ตอนที่2 คำขอ
1084 คำ
"อย่ามายืนต่อปากต่อคำกันเล่นอยู่เลย มีอะไรไว้ค่อยคุยกันทีหลังเถอะนะ ตอนนี้จะได้ฤกษ์ได้ยามแล้ว พิธีจะเริ่มแล้วอย่าให้คุณกรกฏเขารอนานจะดีกว่า"
"ถ้าดาวทำตามใจพ่อในวันนี้ พ่อจะเลิกวุ่นวายกับชีวิตดาวตลอดไปไหมคะ?"
หญิงสาวหันหน้ามาหาคนเป็นพ่ออีกครั้ง ชายสูงวัยจ้องมองหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รัตติกาลยังคงมีความคิดเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต ถึงพ่อจะแต่งงานมีครอบครัวใหม่ ลูกสาวก็ยังเป็นที่รักไม่เปลี่ยนแปลง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมารัตติกาลกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย จะต้องทำอย่างไรดีถึงจะรู้ว่าคนเป็นพ่อทั้งรักและหวังดีกับลูกเสมอ ไม่เคยแบ่งที่รักมักที่ชังเหมือนที่ลูกสาวเข้าใจเลยสักนิด
"ตกลงตามนั้นล่ะ แกโตแล้ว แกจะมีครอบครัวใหม่แล้ว มีคนดูแลแกได้โดยที่ฉันไม่ต้องห่วงอะไร ฉันจะเลิกวุ่นวายด้วย พอใจหรือยัง?"
น้ำเสียงที่ตอบกลับไม่ได้เกรี้ยวกราดหรือโกรธเคืองลูกสาวเลยแม้แต่นิด รัตติกาลจ้องมองหน้าบิดาเธอกลับรู้สึกว่าบิดาอยากผลักไสออกไปจากชีวิตตลอดเวลา เป็นแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้ คิดถึงคนเป็นแม่ที่จากไปเหลือเกิน ถ้าแม่ยังอยู่ชีวิตคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้แน่ ๆ
สุดท้ายสองบ่าวสาวจึงเดินเคียงคู่กันเข้ามาภายในงาน แขกเหรื่อมากมายหันมามองจ้องเป็นตาเดียวกันทั้งนั้น งานแต่งที่ดูหรูหราสมฐานะรัตติกาลได้แต่ฝืนเดินเป็นเจ้าสาวจำเป็นเคียงคู่เขา คุณกรกฏเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่พร้อมกับหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความงวยงง
"ไม่ใช่ลินลดานี่นา ทำไมถึงเป็นหนูดาวล่ะ?"
"ก็คนน้องหนีไปไหนไม่รู้นี่ครับ พ่อเขาเลยให้ลูกสาวคนโตมากอบกู้หน้าแทน ไม่ดีหรือไงพ่อจะได้ไม่อับอายขายหน้าคนอื่นเขาด้วย" สิงหนาทตอบกลับบิดาไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
"แต่แกรู้ไหมว่าเจ้าสาวคนนี้ของแกเป็นใคร?"
"แล้วไงครับ จะให้ยกเลิกงานแต่งเลยไหมล่ะ ก็ได้นะผมไม่ได้มีปัญหา ผมยืนอยู่ตรงนี้วันนี้เพราะผมทำเพื่อพ่อ ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวเองเลยสักนิด ขึ้นไปบนเวทีเลยสิครับ ไปประกาศบอกทุกคนว่างานวันนี้ยกเลิกไม่มีแล้ว"
คุณกรกฏหันไปมองจ้องหน้าแขกที่มาร่วมงาน ทุกคนต่างมองมาด้วยความชื่นชมยินดีกันทั้งนั้น ก่อนที่จะหันไปมองจ้องหน้าของคุณพงศกรพร้อมกับเดินเข้าไปหากระซิบกระซาบกันเบา ๆ
"ทำไมคุณไม่บอกผมก่อนหน้านี้นะคุณพงศ์"
"เรื่องมันเกิดขึ้นไม่ให้ตั้งตัวเลยครับ แก้สถานการณ์เฉพาะหน้าไปก่อนเถอะนะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยว่ากันใหม่"
"แต่นี่มัน...." ไม่ทันที่จะพูดคุยกันแล้วเสร็จ ภรรยาของทั้งคู่ก็เดินเข้ามาสมทบด้วยอีกคน
