กระทั่งเมื่อคนที่ยืนนิ่งอยู่นานค่อยๆ เอื้อมมือมารับมันไป หัวใจดวงน้อยถึงกลับแตกสลายเพราะคิดเอาเองว่าเขาคงรอเวลานี้มาได้สักพักแล้ว เพียงแต่ไม่อยากที่จะเป็นคนพูดมันออกมา จึงเป็นหน้าที่เธอที่ต้องจัดการ
แต่เธอกลับคิดผิดเพราะแทนที่ดนัยภัทรจะเซ็นชื่อไปเขาทำฉีกมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนที่เขาจะปาเศษกระดาษในมือใส่หน้าเธออย่างรุนแรง
“ง่ายไป!”
“คะ”
“ปิ่นคิดจริงๆ เหรอว่าทำแค่นี้แล้วมันจะชดเชยให้พี่ได้!” ถ้าแค่คำขอโทษมันช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหัวใจของเขามันคงไม่เจ็บปวดแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคงเห็นเขาเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งที่คิดจะทำแบบไหนยังไงก็ได้ เขายอมรับว่าโกรธ แต่ถึงจะโกรธแค่ไหนก็ไม่เคยมีสักเสี้ยวนาทีที่คิดหย่า เพราะนอกจากมันจะไม่ใช่การแก้ปัญหาแล้วยังมีแต่เพิ่มปัญหาให้มากขึ้น ไม่คิดเลยว่าอีกคนจะคิดได้แค่นี้ เธอเห็นเขาเป็นตัวอะไร
“ปิ่นขอโทษค่ะ”
คงไม่มีคำพูดใดที่ดีไปกว่าคำขอโทษอีกแล้วที่เ
