บทที่3 คู่กัด🔥🥊
1317 คำ
หายเข้าไปในห้องไม่นาน ชุดเกาะอกตัวจิ๋ว โชว์หน้าท้องแบนราบ เอวเล็กคอดกิ่ว กระโปรงสั้นยาวไม่ถึงคืบ มองดูแล้วมันปิดแก้มก้นของเธอไม่มิดด้วยซ้ำ หุ่นบางเล็กเดินออกมายืนส่องกระจกบานใหญ่ รองเท้า ส้นเข็ม สูง5นิ้ว สีแดงสด ช่วยชูให้เธอดูโดดเด่นไม่เหมือนเด็กนักเรียน ม.ปลายเลยสักนิด
“ว้าว! น้องโซ่ใส่ชุดนี้แล้วสวย แล้วก็โตเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะคะ มานั่งตรงนี้สิ เดี๋ยวพี่แต่งหน้าให้”
เสียงเรียกของรุ่นพี่ นำพาร่างบางมานั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กหน้ากระจก ใบหน้าจิ้มลิ้มค่อยๆถูกแต่งแต้มสีสันให้สวยสดใส ราวกับไม่ใช่เด็กน้อยที่เดินเข้ามาในตอนแรก
งานมอเตอร์โชว์เริ่มขึ้นในช่วงประมาณแปดโมงเช้า ตามเวลาที่กำหนด ท่ามกลางผู้คนที่มาร่วมงาน ร่างบางเล็กยืนสง่าอยู่บนลานยกระดับ เรียวขาเล็กผิวเนียน เอวบางคอดกิ่ว สว่างเปล่งประกาย ออร่าของเธอแพร่กระจายไปทั่วทั้งงาน ไม่ว่าหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ ใส่สูทผูกไทด์ ระดับผู้บริหาร ต่างก็ให้ความสนใจพริตตี้สาว มากกว่ารถยี่ห้อหรูที่เธอกำลังพรีเซนต์อยู่
ใบหน้าหวานยิ้มให้กับแขกในงาน พร้อมบรรยายถึงสมรรถนะและฟังก์ชันอันแสนพิเศษของรถคันหรูราคาเฉียดร้อยล้าน ได้อย่างละเอียดและครบถ้วน ราวกับเป็นคนนั่งขับและรู้จักมันเป็นอย่างดี แต่ทว่าความจริงเธอกลับไม่เคยแม้แต่จะมีโอกาสได้นั่ง และไม่คาดฝันว่าจะได้มายืนอยู่ข้างๆรถราคาแพงขนาดนี้มาก่อน แต่ที่สามารถอธิบายออกมาได้ขนาดนั้น เพราะอ่านข้อมูลเตรียมตัวมาแล้วเป็นอย่างดี ทำให้เธอแน่ใจว่าสิ่งที่อ่านมาย่อมไม่ผิดเพี้ยนอย่างแน่นอน
ด้วยบุคลิกท่าทาง ใบหน้าและทรวดทรงเป็นทรัพย์ ทำให้เธอมีเสน่ห์จนน่าหลงใหลเรียกได้ว่าครบเครื่องทั้งรูปลักษณ์และความสามารถ ตลอดทั้งวันมีลูกค้าหลายคนส่งข้อความผ่านผู้จัดงาน เพื่อขอเบอร์ติดต่อส่วนตัวแต่เพราะกฎในการจ้างงาน ทำให้ข้อมูลของเธอยังไม่ถูกเปิดเผย ในเวลานี้
“น้องคนนี้ดูดีจังเลยนะครับ” เสียงเรียบของชายใส่สูท พูดพรางมองหญิงสาวตาไม่กระพริบ
“ค่ะ สวย น่ารัก ฉลาด หัวไว ชื่อน้องโซ่ กำลังจะจบมัธยมปลาย เฮียเต้ สนใจเหรอคะ?” เสียงหวาน ของสาวสวยเดินเข้ามาลูบมัดกล้ามใหญ่ภายใต้แขนเสื้อ แหงนมองใบหน้าคาย ส่งยิ้มหวาน ท่าทางของพวกเขาดูสนิทสนมกันมากกว่าคำว่าลูกค้าที่มาซื้อรถทั่วๆไป ชายหญิงสบตากันอยู่สักพัก ก่อนจะอมยิ้มเหมือนเข้าใจกันแค่สองคน
“ก็แปลว่ายังไม่เคย น่าสนใจ แล้ว..แบบนี้ผมต้องจ่ายสักเท่าไหร่ ถึงจะได้นางฟ้าตัวน้อยๆ ไปโบยบินอยู่ในห้อง” มุมปากหนากระตุกยิ้ม สายตามีเล่ห์มองเด็กสาวที่กำลังยิ้มสดใสฉายแววรุ่งอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะหันกลับมามองคนที่กำลังคุยด้วยเมื่อครู่อีกครั้ง เพื่อรอฟังคำตอบ
“แหม~ เฮียขา เค้กไม่ใช่คนเห็นแก่เงินสักหน่อย ราคากันเอง สัก3แสน เฮียคงไม่มีปัญหาใช่มั้ยคะ?”
