ตอนที่15 วิ่งหนีให้เร็วที่สุดญ่าหลิน
รถเคลื่อนตัวออกจากสนามบินมาไม่เท่าไหร่ท้องฟ้าสีดำก็แลบแปลบปลาบ สายฝนโปรยลงมาหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ รถยนต์ที่ฉันนั่งมาติดแหง็กอยู่บนถนนซึ่งเต็มไปด้วยรถราหนาแน่น ฉันแนบใบหน้ากับกระจกรถยนต์ซึมซับความเย็นเชียบและสัมผัสถึงสายฝนที่ตกกระทบ ก่อนจะหยาดรินลงมาเป็นสาย บรรยากาศภายในห้องโดยสารเงียบกริบไม่มีใครพูดอะไรออกมา เสมือนทุกคนล้วนตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความคิดของตัวเอง
กระทั่งคุณลุงคนขับรถได้เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
“ฝนตกแบบนี้รถยิ่งติดมากขึ้น ผมว่าพวกเราไปทางลัดดีไหมครับผมพอจะทราบเส้นทางไปโรงแรมที่น่าจะใช้เวลาน้อยกว่าทางที่พวกเรากำลังจะไปกัน”
คุณลุงมองฉันจากทางกระจกมองหลัง
“หื้อ มีทางที่ใช้เวลาน้อยกว่านี้งั้นเหรอคะ”
“นี่จะตุกติกอะไรกัน ถ้ารู้ว่ามีเส้นทางที่ใกล้กว่านี้แล้วทำไมไม่พาพวกเราไปตั้งแต่แรก”
เหยาเอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแสดงออกชัดเจนว่าไม่ไ
