โซ่ล่ามศิลาEvil TwinS

บทที่ 5 หลังงานเลิก🥂

ฟังไม่ผิด! ฉันกับอบอุ่น เราสองคนเกิดวันเดียว เดือนเดียว แล้วก็ปีเดียวกัน อาจด้วยเหตุผมนี้เราจึงรู้สึกผูกพันธ์กันเหมือนพี่น้อง มั้ง? หรือฉันคิดไปเองคนเดียว เพราะอย่างน้อยฉันก็รู้สึกดีที่ได้คิดแบบนี้ แต่ก็คงไม่กล้ายกตัวไปผูกพันธ์เป็นญาติกับคนรวยๆหรอก เพราะแค่นี้ก็เป็นอีกสาเหตุที่พี่ศิลาไม่ชอบฉัน แถมยังคิดว่าฉันจะมาเกาะอบอุ่นเพื่อหาผลประโยชน์อีก ก็คนมันไม่ชอบแล้วจะแก้ตัวยังไง คนผิดก็ต้องเป็นคนจนๆอย่างฉันอยู่ดี

งานเลี้ยงจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ถึงจะบอกว่าเป็นงานเล็กๆ แต่คนที่มาร่วมการเลี้ยงกลับมีแต่ระดับคนรวยๆทั้งนั้น แขกเหรื่อมากมายต่างมีของขวัญราคาแพง ทั้งญาติสนิท เพื่อนๆที่โรงเรียน ยิ่งพรุ่งนี้เป็นวันหยุด คนที่มาร่ามงานจึงค่อนข้างเยอะ และได้รับอนุญาตให้ดื่มได้เต็มที่ เพราะพ่อกับแม่ของอบอุ่นเป็นคนสมัยใหม่ การดื่มเครื่องดื่มมึนเมาจึงถือว่าเป็นเรื่องปกติ ท่านไม่ได้ห้ามแต่ขอแค่ดื่มที่บ้านก็พอ^^

เที่ยงคืนแล้วแต่งานเลี้ยงยังคงคึกคัก นักศึกษาหนุ่ม เพื่อนของพี่ชายฝาแฝดก็มากันเต็มงาน

“พี่กร อบอุ่นโตแล้วนะคะ พี่กรคบกับอุ่นได้แล้วนะ” เสียงคนเมาดังขึ้นอีกมุมของห้องกินเลี้ยง พอมองดีๆก็เป็นเจ้าของวันเกิดที่กำลังเกาะแขนเพื่อนของพี่ชายไม่ยอมปล่อย

“ไอ้เว ไอ้ศิ พวกมึงมาพาน้องมึงออกไปจากกูที แม่งเกาะกูยังกับปลิง เร็วๆเลย” เสียงตะโกนดัง บอกพี่ชายทั้งสองที่ยืนคุยกับสาวๆ ให้มาพาคนเมาออกไปจากเขา

“อบอุ่น! อบอุ่น! ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวโซ่พาไปเอง” ฉันพยายามดึงเพื่อนออกมา แต่ดึงยังไง ไอ้มือตุ๊กแกของยังเพื่อนคนนี้ ก็ไม่ยอมหลุดจากเอวของพี่เขาสักที เลยได้แต่ยิ้มแห้งๆ มองหน้าเจ้าของเอวอย่างจนปัญญา

“ไม่ไหวหรอก มาเดี๋ยวพี่จัดการเองครับ” เสียงนุ่มบอกสาวน้อย พร้อมกับดึงแขนอุ้มร่างของคนเมาขึ้นอย่างง่ายดาย ก่อนจะยิ้มให้สาวน้อยที่ยืนอึ้งมองตาโต

“ตัวเล็กนิดเดียว น้องโซ่จัดการคนเดียวไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวพี่อุ้มไปส่งเอง” มัดกล้ามใหญ่อุ้มเด็กสาวเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของเธอ โดยมีสาวน้อยตัวเล็กเดินตามไปติดๆ

