“ของขวัญให้พี่ชาย”
1603 คำ
ภีมขยับ ลืมตาช้า ๆ เห็นแคทกำลังจ้องเขาอยู่
“ทำแบบฝึกหัดเสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วค่ะ” เธอรีบลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้
“ทำไมไม่เรียกพี่หละ” ภีมดันตัวลุกขึ้นมานั่ง
“อยากพี่ให้พี่พัก”
“น้องสาวตัวน้อยดีกับพี่ชายจัง” เขายิ้มให้เธอด้วยความเอ็นดู
“พี่ภีม ถ้าเรียนจบ พี่จะกลับไปอยู่ภูเก็ตเหรอคะ”
“เปล่า ทำไมเหรอ”
“นึกว่าเรียนจบ แล้วพี่จะกลับไปอยู่บ้าน”
“ไอ้โต้งบอกหละสิ ว่าบ้านพี่อยู่ภูเก็ต”
“ใช่คะ”
“แต่พี่ไม่ได้กลับไปอยู่ที่ภูเก็ตหรอก ที่นั่นไม่ได้มีบ้านพี่อยู่แล้ว แล้วก็ไม่มีใครรอให้พี่กลับไป” ภีมสายตาเศร้าลง
“แล้วพี่จะอยู่ทำงานที่กรุงเทพเหรอ”
“เปล่า” ภีมส่ายหัว
“พี่คุยกับรุ่นพี่ไว้ ว่าจะไปทำงานกับรุ่นพี่ที่เชียงใหม่น่ะ” ภีมเล่าแผนในอนาคตให้เธอฟัง
“อ่อ ค่ะ” เชียงใหม่เหรอ
“เลิกถามเรื่องพี่ได้แล้ว ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก ไหนแบบฝึก เอามาให้พี่ดูหน่อย” เขายื่นไปขอแบบฝึกหัดที่ให้เธอทำ แคทยื่นให้เขา
“อืม เก่งแล้วเนียะ ทำได้ถูกหมดเลย” เขายื่นแบบฝึกหัดคืนให้ แล้วเหลือบมองนาฬิกา
“เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วนะ”
“พี่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิคะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อแซนวิสสักชิ้นก็พอแล้ว”
“พี่ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ขอบใจน้องสาวมาก” เขาลุกขึ้นสะพายเป้คู่ใจแล้วเดินออกมาจากห้อง ลงบันไดมาเจอไก่โต้งที่นั่งเล่นเกมอยู่เหมือนทุกครั้ง
“จะไปแล้วเหรอ” ไก่โต้งทัก
“อืม ใช่”
“อาทิตย์หน้ามาสอนยัยแคทอีกมั้ย”
“คงมาอาทิตย์สุดท้ายแล้ว”
“บอกนางยัง ถ้ารู้ว่านายจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว นางคงเสียใจแย่”
“ยังไม่ได้บอก ว่าจะไปเมื่อไหร่ บอกแค่ว่าจะไปเชียงใหม่”
“อืม บอกยัยแคทมันหน่อย มันติดมึงยิ่งกว่าพี่ชายอย่างกูอีก”
“มึงก็พูดดีๆ กับน้องมันหน่อยสิ น้องมันยังเด็ก”
“กูพูดดีแล้ว แต่มันกวนตีน”
“ก็มันน้องมึง ก็เหมือนมึงแหละ”
“เอ้า ไอ้นี่” ไก่โต้งลุกขึ้นจะมาเตะภีม แต่ภีมไหวตัวทัน วิ่งหนี
“กูไปทำงานแล้ว” ภีมตะโกนบอก
“เอ่อๆ โชคดีวะเพื่อน” ไก่โต้งมองภีมที่ทำงานไม่ได้พัก รู้สึกเห็นใจ และทึ่งในตัวเพื่อนคนนี้มาก ไม่แปลกหรอกที่ยัยแคทจะเห็นไอ้ภีมเป็นไอดอล ไก่โต้งเดินขึ้นไปดูแคทที่ห้อง
“เป็นไงไอ้ภีมสอนเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจกว่าที่ครูสอนอีก”
“แหม ไอ้ภีมทำอะไรก็ดีไปหมดเลยนะ”
“แน่นอน พี่ภีมไม่ได้ซื่อบื้อ โง่เง่า เหมือนพี่หรอก แบร่ๆ” เธอแลบลิ้นยั่วไก่โต้งให้โมโห
“นังน้องบ้า”ไก่โต้งวิ่งจะไปจับแคทตี แต่แคทวิ่งไวกว่า รีบกดโทรศัพท์วิดิโอคอลไปฟ้องแม่