“หึ ไหนบอกไม่เห็นแก่เงินไง?” เสียงเค้นขำในลำคอ มองหหญิงสาวที่กำลังซบที่แขน
“ก่อนจะได้ของมา มันก็ต้องมีเหยื่อมาล่อนะคะ อีกอย่างเค้กเองก็ต้องกินต้องใช้ สามแสน แลกกับนางฟ้าน่ารัก ที่กำลังบินมาเป็นของเฮีย ราคาแค่นี้มันก็คุ้ม”
สายตากับรอยยิ้มที่ทั้งสองจ้องคนตัวเล็ก กลางหมู่คนมากมาย แฝงไปด้วยความปรารถนา ไม่ต่างจากฝูงหมาป่าหิวกระหายที่พร้อมกระโจนเข้าไปขย้ำเหยื่อ
หลายชั่วโมงผ่านไป จนเลยมาถึงช่วงบ่ายคล้อยจะเย็น งานโชว์รถก็เริ่มปิดตัวลง ทั้งแขกที่มาร่วมงาน และบูทรถ ยี่ห้อต่างๆ ก็เริ่มทยอยเก็บของ ส่วนพนักงานพาทไทม์อย่างเธอก็ไม่ต่างกัน ร่างคนตัวเล็กเดินทอดน่องออกจากลานกว้าง เธอพึ่งมีโอกาสได้กลับเข้ามาในห้องพัก หลังจากที่ยืนขาแข็งมาทั้งวัน
เฮ้อ~~~
เสียงถอนหายใจยาว พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟานุ่ม ตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอ แทบจะไม่มีเหลือ แม้แต่ลุกไปหยิบอาหารใส่ปากก็เป็นไปได้ยาก เปลือกตาบนหนักอึ้ง ดึงรั้งลงมาจนไม่อาจฝืน ไม่ถึงชั่วอึดใจ สติที่เหลือ ก็ถูกความเหนื่อยล้าพาให้ทุกอย่างรอบตัว ดับวูบหลงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์ ..
.
.
น้องโซ่คะ! น้องโซ่!
เสียงเรียกแทรกเข้าไปในความฝัน ผ่านโซนประสาท ปลุกให้คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาตื่น ดวงตาเบลอมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุด โฟกัสใบหน้า ของหญิงสาวที่คุ้นเคย
“พี่เค้ก~” เสียงงัวเงีย
“มีคนมาหา ตอนนี้พี่ให้เขารออยู่ข้างนอก”
“ใครเหรอคะ?” คิ้วเล็กขมวดเข้าหากัน ด้วยความสงสัย
“ไม่รู้สิ แต่หล่อมาก เข้มสุดๆ ไม่ใช่แฟนน้องโซ่เหรอคะ?”
ใบหน้าพึ่งตื่น ส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะพาร่างอ่อนล้าลุกขึ้น เดินออกมาจากห้องพัก
“อยู่ไหนเหรอคะ พี่เค้ก ไม่เห็นมีใครเลย”
กึก กึก กึก..
“แต่งตัวแบบนี้ ก็ยั่วอารมณ์ดีนะ” เสียงกระซิบข้างหู ทำให้เธอสะดุ้ง รีบหันไปมอง ด้วยความตกใจ ดวงตากลมเบิกกว้าง ตัวเย็นวูบ ทันทีที่เห็นหน้าคนพูดเมื่อครู่นี้
“พี่ เวหา ทะ ทำไมมาไวจัง โซ่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยค่ะ”
“หึ เสียใจ ไอ้เวหามันไม่ว่าง ฉันเลยต้องเสียสละตัวเองมารับคนอย่างเธอแทน แต่ไม่ต้องผิดหวังหรอก เพราะปกติ ฉันกับมันก็แชร์อะไรๆกันอยู่แล้ว ชอบทำเหมือนกัน ทุก อย่าง” สายตาคมมองหน้าเด็กสาว ทำให้เธอได้ทันที ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอเข้าใจ หากแต่เป็นน้องชายฝาแฝดที่คอยจับผิดเธอมาโดยตลอด
~เป็นพี่น้องฝาแฝดแท้ๆ แต่ทำไมนิสัย กับความคิดถึงต่างกันมากขนาดนี้ นอกจากหน้าตาหล่อเหมือนกันเรื่องอื่นก็สวรรค์กับนรกดีๆนี่เอง~
“งั้นพี่ศิลารอตรงนี้แป๊ปนะคะ โซ่ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน” เสียงห้วน ใบหน้าบูดบึ้ง ทำให้คนฟังรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังไม่พอใจ
“ถ้าคิดจะหลอกพี่ชายฉัน ก็เตรียมผิดหวังไว้ได้เลย เพราะไอ้เวหา มันไม่ได้โง่อย่างที่เธอคิด”
คำพูดสะกิดใจ ทำให้สาวน้อยหันกลับมาจ้องหน้าเขาอีกครั้ง ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ดูสวยจนเขาเองก็แอบรู้สึกหวั่นไหวไปชั่วขณะ
“ถ้าหลอกพี่เวหาไม่ได้ งั้นหลอกพี่ศิลาได้มั้ยล่ะคะ” ดวงตาหวานมีเสน่ห์ มองตาคมเข้มเหมือนกำลังท้าทาย เพราะแต่ไหนแต่ไหร ทั้งคู่ก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว
เหตุผลที่เขาไม่ชอบเธอ ไม่เคยมีใครรู้เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยพูดถึงที่มาของความรู้สึกนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันกำแพงภายในใจของเขาก็ถูกสร้างขึ้นแล้ว แถมยังก่อไว้สูงลิปจนไม่สามารถมองเห็นสันของขอบกำแพงได้เลย ไม่ว่าเธอจทำอะไรเขาไม่เคยมองเธอในแง่ดีสักครั้ง แต่เพราะเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของน้องสาว เลยทำให้พวกเขาทั้งคู่เจอกันบ่อยๆ และไม่สามารถเลี่ยงหรือปฏิเสธที่จะเจอกัน
พึ่บ!!
“อุ้ย!! พี่ศิลาโซ่เจ็บ >~<”
- ผู้เขียน