เขาค่อยวางร่างน้องสาวลงบนเตียงขนาดใหญ่ ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเมาจนกระทั่งหลับไปแล้ว สาวน้อยที่เดินตามมา ถอนหายยาว มองเพื่อนรักของตัวเองเหนื่อยใจกับสภาพที่ต่างจากตอนเริ่มงาน

“พี่นึกว่าน้องโซ่จะชินแล้วซะอีก กินทีไรอบอุ่นก็เมาแบบนี้ตลอด”

“แหม อบอุ่นก็ไม่ได้กินบ่อยนิคะ พี่เวหาก็ว่าไป”

“หึๆ คร้าบ เข้าข้างกันตลอด งั้นฝากน้องโซ่ดูแลอบอุ่นทีนะ เดี๋ยวพี่ขอลงไปส่งเพื่อนๆก่อน แต่ถ้าน้องโซ่ยังไม่ง่วงลงไปดื่มกับพี่ต่อได้นะครับ^^”

ชายหนุ่มเอ่ยชวนก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปจากห้อง ปล่อยให้สาวน้อยยืนยิ้มแก้มแดงมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาจนลับสายตาไป

~ให้ท่ากันชัดๆ ถึงอยากจะว่าชอบเขาอยากจะถามว่าพี่เขาคิดยังไง แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปตรงๆอยู่ดี ได้แต่แอบชอบแค่นั้นถ้าเขาไม่บอกก่อนใครกันจะกล้าเสี่ยงจริงมั้ยล่ะ

ฉันจัดการเช็ดตัว เปลี่ยนชุดให้เพื่อนรักเรียบร้อย ก่อนะหันมาจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองจนเสร็จ แต่เพราะยังไม่ง่วงเลยออกมานั่งหน้าทีวี พร้อมกับหอบหนังสือเรียน ที่อยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือออกมาอ่านด้วย ยิ่งใกล้จบ ฉันก็ยิ่งต้องขยันมากขึ้นเพื่อหาช่องทางได้เรียนต่อ และทางเดียวที่พอจะเป็นไปได้ คือการยื่นขอทุนเรียน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ระหว่างที่สาวน้อยกำลังตั้งใจอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน และคิดถึงอนาคตในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เสียงดังจากประตูห้อง ก็ทำให้เธอต้องหยุดชะงักพักความคิดนั้นเอาไว้ก่อน ร่างบางลุกไปเปิดประตูเพื่อดูว่าคนที่มาเคาะเป็นใคร เพราะที่นี่เป็นบ้านของเพื่อน เธอจึงไม่ได้รู้สึกหวาดระแวงหรือรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยสักนิด

แกร็ก~

ทันทีที่ประตูห้องแง้มออก ดวงตากลมถึงกับเบิกกว้างตกใจ กับร่างทมึนใหญ่ที่กำลังยืนขว้างอยู่หน้าห้อง ใบหน้าของเขาแดงเรื่อ ดวงตาคมเข้มจดจ้องใบหน้าของเธอเขม็ง ฝ่ามือหนาดันผนังห้องพยุงร่างไม่ให้หน้าขม้ำลงมาที่ประตูเบื้องหน้า จากสภาพที่เห็นก็พอประเมินได้ว่าชายตรงหน้ามีอาการมึนเมาอย่างหนัก และเธอเองก็ยังไม่กล้าเอ่ยทักก่อน เพราะไม่แน่ใจ ว่าเขาเป็นใคร ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้

“จ้องหน้าแบบนี้ จำพี่ไม่ได้เหรอครับ เสียใจจัง” เสียงคนเมาทักก่อน ทำให้เธอยิ้มหายใจโล่งขึ้นมาได้อย่างสบายใจอีกครั้ง

“ฟู่~ พี่เวหา มีอะไรหรือเปล่าคะ อบอุ่นหลับไปแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ โซ่จะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย”

