“เขามากับผู้หญิง”
1640 คำ
“อากาศเชียงใหม่ นี่ดีจังเลย”
“เราเอาของไปเก็บที่ห้องกันก่อนดีกว่า” มะปรางบอกแคท
“ดีเหมือนกัน คงต้องใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะเก็บเสร็จ ฮ่าๆ” แคทหัวเราะ เมื่อมองกระเป๋าเดินทางหลายใบที่วางเรียงรายอยู่
“แกนั่นแหละ ยัยแคทขนอะไรมาเยอะแยะ”มะปรางบ่น
“แหม ของแกของกว่าชั้นงั้นแหละ” แคทมองบ่นใส่เพื่อนรัก
“ฮ่าๆ” มะปรางหัวเราะชอบใจ
“ห้องที่มหาลัยนี่สะอาดจังเลยนะ”
“ไม่รู้ว่าอีกสองคนที่จะอยู่กับเราเป็นใครนะ” แคทมองเตียงว่างสองเตียงที่เหลือ
“เห็นอาจารย์ที่ดูแลหอพักบอกว่าจะเข้ามาพรุ่งนี้นะ”
“ไม่รู้จะนิสัยแบบไหนนะ” มะปรางกังวล
“ไม่รู้สิ แต่ยังดีที่เราได้อยู่ด้วยกันเนอะ” แคทปลอบใจ
“ใช่ๆ ถ้านิสัยไม่ดีนะ ฉันจะให้เธอตบเลย” มะปรางทำหน้าขึงขัง
“แล้วทำไมแกไม่ตบเองหละย๊ะ” แคทส่ายหัวกับเพิ่อนรักของเธอ
“ฮ่าๆ ก็แกแรงเยอะกว่าฉันหนิ” มะปรางบีบแขนแคทอย่างเอาใจ
“ย๊ะ แม่สาวบอบบาง”
“เดี๋ยวเก็บของเสร็จ เราไปเดินเล่น แล้วหาอะไรกินด้วยดีไหม” มะปรางเริ่มหิว
“หิวแล้วสิ ยัยปราง”
“ท้องน้อยๆ ของชั้นร้องไปสองรอบแล้ว” มะปรางยิ้มเขิน เอามือลูบท้อง
“งั้นเดี๋ยวเราไปเดินตลาดหน้ามอกัน จะได้ดูด้วยว่าแถวนี้มีอะไรขายบ้าง”
“ประโยคนี้แหล่ะที่ฉันอยากได้ยินจากแกมากที่สุด” มะปรางยิ้มดีใจ
“แกอาบน้ำช้า งั้นแกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ฉันเก็บของอีกหน่อยระหว่างรอแกอาบ”
“โอเค วันนี้ฉันจะรีบหาให้เสร็จภายใน 5 นาที แกเตรียมตัวรออาบต่อฉันได้เลย” ปรางรีบวิ่งไปอาบน้ำ ส่วนแคทหยิบตุ๊กตาลาบูบู้ที่พี่ภีมซื้อส่งมาให้วันเกิดปีที่แล้ว เธอเก็บใส่กล่องไว้อย่างดีแม้มันจะเป็นตุ๊กตาพวงกุญแจแต่เธอก็ไม่เคยนำมาใช้ เพราะกลัวมันจะเสียหาย พี่ภีมมักจะส่งขนมมาให้เธอเสมอ เธอก็จะเก็บซ่อนไว้ไม่ให้ใครกิน โดยเฉพาะเฮียโต้งชอบมาขโมยของเธอไปกิน คงมีแต่ตุ๊กตาลาบูบู้ตัวนี้นี่แหละ ที่เป็นของขวัญจากพี่ภีมที่ไม่ใช่ของกิน เธอได้แต่ ติดตามความเคลื่อนไหวของเขา ผ่านทางโซเชียล แต่ตัวพี่ภีมเองก็ไม่ค่อยจะอัพเดทสักเท่าไหร่ บางครั้งเธอต้องพยายามไปส่องตามโซเชียลของบริษัทที่พี่ภีมทำงานอยู่ คอยเซฟภาพมาเก็บไว้ดู และคอยหลอกถามเฮียโต้งผู้ซื่อบื้อพี่ชายของเธอว่าพี่ภีมมีแฟนหรือยัง
‘ รอแคทอีกนิดนะ แคทจะรีบเรียนให้จบแล้วทำงานช่วยพี่หาเงิน พี่จะได้ไม่ต้องทำงานหนักแบบทุกวันนี้’
“ รีบไปอาบน้ำเลย” มะปรางที่อาบน้ำเสร็จแล้วรีบบอกให้แคทไปอาบน้ำ
