“ฮึก ปิ่นเจ็บ!” ความเจ็บนั้นทำให้หญิงสาวพยายามถอยหนี แต่ก็ทำอย่างใจคิดไม่ได้เพราะอีกคนคว้าเข้าที่เอวของเธอเอาไว้ได้ก่อนที่เขาจะตอกย้ำความเจ็บปวดให้กัน ด้วยการกระแทกร่างกายเข้าออกอย่างรุนแรง
“ชู่ว์…อย่าเกร็งครับ มันจะเจ็บแค่ตอนนี้เท่านั้น” นั่นหาได้ใช่คำปลอบใจดนัยภัทรรู้ดี ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไปตอนนี้มันก็ต้องทดแทนสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะทำลงไปไม่ได้
แต่สิ่งที่เขามั่นใจคือเขาทำด้วยความเต็มใจ ไม่ใช่เพราะถูกความโกรธเข้าครอบงำ แม้ว่ามันจะมีส่วนอยู่บ้าง แต่ก็บางเบาจนแทบไม่รู้สึก
“อ๊ะ!”
ร่างกายที่ถูกตรึงเอาไว้กับที่เมื่อผสมกับแรงขยับโยกที่เริ่มต้นจากช้าๆ ไปจนถึงรัวเร็วจนตัวโยนทำให้บัวบูชาไม่อาจกลั้นเสียงครางเอาไว้ได้ น่าแปลกที่ความเจ็บก่อนหน้าค่อยๆ จางหายก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเสียวซ่าน ที่เธอไม่เคยพบมาก่อนไม่ว่าจะกับใครคนไหนก็ตาม
ในขณะที่ดนัยภัทรเองก็สุขสมเกินกว่าจะยับยั้