“พี่ไม่ได้มาหาอบอุ่น แต่พี่มาหาน้องโซ่ต่างหาก วันนี้ก็เป็นวันเกิดของน้องโซ่ พี่มีของขวัญจะให้ด้วยนะครับ”

คำพูดของเขาทำเอาคนตัวเล็กนิ่งอึ้ง มองหน้าคนเมาตาโต เธอรู้สึกตื่นเต้นที่เขายังจำวันเกิดเธอได้ แถมยังใส่ใจ เตรียมของขวัญวันเกิดให้อีกต่างหาก

“แต่..พี่มีข้อแม้ ว่าน้องโซ่ต้องไปเอาเองนะครับ มันอยู่ในห้องพี่” คนเมากระซิบส่งยิ้มหวาน และด้วยที่ผ่านมา เขาเป็นสุภาพบุรุษกับเธอ ทำให้ความคิดด้านลบไม่มีในหัวเลยสักนิดในวินาทีนี้ เด็กสาวจึงยอมเดินตามชายตัวโตไปที่ห้องของเขาอย่างว่าง่าย

“ห้องพี่เวหาเหรอคะ โซ่นึกว่าอยู่อีกห้องซะอีก”

“หึ เข้ามาสิครับ พี่เดินไปหยิบให้ไม่ไหว น้องโซ่เดินเข้าไปหยิบเองนะครับ พี่วางไว้ข้างหัวเตียงในห้องนอนน”

ประตูห้องเปิดกว้าง ปล่อยให้คนตัวเล็กเดินเข้าไปด้านใน ตรงเข้าไปในห้องนอนใหญ่ในทันที

แกร็ก~

เสียงประตูลงกลอนล็อค ร่างกำยำเดินตามสาวน้อยเข้ามาในห้อง ใบหน้าคมคายแยะยิ้มแฝงด้วยนัยบางอย่าง ที่เธอเองก็มิอาจคาดเดาได้

“อยู่ตรงไหนคะพี่เวหา โซ่หาไม่เจอ มันหน้าตาเป็นยังไงคะ?” เสียงเล็กตะโกนออกมาจากในห้อง พร้อมกับก้มๆเงยๆ เปิดตามลิ้นชักข้างหัวเตียง

หมับ!!

พรึ่บ!!

อร๊ายย!! >.

ทันทีที่สิ้นเสียง คนตัวเล็กถูกดึงกระชากกดลงกับเตียง ร่างหนาครอมทับบนตัว ใบหน้าคมแนบชิดพวงแก้มขาว ลมหายใจร้อนมีกลิ่นของแอลกอฮอร์เหมือนมีโรงกลั่นพ่นรดอยู่หน้า จากการกระทำก็ทำให้เธอรู้ได้ทันที ว่าเขากำลังเมาหนัก จนเรียกว่าขาดสติไปแล้ว

“หน้าตาของขวัญเหรอ มันเป็นแบบนี้ไงครับ อันนี้แค่ห่อนะ แต่ของข้างในมันจะเป็นอีกอย่าง น้องโซ่ต้องแกะมันเอง หึๆ” เสียงคนเมา กระซิบ มองตาหวานเยิ้ม ทำเอาหัวใจของเธอเต้นรัว

“พิ พี่เวหาคะ นี่โซ่เองนะ พี่ตั้งสติ ดูดีๆสิคะ พี่เวหาได้ยินที่โซ่พูดมั้ย ตั้งสติสิคะ” เสียงสั่น พยายามเรียกสติของชายหนุ่มที่กำลังกดทับอยู่บนร่าง ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหวาดกลัว

“ทำไม โซ่รังเกลียดพี่เหรอครับ โซ่ไม่ชอบพี่เหรอ พี่รู้นะว่าโซ่แอบชอบพี่อยู่ หื้ม..” สายตาหวานของเขา ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น ไม่ต่างจากกลองที่กำลังโหมกระหน่ำ อยู่กลางสนามกีฬาของโรงเรียน