บทที่4 งานเลี้ยงวันเกิด🎂
1407 คำ
ต้นแขนเล็กถูกกระชากดึงจนร่างบางปลิวติดมาตามมือ คนตัวเล็กเดินถอยหลังกระแทกเข้ากับแผงอกแกร่งที่ยืนตั้งรับ เหมือนวางแผนไว้ล่วงหน้า มือใหญ่โอบเอวคอดเล็กแนบเข้าหาลำตัว ลมหายใจร้อนพ่นรดซอกหู การจู่โจมของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง เหมือนกำลังจะหลุดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก
“ทำไม! หน้าฉัน..มันไม่เหมือนไอ้เวหาตรงไหน? ถ้าเธออยากได้มัน.. ฉันก็ทำแทนมันได้ หรืออาจจะทำได้ดีกว่า มันด้วยซ้ำ อยากลองดูก่อนมั้ยล่ะ? เผื่อเธอติดใจ” เสียงสากกระซิบ มุมปากเรียบยกยิ้ม สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้เธอรู้สึกขนลุก และชาไปทั้งตัว
“ปะ ปล่อยนะคะ พี่ไม่มีทางสู้พี่เวหาได้หรอก คนที่คิดแบบนี้ได้ มีแค่พี่คนเดียว ไม่เกี่ยวกับเขา ปล่อยค่ะโซ่จะไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวอบอุ่นจะรอนาน” เสียงติดขัดในลำคอ แก้มใสแดงระเรื่อ มือเล็กดันตัวผละออกจากร่างหนา แต่ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดออกจากอ้อมแขนได้ง่ายๆ
“รังเกลียด! หรือว่ากลัวจะอดใจไม่ไหวกันแน่ เธอรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงหลายคนอยากอยู่ใกล้ฉันแบบนี้ใจแทบขาด ตัวสั่นระริกระรี่อ้าขารออยากให้ฉันเอาจนตัวสั่น เพราะฉันกับไอ้เวหาเราไม่กินอะไรซ้ำๆ มันน่าเบื่อ แต่สำหรับเธอ ไม่ต้องทำขนาดนั้นขอแค่เอ่ยปากร้องขอ ฉันจะยอมเสียสละร่างกายสงเคราะห์ให้เธอสักน้ำ เป็นการตอบแทนที่ช่วยดูแลน้องสาวฉันเป็นอย่างดี”
เขาคิดว่าเขาเป็นใคร ถึงกล้ามาพูดเหยียดหยามศักดิ์ศรีคนอื่นแบบนี้ ทำไมพี่เวหาถึงมีน้องฝาแฝดที่มีความคิดเลวๆแบบนี้ได้นะ สำคัญตัวเองมากเกินไปแล้ว
“ก็แล้วแต่ผู้หญิงพวกนั้นสิคะ แต่รับรอง ว่าหนึ่งในนั้นจะไม่มีวันเป็นโซ่เด็ดขาด”
“หึ หึ เธอแน่ใจเหรอ? แล้วอย่ามาอ้อนวอนฉันที่หลังล่ะ”
ร่างเล็กถูกผลักแรง จนเธอถลาเซไปชนกับผนังห้อง สายตาที่เขามองเธอ มันเป็นสายตาเดียวกันกับวันแรกที่เจอกัน สายตาเย็นชาคู่นั้น มันแฝงไปด้วยความดูถูก เหยียดหยาม แต่เชื่อสิว่ามันไม่ได้มีผลต่อฉันสักนิด เพราะในเมื่อเขาไม่เห็นค่าฉัน ฉันก็จะไม่มีวันเห็นค่าเขาเหมือนกัน..
