“ผมขอตัวก่อน พอดีมีนัด” อรรณพผุดลุกขึ้นด้วยสีหน้าหวาดวิตก แล้วรีบก้าวยาวๆ ออกไป แต่ก็ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกคนของเขาลากกลับมา
“ถ้าผมไม่อนุญาต ไม่ว่าใครก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้” เพลิงประกาศเสียงกร้าวพร้อมกันหันขวับมามองอีกฝ่ายนัยน์ตาดุวับ ทำรายนั้นถึงกับเข่าทรุดคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“ผมผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นอีก ได้โปรดให้โอกาสผมสักครั้งเถอะ” คนที่เคยวางมาดเย่อหยิ่งอย่างคนที่เคยมีพร้อมมาก่อนถึงกับก้มหัวให้อย่างหมดมาด
“คิดว่าผมเป็นคนใจดีขนาดนั้นเลย? หึ! งั้นคุณคงต้องคิดใหม่” สิ้นเสียงเขาก็หันไปพยักหน้าให้มาวิน เพียงไม่นานอรรณพก็ถูกลากออกไปมัดมือไว้เช่นเดียวกับสองคนก่อนหน้า กระทั่งในที่สุดก็มีสภาพไม่ต่างกัน
ย้อนกลับไปที่พริบพราว หลังจากต้องนั่งหง่าวตามลำพังในห้องที่โอ่อ่า เธอก็เกิดอยากจะออกไปยืดเส้นยืดสายและสูดอากาศข้างนอกบ้าง ประจวบเหมาะกับที่พนักงานสาวคนเดิมเดินเข้ามาพอดี แต่คราว
