“ตอนที่ครอบครัวผมตายมั้ง” เขาหัวเราะ
“นายเห็นฆาตกรไหม?” ไม่รู้ในใจฉันคิดอะไรอยู่ จู่ๆ ฉันก็ยิงคำถามที่ทำให้ใจฉันร้อนวาบขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล เพราะเอสชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกะพริบตาเบาๆ มือที่จับฉันอยู่บีบแน่นขึ้น
“แวบนึง”
“แล้ว...”
ไม่ใช่พ่อฉันใช่ไหม...? ฉันอยากจะถามคำนี้มากๆ ทั้งที่ฉันคิดว่าพ่อคงไม่มีวันทำอะไรแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม ใจฉันสั่นเมื่อสบตากับเขา ความกลัวค่อยๆ กลืนกินเสียงลงไปในคอ ฉันไม่รู้เลยว่าระหว่างคนตรงหน้ากับเรื่องที่พ่ออาจจะเป็นฆาตกรอันไหนน่ากลัวกว่ากัน
ไม่หรอก ฉันรู้จักพ่อฉันดี แต่เหตุผลที่เขาตามพวกเรามา... มันก็ทำให้ฉันสับสนมากจริงๆ
“ไม่มีอะไรหรอก” ฉันจบบทสนทนา ฝนเม็ดเล็กค่อยๆ หยุดลง เหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยบนพื้นชื้นแฉะ กับอากาศเย็นๆ ให้ขนลุกเล่นๆ “สุสานนั่นไกลไหม?”
“ไม่ไกล เธอกลัวผีเหรอ?”
ไม่ได้กลัวผี กลัวคนอย่างนายนี่แหละ!
“เปล่าหรอก นายจะใช้เวลานานรึเปล่า เปลี่ย
