ตอนที่16 สัตว์ประหลาด
ฉันวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีกเลย วิ่งผ่านดงหนามที่เกี่ยวขาของฉันจนเป็นแผล ผ่านพุ่มต้นไม้เตี้ยๆ เหยียบย่ำไปบนน้ำที่สูงกว่าหน้าแข้ง วิ่งและวิ่งจนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ฉันเหนื่อยหอบ แข้งขาเริ่มอ่อนแรง แสงไฟที่มองเห็นอยู่ไกลๆ กลุ่มใหญ่คือเป้าหมายที่ฉันตั้งเอาไว้ มันน่าจะเป็นหมู่บ้านและฉันคิดว่าภายในหมู่บ้านที่เห็นน่าจะมีสถานที่พอจะหลบซ่อนตัวจากใครก็ตามที่พยายามตามมาเพื่อสังหารฉัน
“นั่นมันไปทางนั้น/รีบไปจัดการผู้หญิงซะไอ้พวกโง่”
เสียงตะโกนไล่หลังจากไกลๆ ทำให้ฉันต้องฝืนวิ่งต่อ กระทั่งมุดรอดรั้วลวดหนามของหมู่บ้านเข้ามา ตอนที่มุดลวดหนามเกี่ยวเสื้อผ้าของฉันจนขาดเหวิ่นหลายจุด
“แฮร่! แง่งๆ โฮ่งๆ”
นี่มันวันมหาวิบัติอะไรของฉันกันนะ อุตส่าห์วิ่งหนีคนร้ายเข้ามาถึงในหมู่บ้านได้แล้วเชียวดันมาเจอสุนัขเจ้าถิ่นสามตัวยืนจังก้าท่าทางไม่เป็นมิตรเข้าอีก พวกมันแต่ละตัวท่
