[กระถิน ฉันมีอะไรจะบอกแก...]
“ว่าไง แกพูดแบบนี้ฉันใจไม่ดีเลยแฮะ” พาทิศได้ยินเสียงจากโทรศัพท์ด้วย อาจจะเป็นเพราะใกล้กับใบหูของเขา หญิงสาวน้ำเสียงหวั่นใจอย่างเห็นได้ชัด
[คือ ฉันกำลังย้ายไปอยู่ต่างประเทศนะ]
“อะไรนะ!!” กระถินผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ทำให้พาทิศที่กอดเธออยู่ตกใจไปด้วย แต่เขาก็ยังกระเถิบตัวกอดเธอไว้จากทางด้านหลังตามเดิมราวกับว่าห่างไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
[คือฉันว่าจะไปเรียนต่อเฉพาะทางสาขาอื่นน่ะ แล้วพ่อก็บอกให้ไปเรียนที่อังกฤษ ฉันจะได้อยู่กับพ่อด้วย] กระถินรู้สึกใจหาย ทั้งคู่ตัวติดกันเลยก็ว่าได้ แม้กระทั่งย้ายโรงพยาบาลมีนาก็ย้ายมาอยู่ในตัวจังหวัดบ้านเกิดของกระถิน แต่ความจริงแล้วมีนาเพียงแค่อยากหนีห่างจากองศา และมีแค่ที่นี่ที่เปิดรับสมัครแพทย์ประจำตำแหน่งศัลยแพทย์ระบบประสาทและสมอง
“ละ แล้วแกไปแล้วเหรอ รอฉันไปส่งด้วยนะ ฉันจะเอาเงินไปคืนแกด้วย”
[ไม่เป็นไรแก...เงินน่ะฉันใ
