทหัวเราะชอบใจ
“แกรู้มั้ยพี่ภีมเลิกงานกี่โมง”
“ไม่รู้อะ”
“ไม่เป็นไร นั่งก็เฝ้าจนเขากลับนี่แหละ”
“ขอบใจแกมาก”
สองสาวนั่งรอจนถึงเกือบห้าโมงเย็น
“ปรางๆ คนทยอยออกมากันแล้ว” แคทสะกิดบอกมะปรางที่กำลังนอนเคลิ้มอยู่บนเสื่อ
“เห็นพี่ภีมยัง หาววว~~” ปรางลุกขึ้นนั่ง
“ยังเลย”
“มาฉันช่วยแกดูเอง”
“ฉันกำลังจ้องที่รถพี่ภีม ถ้าพี่ภีมมา ยังไงเขาต้องมาเอารถ”
“แล้วแกเอามอไซต์จอดไว้ตรงไหน”
“นั่นไง หมวกกันน๊อกคิตตี้ชมพู”
“ไม่ค่อยเด่นสะดุดตาเลยนะยัยแคท”
“ชั้นชอบหนิ ฮ่าๆ”
“นั่นๆ พี่ภีมใช่ไหม เดินออร่าพุ่งมาแต่ไกล”
“ใช่ๆ” แคทรีบเก็บของ
“เราไปที่รถกัน เดี๋ยวตามไม่ทัน”
“ดีนะที่เฮียโต้งเคยสอนขี่มาบ้าง”
“โน้นๆ รถพี่ภีมออกไปแล้ว ตามเลยๆ”
“จับดีๆ นะยัยปราง ฉันจะซิ่งแล้ว”
“เคร”
“ยัยแคท รถๆ” มะปรางตะโกนบอก
“ว้ายๆ โทษที มัวแต่มองรถพี่ภีม”
“แคทๆๆ หมาๆๆ” มะปรางใจหายใจคว่ำ ท่องนะโมไปหลายจบ
“ยัยแคท แกขี่เป็นแน่นะ”
“เฮียเคยสอน แต่ขี่แค่ถนนในหมู่บ้าน ไม่เคยขึ้นถนนใหญ่จริงๆ สักที แฮะๆ แต่ฉันว่ามันก็เหมือนกันแหละ” แคทปลอบใจเพื่อน
“ยัยแคท!!!!!! แกขับให้ตรงทางสิ จะไปเฉี่ยวรถเก๋งสีขาวอยู่แล้ว” ปรางกอดแคทแน่นกลัวตก เพราะแคทขับส่ายไปส่ายมาด้วย
“ฉันกำลังบังคับให้มันตรงอยู่ แกใจเย็นๆ นะ” แคทเกร็งแขนจนสั่นไปหมด แต่เพื่อพี่ภีมเธอต้องทำได้
“นั่นๆ พี่ภีมเลี้ยวแล้วๆ แกเปิดไฟเลี้ยวสิ”
“ได้ๆ ไฟเลี้ยวเหรอ อยู่ตรงไหนอะปราง” แคทหาไม่เจอ
“ฉันจะรู้มั้ย ฉันก็ขี่มอไซค์ไม่เป็น” ปรางตะโกนเสียงดังสู้ลม
“งั้นชั่งมัน เลี้ยวเลยแล้วกัน”
“ยัยแคทมันอันตรายนะ พอๆ เลี้ยวหาที่จอดเลย”
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่” แคทยอมจอด แต่ก็เบรกหน้าทิ่ม
“พี่ๆ ทางนี้” แคทโบกวินมอไซค์ที่จอดอยู่
“ไปสิยัยแคท รถจอดไว้นี้” ปรางสนับสนุนเพื่อนรัก
“ขอบใจมากนะ ไว้ฉันจะพาแกไปเลี้ยงชาบู”
“เอ่อ รีบไป แล้วไปเจอกันที่หอเลยนะ”
“แล้วมอไซค์ที่ยืมมาอะ” แคทกลัวไม่มีใครเอาไปคืน
“เดี๋ยวฉันจ้างให้พี่วิน เอาไปคืนเอง เจอกันทีหอเลย”
“ขอบใจมาก เพ่วิน ตามรถคันสีดำนั่นไปเล้ย” ดีนะรถพี่ภีมติดไฟแดง
มะปรางมองดูเพื่อนรัก ที่มุ่งมั่นเรื่องพี่ภีมขนาดนี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “หากพี่ภีมมีแฟนจริงๆ ยัยแคทจะเป็นยังไงบ้างนะ”
พี่วินมอเตอร์ไซค์พาแคทตามรถพี่ภีม ไปจนถึงโรงพยาบาลไม่ใกล้จากบริษัทมากนัก
“นี่ค่ะเงิน” แคทรีบแอบพี่ภีมตามเข้าไปในโรงพยาบาล
“พี่ภีมมารับใครกันนะ”
---///---
“เป็นไงบ้างครับ”
“แย่เลย เมื่อวานสงสัยกินส้มตำมากไปหน่อย ตกดึกท้องเสียเลย”
“ไหวไหมครับ ผมช่วยดีกว่า” ภีมช่วยถือถุงยา
“ขอบใจนะภีม” ภีมประคองหญิงสาวผมยาวใบหน้าหวานมาที่รถ
แคทที่กำลังแอบดูอยู่ตัวชา มือสั่น “นั่นพี่สาวคนเมื่อวานจริงๆ ด้วย คงเป็นแฟนพี่ภีมแน่ๆ” เธอจำได้แม่น น้ำตาไหล
‘คงไม่ต้องถามให้เสียเวลาแล้ว’ เธอเดินคอตกออกมา
‘ไหนบอกว่า ถ้ามีแฟนจะบอกแคทก่อนไง’
