“พี่ดอยจะไปไหนคะ” เปรี้ยวเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาชะลอความเร็วของรถลงจากเดิม เพราะตอนที่ออกมาจากไร่ปฐพีเขาห้อเหยียบจนมิดคันเร่ง
ภูผาขับรถตรงไปข้างหน้า ไม่ยอมพูดยอมจาอะไร เขาขับตรงไปต่อเรื่อย ๆ เปรี้ยวที่นั่งข้าง ๆ ได้แต่นั่งนิ่งเงียบ เหลือบตามองใบหน้าของเขา แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ เธอเข้าใจหัวอกหัวใจของชายหนุ่มดี ณ เวลานี้
ลุลิตาปล่อยให้บรรยากาศในรถเงียบอยู่แบบนั้น จนภูผาขับมาไกลได้สักระยะ ก่อนจะเลี้ยวหัวรถขับรถลงไปบนทางที่ไม่ใช่ทางหลัก ลัดเลาะเข้าป่ารกชัฏและที่ดินรกร้าง เธอหันไปมองหน้าเขาเหมือนอยากจะถามแต่ก็เงียบเสียงลงเสีย เพราะเห็นเสี้ยวหน้าที่บึ้งตึงและเคร่งเครียด
รถของภูผามาจอดลงอยู่ที่ใต้ทางรถไฟที่วิ่งอยู่เหนือน้ำเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ เขาจอดมันสนิทลง ก่อนจะกดกระจกไฟฟ้าลงอย่างช้า ๆ และดับเครื่อง ความเงียบสงัดเข้าครอบงำในบริเวณนั้นทันที
ดอยเอนตัวลงหลับตาสนิท หางตาของเขามีน้ำตาไหลออกมา