“ย่ะ ทีแบบนี้ละอาบไวเชียวนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว” มะปรางยิ้มให้เพื่อนอย่างภูมิใจ
มะปรางและแคทเดินหาของกินซึ่งเป็นตลาดนัดหน้ามหาวิทยาลัย
“ โห มะปรางดูสิมีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย” แคท ชี้ให้มะปรางดู
“ ใช่แก แบบนี้น้ำหนักฉันต้องขึ้นแน่ๆ เลย” มะปรางเริ่มเป็นกังวล
“แกก็กินเก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่เห็นจะอ้วนตรงไหนเลย”
“ ก็จริงนะ ฮ่าๆ”
แคทดึงมือมะปรางไปที่หน้าร้านขนมจีนน้ำเงี้ยวของขึ้นชื่อของภาคเหนือ
“ ฉันอยากลองกินขนมจีนน้ำเงี้ยว แกกินเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
“ ได้เลยแคท ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“ ขนมจีนน้ำเงี้ยวสองจานจ้ะป้า” แคทเดินไปสั่งก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะ
“ เอาไข่ต้มด้วยไหมหนู”
“ จัดมาเลยค่ะป้า” แคทตะโกนตอบ
“แคทแกกินน้ำอะไร ฉันจะไปซื้อน้ำร้านตรงนั้น” มะปรางชี้บอกแคท
“มะพร้าวนมสดปั่นแล้วกัน” แคทตอบ
“ โอเค”
“ ขนมขนมจีนได้แล้วจ้า” ป้ายกขนมจีนสองจานมาเสิร์ฟให้
“ ขอบคุณค่ะ”
แคทนั่งรอมะปรางที่เดินไปซื้อน้ำ สายตาสะดุดเข้ากับ ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามที่กำลังเดินซื้อของอยู่ หน้าตาของเขาทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวใส่กางเกงสแล็คขายาวสีดำ รองเท้าหนังหุ้มส้น เธอเริ่มใจเต้นรัวขึ้น เพราะเขาไม่ได้มาคนเดียว ข้างเขามีหญิงสาวผมยาวน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันเดินอยู่ข้างๆ ทั้งสองคนหันมายิ้มให้กันเป็นครั้งคราว ท่าทางมีความสุข ผู้หญิงคนเลือกซื้อส่วนผู้ชายที่หน้าคุ้นเป็นคนถือ
“พี่ภีม” เธอเอ่ยชื่อผู้ชายคนนั้นออกมาเบาๆ ผู้ชายคนที่ทำให้เธออยากมาเรียนถึงเชียงใหม่ เธอรู้สึกตัวชามือชาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองสองคนนั้นเดินซื้อของ
“ พี่มีแฟนแล้วหรอ” น้ำตาคลอเบาตาคู่สวยของเธอ
“ น้ำมาแล้วอย่าแคท นั่งเหม่อมองอะไรอยู่” มะปรางวางน้ำลงตรงหน้า แต่แคทสนใจแต่ฝั่งตรงข้าม
“ แคท” มะปรางสะกิดที่แขน
“ ห๊ะ ว่าไงมะปราง” แคทได้สติ
“ แกเป็นอะไรของแก เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย” มะปรางบ่นเพื่อนรัก
“ มะปราง เหมือนฉันจะเห็นพี่ภีม” แคทหน้าเศร้าลง
“ ไหนแก พี่ภีมอยู่ไหน”
“ ฝั่งตรงข้าม”
“ มิน่าล่ะ มองตากระพริบเลย ชั้นเดินมาถึงแล้วตั้งนานแล้วแกยังไม่รู้ด้วยซ้ำ” มะปรางบ่นเพราะเข้าใจว่าแคทเห็นพี่ภีมแล้วดีใจ
“แต่พี่ภีม..”