‘คงต้องตัดใจแล้วสินะ’ แคทบล๊อกทุกช่องทางการติดต่อของพี่ภีม ทั้งที่พี่เขาจะส่งข้อความมาหาเธอในวันสำคัญเพื่ออวยพรเธอเท่านั้น ปกติก็ไม่ได้คุยกัน
“ไอ้ภีม ยัยแคทไปเรียนที่เชียงใหม่ กูฝากให้มึงช่วยดูแลน้องให้กูด้วย อย่าให้ใครมาจีบน้องกูนะ” โต้งโทรมาฝากฝังน้องสาว
“ได้สิ แต่วันก่อนกูทักไปหา น้องแคทก็ไม่อ่านไม่ตอบกูเลย” ภีมไม่อยากทักไปหาบ่อยเพราะกลัวแคทรำคาญ แล้วตัวเขาเองก็งานยุ่งมากด้วย
“มันเป็นแบบนี้แหละ อย่าไปถือสามันเลย”
“เข้าใจแล้ว”
หลังจากวันนั้นแคทก็ไม่พูดถึงพี่ภีมอีกเลย จนเธอขึ้นเรียนปี 3
“ไอ้ภีม มึงเจอกูมั้งยังเนียะ”
“ไม่เจอ น้องมึงไม่อ่านข้อความกูเลย”
“ตอนนี้มึงอยู่ไหน ว่างมั้ย”
“อยู่บ้าน มีไร”
“ไปดูยัยแคทให้กูที นางแอบไปกินเหล้างานวันเกิดกับเพื่อน โทรไปหาหลายรอบแล้วยังไม่รับสายกูเลย”
“ร้านอะไร กูไปดูให้”
“ขอบใจว่ะ ถ้าเจอตัวฝากเขกกะโหลกสักที”
ภีมขับรถมาที่ร้าน เดินเข้าไปหาตามโต๊ะ แต่ไฟในนี้ก็มืดเหลือเกิน มองไม่ชัดเลย
“มึงแน่ใจนะ ว่าน้องแคทมาที่นี่” ภีมโทรกลับไปหาโต้ง
“เอ่อสิ มะกี้ยัยแคทมันโทรกลับมาแล้ว ยังอยู่ในร้าน แต่กูได้ยินเสียงผู้ชายเรียกชื่อยัยแคทด้วย”
“ได้ เดี๋ยวกูหาอีกรอบ”
ภีมเดินหาจนทั่ว จนมาถึงห้องน้ำ เขาเห็นแคทกำลังออกมาพอดี ‘มาเข้าห้องน้ำนี่เอง ถึงหาไม่เจอ’
“โตแล้ว พี่ชายทักไปก็ไม่สนใจแล้ว” ภีมยืนอยู่ข้างหลัง
แคทยืนนิ่ง เสียงนี้คุ้นมาก แต่เสียงดนตรีก็ดัง ทำให้เธอไม่ค่อยแน่ใจ
“โตแล้ว หัดกินเหล้าด้วยเหรอ”
แคทหันมา ตาเบิกโตขึ้น ‘พี่ภีม’
“จำพี่ไม่ได้แล้วเหรอ” ภีมยืนกอดอก ยิ้มให้แคท
“จำไม่ได้” แคทเดินหนี
“เดี๋ยวก่อนสิ คุยกับพี่ชายก่อน” ภีมเดินตาม
“ไม่คุย” แคทรีบเดินกลับไปที่โต๊ะ เมื่อเห็นมีเพื่อนอยู่ เขาจึงเดินถอยออกมา ไม่อยากเข้าไปรบกวน นั่งรอจนเธอกลับ
แคทดื่มไปหลายแก้ว จนเริ่มเมา
“พวกเธอสนุกกันต่อเลย ฉันขอตัวก่อน หอปิดห้าทุ่มนะ เดี๋ยวเข้าไม่ได้” แคทลาเพื่อนๆ
“แคท เดี๋ยวเบสไปส่งนะ” เบสแอบมีใจให้แคทตั้งแต่ปีหนึ่ง
“ไม่เป็นไร แคทเรียกแกร๊ปมาแล้ว เบสอยู่สนุกกับเพื่อนต่อเถอะ” แคทเดินออกมา เบสเดินตาม
แคทกำลังจะไปขึ้นรถ แต่เบสดึงข้อมือไว้
“ให้เบสไปส่งเถอะนะ”
“ปล่อย!!!” เสียงทุ้มดังขึ้น จับข้อมือเบสดึงออก
“นายเป็นใคร?” เบสมองอย่างเอาเรื่อง
“พี่ภีม” แคทเรียกเขา
“นายเข้าไปข้างใน น้องแคทเดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”
“คนนี้ใครกันแคท” เบสหันมาถาม
“พี่ชาย”
เบสสีหน้าตกใจนิดหน่อย รีบยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
ภีมพยักหน้า ให้เบสกลับเข้าไปข้างใน
“ครับ” เบสเดินกลับเข้ามา
“ไปน้องแคท เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“แคทโตแล้ว แคทกลับเองได้”
“ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ฟังพี่ชายแล้วเหรอ”
"พี่ไม่รักษาสัญญา" แคทที่กำลังเมา พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
- ผู้เขียน