ร่างกำยำเดินกลับไปนั่งรอที่เก้าอี้รับรองแขก ใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาไร้อารมณ์ แตกต่างจากอีกคนที่เหมือนเทพบุตรในฝันของสาวๆ ท่าทางของเขาทำให้ความรู้สึกของเธอที่ไม่ชอบขี้หน้าอยู่แล้ว กลับยิ่งไม่ชอบเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว แม้จะเป็นพี่ชายของเพื่อนรักก็ตาม
(ศิลา) ; ผมนั่งรอ เพื่อนของน้องสาวอย่างใจเย็น แม้ว่าความจริงจะไม่ได้เย็นอย่างที่คิด เพราะการนั่งรออะไรนานๆเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุด ทั้งน่าเบื่อ น่ารำคาญ แถมยังเป็นผู้หญิงที่ไม่คู่ควรให้ผมต้องมานั่งรอด้วยซ้ำ
“น่าเบื่อชิบหาย เมื่อไหร่จะเสร็จวะ”
หลายนาทีผ่านไป เด็กสาวคนเดิมที่ผมคุ้นตาก็เดินออกมายืนอยู่ตรงหน้า ต่างจากพริตตี้สาวสวยเมื่อครู่ ราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน
“ลอกคราบแล้ว ก็กลับมาเป็นเด็กสลัมเหมือนเดิม”
“แล้วยังไงคะ ที่พี่ศิลาพูดก็ไม่ผิด ก็โซ่มาจากสลัมจริงๆ เด็กแล้วยังไง ก็ดีกว่าใครบางคนแถวนี้ ที่ตัวโตอย่างเดียว.. แต่นิสัยยังเป็นเด็กไม่โตเท่าตัวสักที” เสียงเล็กบ่นในลำคอ เมินหน้าไปทางอื่น
“เธอว่าอะไรนะ ยัยสิบแปดมงกุฎ” เค้นเสียง มองตาดุ
“ใครสิบแปดมงกุฎ โซ่ไม่เคยหลอกใคร พี่ไม่มีสิทธิ์มาว่าแบบนี้นะคะ” เสียงดังเถียงคอเป็นเอ็นจ้องหน้าคนตัวโตที่ยืนประจันหน้ากับเธอไม่ยอมถอย
“ก็เธอกำลังหลอกอบอุ่น แล้วก็ยังคิดจะหลอกไอ้เวหาอยู่นี่ไง คนจนๆอย่างเธอ คิดได้แค่จะเอาตัวเข้าแลก พวกเห็นแก่เงิน หรือไม่จริง?”
แววตากลมจ้องหน้าคนที่กำลังกล่าวหาและดูถูกเธออีกครั้ง การปฏิเสธ ไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจเธอไปมากกว่าสิ่งที่เขาคิด เพราะคนอย่างศิลาเขาเชื่อมั่นในตัวเองมากกว่าคำพูดของคนอื่นเสมอ ในเมื่อเขาตราหน้าว่าเธอเป็นคนโกหก เธอก็จะต้องเป็นอย่างที่เขาเข้าใจเท่านั้น
“บ้าอำนาจ”
“พูดใหม่ซิ!”
มือใหญ่จีบต้นแขนดึงเธอเข้ามาให้ กรามหนาขบกันแน่น แววตาเข้มจ้องหน้าหวานของคนตัวเล็กราวกับจะฉีดร่างของเธอให้แยกออกจากกัน
“ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญ ว่าคนที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ฉันกับอบอุ่น ต้องไม่ใช่ผู้หญิงอย่างเธอ จำไว้!” เสียงเข้มพูดชัดก่อนจะสะบัดมือออกจากร่างของหญิงสาว แล้วเดินออกไปขึ้นรถ ที่จอดอยู่หน้าโชว์รูม
.
.