“แม่ๆ ช่วยแคทด้วย เฮียจะตีหนู ฮือๆๆ” แคทเล่นใหญ่ ไก่โต้งชะงัก เมื่อแคทหันจอโทรศัพท์มาทางเขา
“นี่แกแกล้งน้องอีกแล้ว ใช่ไหม”
“เปล่านะแม่ ยัยแคทมันว่าโต้งก่อน” โต้งหันไปมองแคท ที่กำลังแลบลิ้นให้
“ไม่จริงนะแม่ แคทอยู่เฉยๆ แม่ดูๆ นี่มันห้องแคท เฮียแหละเข้ามาหาเรื่อง ฮือๆ”
“โอ้ย เชื่อเขาเลย ยัยปีศาจแมวนี่” ไก่โต้งโมโหเดินหนีลงไปชั้นล่าง ว่าจะมาบอกเรื่องไอ้ภีมซะหน่อย ไม่บ่งไม่บอกมันแล้ว
“แกก็เหมือนกัน อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะ” แม่หันม่ดุแคท
“แค่นี้แหละแม่ แคทจะทำการบ้านต่อ” เธอรีบวาง พอเห็นว่าแม่หันมาดุเธอ
“เชียงใหม่เหรอ” เธอนึกถึงคำพูดพี่ภีม
“แคทจะไปต่อมหาวิทยาลัยที่นั่นให้ได้” เป้าหมายแรกในชีวิตของเธอ คือ เรียนที่เชียงใหม่ !! เธอจดใส่สมุดบันทึก สมุดที่บันทึกเรื่องราวของเธอที่มีต่อพี่ภีม ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน และทุกๆ ครั้งที่ได้เจอ
“อาทิตย์หน้าก็จะปีใหม่แล้ว ให้ของขวัญอะไรพี่ภีมดีน้า” เธอนั่งครุ่นคิด หลังจดบันทึกเป้าหมายเสร็จ
“ถ้าซื้อให้ มันจะดูธรรมดาไป ถ้าทำให้ก็กลัวจะไม่ทัน” เธอคิดไม่ตก
“รู้แล้ว” เธอยิ้มดีใจออกมา เมื่อคิดออกแล้วว่าจะมอบของขวัญอะไรให้พี่เขาดี ชิ้นไม่ใหญ่เกินไป พี่เขาพกไปได้ทุกที่ เวลาเห็นเขาจะได้นึกถึงเธอ
เธอรีบไปร้านไหมพรมใกล้บ้าน ซื้ออุปกรณ์มาจนครบ แล้วกลับบ้านทันที เธอตั้งใจถักพวงตุ๊กตารูปหมาจิ้งจอกแล้วทำเป็นพวงกุญแจให้เขา เอาไว้ห้อยกุญแจบ้าน หรือห้อยไว้ที่เป้ก็ได้ เปรียบเสมือนเวลาเขาไปไหน ก็เหมือนมีเธอไปด้วย
“ยัยแคท รีบมากินข้าว” ไก่โต้งตะโกนเรียก
“เฮียกินไปก่อนเลย” แคทที่กำลังมุ่งมั่นถักตุ๊กตายังไม่รู้สึกหิวข้าว
“แกจะนอนไปถึงไหน ถึงเวลากิน ก็รีบมากิน เดี๋ยวปวดท้องก็โวยวายอีก” ไก่โต้งตะโกนบ่นขึ้นมา
“รู้แล้วๆ” เธอรีบวางมือแล้วลงไปกินข้าวที่ไก่โต้งสั่งมา
“ไหนว่าไม่หิว” ไก่โต้งมองน้องสาวที่กำลังตักกลืนๆ แทบไม่เคี้ยว
แค่กๆ แคทสำลักข้าว
“เอา นี่น้ำ จะรีบกินไปไหนฮ่ะ” ไก่โต้งยื่นแก้วน้ำให้
“อิ่มแล้วค่ะ” แคทรับน้ำมาดื่ม
“ยังไม่หมดเลย”
“แคทอิ่มแล้ว แคทขึ้นไปข้างบนก่อนนะ” เธอรีบวิ่งกลับห้อง แล้วล็อคห้องทันที
“หัวใกล้เสร็จแล้ว น่ารักจัง” เธอมองหูหมาจิ้งจอกในมือ
“แบบนี้ต้องเสร็จทันวันอาทิตย์หน้าแน่ๆ”
ทุกวันแคทจะรีบกลับบ้าน รีบทำการบ้าน เพื่อจะได้มีเวลาถักพวงกุญแจ เธอกลัวไม่ทัน เพราะเธอหัดทำตามแบบที่เปิดดู เลยทำได้ค่อนข้างช้า
จนถึงวันเสาร์ เธอรีบตื่นมาถัก จนถึงบ่ายสี่โมง
“เย้ เสร็จแล้ว” เธอกอดตุ๊กตาไว้แนบอก ด้วยความดีใจ
เธอรีบประกอบกับพวงกุญแจ แล้วถ่ายรูปเก็บไว้ เธอเอาไปขยำในน้ำเบาๆและแช่น้ำยาปรับผ้านุ่ม เพื่อขจัดคราบดำตอนถักและเพิ่มความหอม