"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะคุณพี่"
คุณเพ็ญศรีจ้องมองหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาวสลับกันไปมา รัตติกาลเป็นลูกเลี้ยงของนางที่นางก็รักเหมือนลูกแท้ ๆ เพราะดูแลกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว แม้หญิงสาวจะไม่ชอบพูดคุยด้วยแต่นางก็เป็นห่วงเป็นใยเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
"ลูกสาวตัวดีของคุณน่ะสิ มันหนีออกจากห้องแต่งตัวไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ผมเลยต้องจับยายดาวเข้าพิธีแทนแบบนี้"
"แต่ดูหนูดาวไม่เต็มใจเลยนะคะ คุณไปบังคับลูกอีกหรือเปล่าคุณพงศ์"
"อย่าเพิ่งเซ้าซี้ได้ไหม ช่วยกันแก้สถานการณ์ตอนนี้ให้มันผ่านพ้นไปให้ได้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันใหม่ เอาตามนี้แหละคุณกรกฏ ผมแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าให้คุณแล้ว ถ้าคุณไม่เห็นด้วยคุณจะจัดการยังไงก็เชิญเลย"
"ก็คงต้องเอาตามที่คุณว่า ดีกว่าเสียหน้าอายแขกเหรื่อทั้งงาน"
สิงหนาทถึงกับแสยะยิ้ม เพราะรู้ดีว่าบิดาของตัวเองไม่มีวันยอมที่จะให้งานในวันนี้ล่มเป็นแน่ เพราะว่าภาพพจน์ของหน้าตาต้องมาก่อนเป็นอันดับแรก
"ส่วนแกมากับฉันเลยสิงห์" สิงหนาทจึงถูกบิดาลากแขนออกไปอีกทาง
"พ่อมีอะไรกับผมอีก"
"แกก็รู้ว่าหนูดาวคือแฟนของเจ้าเบสท์ ถ้างานแต่งงานวันนี้มันจะเกิด ฉันก็อยากตกลงกับแกก่อน"
"เรื่องอะไรครับ พ่อรีบพูดมาเลยเสียเวลา"
"จะไม่มีการจดทะเบียนสมรสเหมือนแพลนที่มีก่อนหน้า เป็นแค่งานแต่งหลอก ๆ พอเสร็จงานก็แยกย้ายกันคนละทาง แกเข้าใจไหม"
"ทำไมครับ กลัวผมทำอะไรผู้หญิงคนนั้นงั้นสิ พ่อกลัวลูกชายสุดที่รักจะเสียใจงั้นสินะ?"
"ก็เพราะเจ้าสาวของแกตอนนี้เป็นแฟนของน้องชายแกไง ครอบครัวเรารับรู้ว่าเจ้าเบสท์มีแฟนคือหนูดาว แค่ยังไม่ได้บอกให้ฝั่งนั้นรู้เพราะน้องแกมีแพลนว่าจะกลับมาขอหนูดาวแต่งงานในอีก 2-3 วันนี้ พร้อมกับเปิดเผยตัวตนให้กับบ้านนั้นได้รับรู้อย่างเป็นทางการ"
"โอเค ๆ ผมเข้าใจแล้ว หมดธุระจะพูดแล้วใช่ไหมครับผมจะได้เข้าไปข้างใน"
"อืม... ไปเถอะไปทำหน้าที่ของแกให้มันดีที่สุด"
"ผมก็ทำดีทุกอย่างนั่นล่ะ แต่ถึงจะทำดีให้ตายสุดท้ายก็ไม่ดีเท่าลูกชายคนโปรดพ่อหรอก จริงไหมครับ?"
"สิงห์เมื่อไหร่แกจะเลิกพูดแบบนี้สักทีนะ จะให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งฉันก็ยังรักแกไม่เปลี่ยน แกยังเป็นความภาคภูมิใจของฉันเสมอ ไม่ว่าแกจะคิดยังไง แกก็เป็นลูกชายที่รักของฉันเหมือนเดิม"
"รักเหรอครับ เศษเสี้ยวหนึ่งของไอ้เบสท์ยังไม่ได้เลย หยุดพูดเถอะผมไม่อยากได้ยิน"
สิงหนาทเดินกลับเข้าไปภายในงานอีกครั้ง คำพูดของบิดายิ่งทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ห่วงความรู้สึกของลูกชายคนเล็กได้ตลอดเวลา ได้! เดี๋ยวเขาจะทำให้ทุกคนเจ็บปวดไปตาม ๆ กันเอง...
- ผู้เขียน