ฉันต้องทนนั่งรถมากับคน ที่ชีวิตนี้ไม่แม้แต่อยากจะเห็น ถึงหน้าเขากับผู้ชายที่ฉันแอบชอบจะเหมือนกันมากก็เถอะ แต่อิตานี่ เขาไม่ใช่ แม้กระทั่งอากาศที่สูดเข้าปอดฉันยังไม่อยากใช้ร่วมกันกับเขาด้วยซ้ำ
“พี่ศิลาจอดข้างหน้าก็ได้นะคะ โซ่นั่งรถไปเองน่าจะสะดวกกว่า” เสียงประชดดังแทรกผ่านความเงียบภายในรถ
“อย่ามาตอแหล นั่งมาถึงขนาดนี้ จะเล่นตัวสร้างภาพให้เสียเวลาทำไมวะ ปัญญาอ่อน” ใบหน้าเรียบ เหลือบมองด้วยหางตา
ผมมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความแขยะแขยง ไม่ได้รู้สึกถึงความจริงใจสักนิด แม้ว่าเธอจะพยายามก่อกวนสมาธิในการขับรถของผมอยู่ก็ตาม เพราะไอ้เรื่องมารยาของพวกผู้หญิงจากประสบการณ์ เธอดูน่าเบื่อไม่มีอะไรน่าสนใจ สำหรับเวหากับอบอุ่น ยัยเด็กคนนี้อาจจะคิดว่าหลอกได้ง่ายๆ แต่กับผมเธอยังอ่อนหัดมาก
..งานเลี้ยง..
วันเกิดอายุครบ18ปี ของสาวน้อยที่เป็นเหมือนเจ้าหญิงของงานกำลังยืนยิ้มกว้างให้กับเพื่อนๆและแขกที่มาร่วมกินเลี้ยง ทุกคนต่างชื่นชมในความน่ารัก เอาอกเอาใจ จนสาวน้อยยิ้มไม่ยอมหุบ
แต่ทันทีที่รถสปอร์ตหรูวิ่งเข้ามาจอดเทียบประตูทางเข้า เธอก็รีบปรี่เข้ามาหาเด็กสาวที่ลงจากรถทันที แม้จะมาร่วมงานในนามของเพื่อนแต่เธอกลับดูสำคัญเหมือนเป็นเจ้าของงานอีกคน ร่างเล็กถูกลากเข้ามาในงานขนาดย่อม ท่ามกลางเพื่อนๆหลายคน และดูเหมือนทุกคนจะแต่งหรูหราน่ารัก ต่างจากเด็กสาวที่พึ่งเข้ามา เพราะสาวๆเหล่านั้นต่างหวังจะได้เจอกับพี่ชายฝาแฝด มากกว่าเพียงแค่มาร่วมงานเท่านั้น
“ทำไมใส่ชุดนี้มาล่ะ เดี๋ยวอบอุ่นพาไปเปลี่ยนชุด ยังไงวันนี้โซ่ก็ต้องค้างคืนกับอบอุ่น ห้ามกลับก่อน ไม่งั้นอบอุ่นจะงอนจริงๆด้วย”
“แตะ แต่ว่า..”
ไม่ทันได้อ้าปากท้วง แขนเล็กก็ถูกลาก พาวิ่งขึ้นมาบนห้องนอนชั้นสอง เสื้อผ้ามากมายถูกรื้อออกมาวางบนเตียงสีหวาน ก่อนที่เสื้อยืดกางเกงยีนต์จะถูกจับเปลี่ยน เป็นชุดสวย ตัวแล้วตัวเล่าไม่ต่างจากตุ๊กตาตัวเล็ก ช่างแต่งหน้าที่ถูกว่าจ้างมาด้วยเงินหลายหมื่น ต่างเข้ามามีบทบาทเนรมิตสาวน้อยหน้าตาจืดๆให้กลายเป็นเจ้าหญิงอีกคนในงานเลี้ยงของค่ำคืนนี้
“สวยมากเลย โซ่สวยมากๆ น่ารักที่สุด” เสียงเล็กชมไม่หยุดปาก เดินมองหน้าเพื่อนสาว วนไปเดินมาหลายรอบ
“โซ่ว่า มันเยอะเกินไปนะ” หน้าเป็นกังวน มองกระจกที่สะท้อนเงาของตัวเองอย่างเกรงใจเจ้าของชุด
“ไม่มากหรอก ก็วันนี้เป็นวันเกิดของโซ่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นต้องจัดเต็มกันหน่อย จริงมั้ย จะสวยน้อยกว่าคนอื่นไม่ได้ ใช่มั้ยคะพี่ๆ” ใบหน้าเล็กหันไปยิ้มให้กับช่างแต่งหน้าหาพวก เพื่อเสริมเหตุผลของเธอ
- ผู้เขียน
