“ฉันยอมรับค่ะว่าฉันสงสาร แต่ฉันก็โกรธคนพวกนั้นไม่แพ้คุณ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ฉันไม่อยากให้คุณได้ชื่อว่าเป็นคนประเภทเดียวกับคนเลวๆ พวกนั้น เพราะมันจะทำให้ชีวิตคุณไม่มีความสุข พอแค่นี้เถอะนะคะ” ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอพูดออกไป ทั้งที่ตอนแรกก็ยังกลัวเขาอยู่ แต่ทั้งหมดล้วนมาจากก้นบึ้งหัวใจทั้งสิ้น
“ห่วงฉันเหรอ” อา…! ดูเหมือนใจความเดียวที่เขาจับได้ตอนนี้คงเป็นความเป็นห่วงจากเธอ และมันก็ทำให้เขาดูผ่อนคลายขึ้น
“ฉันแค่ไม่อยากให้คุณมีบาปติดตัวหรอกค่ะ ก็ขนาดปล่อยนกปล่อยปลายังได้บุญ นี่ชีวิตคนตั้งสามคนเชียวนะคะ ถือว่าฉันขอร้อง ปล่อยพวกเขาไปสักครั้งได้ไหมคะ” เธอขอร้องอีก แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจประเด็นนี้สักเท่าไหร่
“มีข้อแลกเปลี่ยนไหมล่ะ” เพลิงถามพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีสบายๆ หลังจากรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
“คะ?” เธอเอียงคอทำหน้าไม่เข้าใจ แต่ก็แอบเห็นว่ามาเฟียหนุ่มยกมือส่งสัญญาณให้คนในสนา