“ แล้วทำไมแกทำหน้าแบบนั้นว่ะ แกอยากเจอพี่เขามาตลอดไม่ใช่หรอ” มะปรางพูดสวนขึ้น
“ ใช่ฉันอยากเจอพี่เขา แต่พี่เขาไม่ได้มาคนเดียว”
“ ไหนวะ ฉันยังไม่เห็นเลย” มะปรางสอดใส่สายตามองหาพี่ภีม โดยที่ไม่รู้ว่าพี่ภีมได้ขึ้นรถขับออกไปแล้ว
“นั่นไง” แคทชี้ไปฝั่งตรงข้าม บริเวณที่เธอเห็นพี่ภีม ก่อนที่จะหันมาคุยกับมะปราง
“ ไม่เห็นจะมีเลยแกตาฝาดหรือเปล่า”
แคทหันกลับไปมองอีกครั้ง แกเธอก็ไม่เจอพี่ภีมแล้ว
“ อ้าว ฉันเห็นจริงๆ พี่ภีมเดินซื้อของอยู่กับผู้หญิงผมยาว”
“ ไม่ใช่ว่าแกคิดถึงพี่ภีมมาก จนตาฝาดไปล่ะ”
“ ไม่ใช่แน่นอน” แคทพยายามยืนยันกับมะปราง
“ งั้นเราลองตามไปดูกันไหมเผื่อทัน” มะปรางชวนแคทไปพิสูจน์
“ฉันไม่กล้าว่ะแก” เธอกลัวว่าผู้หญิงที่พี่ภีมพามาด้วยจะเป็นแฟนพี่เค้าจริงๆ
“แกมีไลน์พี่เค้าไม่ใช่หรอ แกล้งทักไปถามสิ ว่าตอนนี้พี่เขาอยู่แถวไหน”
“แล้วพี่เค้าจะไม่แปลกใจหรอ ว่าอยู่ดีๆทำไมฉันถึงทักไปถาม” แคทสับสนไปหมด กลัวว่าสิ่งที่เธอกลัวมาตลอดจะเกิดขึ้น ‘พี่ภีมมีแฟนจริงๆ หรอ พี่เคยสัญญาไว้ไม่ใช่เหรอว่าถ้ามีแฟน พี่จะบอกแคทก่อน’
“ แล้วแกจะเอาไง”
“ ไม่รู้ว่ะ ฉันสับสนไปหมด”
“ งั้นเรามากินขนมจีนก่อนแล้วกัน จะได้มีแรงคิด”
“ กินไม่ลงแล้ว” ภาพที่พี่ภีมเดินมากับผู้หญิงมันทำให้เธอรู้สึกจุกไปหมด
“ งั้นแกก็รอฉันก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะรีบกิน ส่วนจานแก ถ้าแกไม่กินฉันกินเอง”
“ อืม กินเลย”
“ ปราง พรุ่งนี้ฉันจะไปดักซุ่มที่หน้าบริษัทพี่ภีมดีไหม”
“ แกจะไปซุ่มดูอะไรเหรอ”
“ดูว่าหลังเลิกงานพี่ภีมได้ไปหาผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า”
“ แกตามดูในโซเชียลของพี่ภีมอยู่ตลอดไม่ใช่หรอ ก็ไม่เคยเห็นพี่ภีมโพสต์รูปคู่หรือมีโมเมนต์หวานหวานกับผู้หญิงคนไหน แกยังเคยบอกฉันอยู่เลย ว่าพี่ภีมวันๆ ทำแต่งานจะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟน แกถึงชวนฉันมาเรียนถึงที่นี่ไม่ใช่หรอ”
“ใช่ฉันตามรูปที่เขาตลอด”
“เค้าอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้ แกอาจจะคิดมากไป” มะปรางให้กำลังใจแคท
“ นี่ไง ฉันเลยต้องพิสูจน์”
“ แกนี่รักปักใจ พี่ภีมมากเลยนะ”
“ ไม่รู้สิ ฉันรู้แต่ว่าเป้าหมายในชีวิตของฉัน ล้วนมีพี่เขาอยู่ตลอด”
“ แต่แกก็ไม่เคยบอกความรู้สึกกับพี่ภีมไปสักที”
“ ฉันเคยบอกพี่เขาแล้ว แต่เค้าชอบพูดว่าฉันยังเด็กอยู่อย่าพึ่งมีแฟน แล้วแกจะให้ฉันบอกพี่เขาว่ายังไงวะ” แคทระบายให้มะปรางฟัง
“ โห ขนาดเขาพูดขนาดนี้ แกก็ยังรักปักใจมาได้ถึงทุกวันนี้ เยี่ยมมากเพื่อนฉัน”
“ แล้วถ้าพี่เขามีแฟนจริงๆล่ะ จะทำยังไงดี”
“ มีได้ก็เลิกได้ เพื่อนฉันทั้งสวยทั้งน่ารักขนาดนี้ ถ้าพี่เค้ารู้ว่าแกชอบเขา เขาต้องทิ้งคนนั้นมาหาแกแน่ๆ ” มะปรางพูดให้กำลังใจแคท
“ แต่ผู้หญิงคนที่มาด้วย ทั้งสวยทั้งหุ่นดี แถมสูงกว่าฉันด้วยนะ” แคทหันไปบอกมะปรางด้วยสายตาอันเศร้าสร้อย
“ พี่ภีมเค้าอาจจะไม่ชอบคนสวย คนหุ่นดี คนสูงก็ได้ ” มะปรางยังพูดให้กำลังใจแคทต่อ
“ แกกำลังว่าฉันขี้เหร่ อ้วน เตี้ยใช่ไหม”
“ เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้น ฮ่าๆ”
“ ฉันกำลังเสียใจอยู่นะ” แคทบอกมะปราง
“ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปกับแกด้วย”
“ จริงเหรอ”
“ ใช่ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะสวยซักแค่ไหนเชียว”
- ผู้เขียน
