เพลิงแค้นทัณฑ์เถื่อน

ตอนที่ 5

“อย่าฆ่าฉันเลยนะ ฉัน...ฉันไม่รู้...” พูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกตวาดเข้าเสียก่อน

“หุบปาก!” สิ้นเสียงห้วนจัด ถังน้ำเก่าๆ ก็ถูกโยนมาหา

ธีรตาหลบแทบไม่ทัน ก่อนจะรีบถลาไปคว้าถังน้ำมาในปิดบังร่างกาย

“ไปตักน้ำที่น้ำตกมาทำความสะอาดกระท่อม” สิ้นคำสั่งนั่นหญิงสาวรีบไปคว้ากางเกงที่พันอยู่ข้อเท้าขึ้นมาสวมอย่างทุลักทุเล เมื่อจัดการกับกางเกงได้ก็มองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกดึงจนขาดไม่เหลือชิ้นดี แต่อย่างน้อยๆ ก็ยังมีบราตัวสวยหล่นอยู่ไม่ไกล เธอข่มความอายไว้แล้วคว้ามันขึ้นมาหันหลังให้แล้วรีบใส่เสื้อชั้นในอย่างเร่งรีบ แล้วก้มมองเท้าที่มีโซ่ล่ามเอาไว้

“ไปได้แล้ว!” เมื่อสาวเจ้ายังยืนอยู่เดิมเสียงเข้มจึงตวาดไล่

“แล้ว...แล้วจะให้ฉันออกไปได้ไง” เธอถามกลับด้วยเสียงตะกุกตะกัก แล้วขยับเท้าให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เธอโดนล่ามไว้

“โซ่นี่มันยาวพอจะให้เธอไปไหนมาไหนได้ แต่อย่าคิดหนี ไม่งั้น ฉันจะเป่าสมองเธอ แล้วเอาศพเธอโยนให้เสือมันกิน” บอกเสียงเข้ม

“มีสะ...เสือเหรอ” ธีรตาถามกลับเสียงสั่นๆ พลางมองรอบตัวอย่างหวาดระแวง แต่รอบตัวไม่มีเสือสักตัว จะมีก็แต่ไอ้โจรบ้าๆ คนนี้ ที่พอเธอถามว่าจับมาทำไม ก็เอาแต่ตวาดใส่จนหูแทบดับ

“ถ้าพูดอีกคำเดียว ฉันจะจับเธอโยนให้เสือมันกิน!” สิ้นคำขู่ธีรตาก็รีบหิ้วถังออกจากกระท่อมไปทันที ระหว่างเดินไปก็คิดอยู่ว่าโดนเสือจับกินดีกว่าต้องอยู่กับไอ้โจรบ้าคนนั้น

‘นี่เวรกรรมอะไรของแกนะยัยรตา ถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้’ คิดแล้วน้ำตาก็ไหล ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันไปมองที่กระท่อม ก็เห็นว่าอีกคนยืนมองมาที่เธออยู่ ใบหน้าสวยจึงสะบัดหนีแล้วรีบเดินไปตามทางเดินที่รกไปด้วยหญ้า เดินๆ ไปก็กลัวงูฉก

เสียงน้ำไหลกระทบหินดังอยู่ไม่ไกลทำให้ร่างเล็กที่ถือถังน้ำดีใจ เธอรีบเดินเพื่อให้ถึงน้ำตก น้ำไหลจากที่สูงดูสวยงามน่าเล่น แต่ก็ทำได้แค่มองเพราะโซ่ที่ล่ามเท้ายาวไม่ถึง เจ้าของดวงตากลมสวยจึงได้แต่มองอย่างเสียดาย ก่อนจะย่อตัวนั่งลงข้างแอ่งน้ำที่พอจะลงแหวกว่ายได้บ้าง จากนั้นก็กวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตัวเพื่อขจัดร่องรอยที่ถูกคนเถื่อนล่วงเกิน เธอใช้มือถูเนื้อตัวจนแดงอย่างโมโหที่ทำอะไรคนบ้าป่าเถื่อนคนนั้นไม่ได้

“ว้าย!” ร้องเสียงหลงเมื่อไม่ทันระวังทำให้เธอลื่นตกลงไปในแอ่งน้ำที่ลึกเกือบมิดหัว

“ไอ้โซ่บ้า!” ธีรตาร้องด่าโซ่เจ้าปัญหาเสียงดัง ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกหินใต้น้ำบาด แถมยังมีอาการแสบที่หัวไหล่จนเจ้าของต้องเอี่ยวตัวหันไปมองเห็นรอยแดงเป็นทาง เห็นแล้วก็นึกแค้นคนที่เอาโซ่มาล่าม