เธอกลัวจะแห้งไม่ทัน นั่งเอาไดร์เป่าผมมาเป่าให้แห้ง แล้วผึ่งลมไว้ตรงหน้าต่าง เธอนั่งมองอย่างมีความสุข รอให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ
“รีบนอนดีกว่า จะได้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ”
กริ๊ง กริ๊ง ~~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เธอรู้สึกตัว รีบวิ่งไปอาบน้ำทันที
“พี่ภีมจะชอบมั้ยน้า” เธอหยิบพวงกุญแจหมาป่ามานั่งมอง สลับกับมองนาฬิกาอยากให้พี่ภีมมาถึงเร็วๆ
“พร้อมเรียนยังจ๊ะ น้องสาว” ภีมทักทายเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังสนใจอะไรในมือ จนไม่สังเกตว่าเขาเข้ามาในห้องแล้ว
“เปล่าค่ะ” เธอรีบเอาพวงกุญแจซ่อนข้างหลัง
“มีความลับกับพี่ชายเหรอ” ภีมแซว
“เปล่าค่ะ เราเรียนกันเลยดีกว่า” แคทรีบเอาพวงกุญใส่ลิ้นชักไว้
“ได้ๆ สิ ไหนวันนี้ให้พี่สอนเรื่องอะไร”
“เรื่องนี้ค่ะ”
“ได้สิ เดี๋ยวเรียนเรื่องนี้จบ พี่มีเรื่องจะบอกเราด้วย” ภีมยิ้ม
“เรื่องอะไรคะ”
“ตั้งใจเรียนก่อน พี่ถึงจะบอก”
“ค่ะๆ” เธอจึงหันไปมีสมาธิตั้งใจฟังที่เขาสอน
“มีตรงไหนไม่เข้าใจอีกมั้ย”
“ไม่มีแล้วค่ะ”
“แล้วเรื่องก่อนๆ มีสงสัยตรงไหนอีกไหม”
“ไม่มีค่ะ”
“น้องสาวเก่งจัง”
“แล้วพี่มีอะไรจะบอกแคทหรือคะ”
“เอิ่ม..คือว่า” ทำไมการบอกลาน้องสาวเพื่อน ถึงทำให้เค้ารู้สึกใจหาย จนไม่กล้าจะบอกลาซะดื้อๆ
“คือว่า อะไรคะ” แคทลุ้นรอฟัง
“คือว่า พี่คงไม่ได้มาสอนพิเศษให้น้องสาวแล้วนะ” เขายิ้มเจื่อนๆ
“ทำไมคะ เพราะแคทไม่ตั้งใจเรียนเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น แต่เพราะพี่ต้องไปทำงานน่ะ”
“ถ้าพี่ติดงาน วันอาทิตย์ ค่อยเปลี่ยนวันมาสอนให้แคทวันอื่นก็ได้ค่ะ”
“พี่จะไปอยู่เชียงใหม่ ไปทำงานที่นั่น” เขาเคยบอกเธอ แต่เธอไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
“ทำไมเร็วจังคะ” เธอน้ำตาคลอ
“วิชาเรียนพี่หมดแล้ว เหลือรับปริญญา แต่อีกหลายเดือน พี่เลยจะไปทำงานก่อน ค่อยกลับมารับปริญญา”
แคทก้มหน้าเศร้าลง
“เอาไว้พี่ส่งของขวัญมาให้ ดีมั้ย”
แคทส่ายหัว
“ถ้าเราสงสัยตรงไหน โทรหาพี่ พี่อธิบายให้ แบบนี้หละ ดีไหม”
แคทส่ายหัว แต่เธอเข้าใจดีว่า เขาต้องไปทำงาน เขามีภาระเยอะ
“น้องสาวทำหน้าแบบนี้ พี่ชายเสียใจนะ”
“ขอเป้พี่หน่อย”
“เอาไปทำไร” ถึงปากจะถาม แต่ก็ยอมส่งให้
แคทเปิดลิ้นชัก หยิบพวงกุญแจหมาจิ้งจอกสีส้ม มาใส่ที่ซิปให้เขา
“แคทให้พี่ พี่จะได้ไม่ลืมแคท”
“โถ่ๆ ใครจะลืมน้องสาวได้ลง” เขาลูบหัวแคทอย่างเอ็นดู
“ไว้แคทโตขึ้น แคทจะทำงานเก็บเงินช่วยพี่ใช้หนี้เองนะ” เธอสบตาเขา ภีมได้ยินรู้สึกซึ้งใจ ไม่เคยมีใครดีกับเขาแบบนี้
“ขอบใจน้องสาวมาก รอน้องสาวโตก่อน พี่ชายก็จะมีคนช่วยแล้ว” เขายิ้มดีใจจนเห็นลักยิ้มบุ๋มสองข้าง
“แคทพูดจริงๆ นะ” เธอกลัวเขาไม่เชื่อ
- ผู้เขียน