“อะไรอีกเนี่ย” ร้องลั่นแล้วก็หันมองซ้ายวาอย่างระแวง เมื่อจู่ๆ โซ่ที่ล่ามเท้าไว้ก็ถูกกระตุกจนหน้าแทบคะมำอีกรอบ ก่อนจะนึกได้ว่าคงไม่พ้นคนป่าเถื่อนนั่นแน่ๆ ที่กระตุกโซ่เตือนให้เธอรีบตักน้ำไปทำความสะอาดกระท่อม

“ไอ้โจรชั่ว อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ แม่จะเอามีดแทงให้ตายเลย” บ่นงึมงำจบโซ่ก็ถูกกระตุกอีกรอบ เธอจึงรีบหันไปคว้าถังแล้วตักน้ำหิ้วกลับกระท่อม ระหว่างทางน้ำที่ตักมาเต็มถังก็กระฉอกหกไปเกือบครึ่งถัง

“ตักน้ำมาแค่นี้ มันจะสะอาดไหม” ถามเสียงห้วน ด้านธีรตาก็กวาดตามองรอบๆ ก็เห็นว่าภายในกระท่อมก็มีแค่โต๊ะไม้เก่าๆ อันเดียว ที่เหลือก็เป็นพื้นดิน น้ำแค่ครึ่งถังมันก็พอใช้เช็ดถูอยู่แล้ว

“มี...โต๊ะเก่าๆ อันเดียวแค่นั้นเองนะ จะใช้น้ำทำไมเยอะแยะ แล้วถ้าจะให้เอามาน้ำราดบนพื้น ดินมันก็แฉะสิ” ถามกลับแบบกล้าๆ กลัวๆ

ปัง!!

เมคินทร์เดินไปผลักประตูเสียงดังจนคนตัวเล็กสะดุ้ง ก่อนจะหันไปมองก็เห็นว่าประตูที่ถูกผลักจนแทบพังนั่นมีบ้านหลังหนึ่ง ขนาดเล็ก แต่ก็น่าอยู่กว่ากระท่อมเก่าๆ หลังนี้

“เข้าไปทำให้สะอาดให้เสร็จภายในครึ่งชั่วโมง” สั่งจบแล้วก็หมุนตัวเดินออกมา มุ่งตรงไปยังรถแล้วคว้าเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปยังน้ำตก ชำระล้างร่างกายโดยไม่ลืมที่จะมองอีกคนที่เดินหิ้วน้ำอยู่หลายหนพร้อมรอยยิ้มสะใจ แต่นี่เป็นแค่การเริ่มต้น!

ด้านธีรตาหลังจากเดินตักน้ำอยู่หลายเที่ยวการทำความสะอาดก็เสร็จสิ้นในที่สุด เธอยืนมองผลงานของตนเองที่ทำให้บ้านหลังเล็กกะทัดรัดดูสะอาดสะอ้านขึ้นทันตา ที่ไม่ได้อยากทำตามคำสั่งของคนป่าเถื่อนเลยสักนิด แต่ชั่วโมงนี้เธอคิดว่าต้องรีบๆ ทำให้มันเสร็จ แล้วเธอจะได้ไปเล่นน้ำที่น้ำตก เพราะเหนียวเนื้อเหนียวตัวจะแย่

กระทั่งเดินมาถึงน้ำตก เธอก็มองซ้ายมองขวาหาหาคนบางคนที่ไม่อยากเจอหน้า และเมื่อแน่ใจว่าเขาไม่อยู่ เธอก็จัดการถอดออก ลำดับต่อมาก็เป็นกางเกงตัวจิ๋วลายลูกไม้สีหวานแต่เปลี่ยนใจไม่ถอดแล้วลงไปแช่น้ำให้สบายใจสบายตัว ขณะที่อีกด้านหนึ่งของน้ำตก เจ้าของใบหน้าคมจ้องไปยังร่างเล็กที่หาญกล้ามาเปลื้องผ้าต่อเขา แล้วยังแหวกว่ายเล่นน้ำอย่างสบายใจ

คนที่สนุกกับการว่ายน้ำก็ไม่ได้เอะใจเลยว่าภัยจะมาถึงตัว เธอแหวกว่ายไปมาเท่าที่โซ่จะพาไปได้ ก่อนจะว่ายมาใกล้โขดหินจังหวะที่กำลังพยุงจะขึ้นไปนั่งบนโขดหิน จู่ๆ ข้อเท้าก็ถูกดึง