บทที่ 10 ถ้ำมอง
1166 คำ
ตกดึก...
อาหารอีสานตรงหน้าทำให้พาทิศนั่งมองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งหิวและไม่อยากกินในคราวเดียวกัน
“ทำไมแม่ไม่ทำกับข้าวไทย ๆ บ้างอ่ะ ผัดกะเพราก็ได้” กระถินนึกสงสารคนตัวโตจับใจ ซึ่งวันนี้มารดาทอดไข่เจียวชะอมและทำน้ำพริกกะปิ
“กินได้กะกิน กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน” คนเป็นพ่อเอ่ยพูดขึ้นเป็นภาษาไทยแปร่งๆ แต่พาทิศก็พอฟังออก เขาผุดลุกขึ้นในทันที
“ไม่กินหรอก” ชายหนุ่มว่าเสร็จก็เดินเข้าห้องนอนของกระถินที่เธอจัดห้องใหม่ให้เรียบร้อย
“พ่อทำแบบนี้ไม่ได้นะ พ่อต้องให้เขาปรับตัวด้วย”
“เฮ้อ...นี่แหละปรับตัว จะมาอยู่ที่นี่ก็ต้องกินข้าวที่นี่ได้ ไม่ใช่เอาแต่ใจอยากกินนั่นนี่”
“แต่เขาเพิ่งย้ายมานะพ่อ”
“เอ๊ะ เรานี่มันยังไง...จะตามใจแต่แฟนเลยเรอะ ต่อไปนี้เจ้านั่นจะดูแลลูกได้เหรอ”
“พ่อ~” กระถินลากเสียงด้วยความเอาแต่ใจ ซึ่งตัวเธอเองก็ถูกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก ๆ เช่นกัน แต่คราวนี้คนเป็นพ่อคงไม่ใจอ่อนให้แล้ว
“แม่เห็นด้วยนะ ถ้าเขาจะมาอยู่ที่นี่ก็ต้องกินอะไรเหมือน ๆ กับเราได้”
“แต่แม่...” กระถินเอนแผ่นหลังพิงโต๊ะอาหาร พ่อแม่ค่อนข้างหัวโบราณ อาจจะเป็นเพราะเธอไปอยู่เมืองกรุงมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทำให้ไม่เข้าใจการอนุรักษ์นี้ บิดาส่งเธอไปเรียนโรงเรียนประจำเพื่อให้สาวเจ้าทำตามความฝัน ส่งเรียนพิเศษ ไม่มีเวลาที่จะได้อยู่กับพ่อแม่ เพราะเหตุนี้เธอถึงอยากกลับมาอยู่บ้านในบั้นปลายชีวิตของคนเป็นพ่อ
...กระถินไม่อยากเถียงให้มีปากเสียงมากกว่านี้ เธอตั้งหน้าตั้งตากินข้าว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเองหลังจากล้างครัวช่วยแม่เสร็จ ทว่า
“นอนไม่ได้เหรอ” หญิงสาวถามเสียงอ่อนเมื่อเห็นเขานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน พาทิศหันไปมองเธอด้วยแววตานิ่งเรียบ
“บอกความจริงฉันมาเถอะ ฉันเป็นใคร”
“หืม...” หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจ เธอกลับไปจัดแจงตู้เสื้อผ้าที่ทำค้างไว้ “ก็บอกไปแล้วไง”
“ไม่จริง ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าไม่จริง ฉันไม่ได้กำพร้า และฉันก็ไม่ใช่ผัวเธอด้วย”
“เหอะ ไม่ใช่แล้วฉันจะจ่ายเงินรักษาพี่ไปทำไมเกือบล้าน นั่นมันเงินเก็บของฉันตลอดการทำงาน เป็นเงินชดเชยที่ฉันลาออกด้วย พี่ก็เห็นนี่...พี่เห็นใบเสร็จตอนที่เราไปเอายาไม่ใช่หรือไง”
“แต่...” พาทิศไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอคนนี้ถึงยอมจ่ายเงินเยอะมากขนาดนี้ “แต่ฉันอยู่ไม่ได้ ห้องนี้...เล็กมาก แอร์ก็ไม่มี แล้วฉันก็หิว”
“แล้วทำไมไม่กิน”
“โห่ว...โคตรเหม็นเลย เธอกินไปได้ไง”
“น้ำพริกกะปิอร่อยจะตาย ไม่เคยกินสินะ”
“ไม่เคย ไม่อยากกินด้วย”
“งั้นก็ต้องทนหิว”
“กระถิน”
“โอ๊ะ...จำชื่อฉันได้ด้วย” เขาหน้านิ่งแม้นว่าเธอจะยิ้มแป้นก็ตามที “ชีวิตบ้านนอกมันก็เป็นแบบนี้แหละ เราก็อยู่เอาตัวรอดไปวัน ๆ”
“ฉันรู้สึกสับสน ปวดหัว เหมือนกับกำลังทรมาน”
“_”
“เฮ้อ...โจ้ มึงมันทุเรศฉิบหายเลยชีวิต” กระถินมองคนตัวโตที่กำลังพูดกับตัวเอง เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองกำพร้าพ่อแม่ ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองควรตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองเป็นมาหาเศรษฐี
“ทำใจเถอะ รอดมาได้ก็ดีแล้วล่ะ” หญิงสาวว่าขึ้น ทว่า
ตุบ!
“โอ๊ย!..” ฝ่ามือหนากลับโยนหมอนใบใหญ่ใส่หน้าของเธอ “ทำบ้าอะไร!”
“เธอนอนข้างล่าง”
“ห้ะ...”
“เตียงเล็กขนาดนี้จะนอนยังไง”
“ก็นอนได้ นอนใกล้ ๆ กันไง”
“ฝันไปเถอะ เธอคิดจะข่มขืนฉัน ฉันรู้”
“บะ บ้าพูดอะไรของพี่ เราเป็นแฟนกันนะ” พาทิศส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้กับเธอ
“เธอโกหก ฉันรู้...ทุกอย่าง”
“จิ๊...ไม่เชื่อก็ตามใจ” กระถินรู้ว่าเขาน่าจะคิดเป็น คนตัวโตสูญเสียความทรงจำนั่นไม่ได้แปลว่าเขาสมองฝ่อ เขาน่าจะเป็นคนฉลาดมากพอตัว ไม่คล้อยตามคำพูดของคนอื่นแม้นจะยกเหตุผลร้อยแปดขึ้นมาก็ตามที
“ทำอะไร”
“ก็ขึ้นมานอนไง ฉันเป็นผู้หญิงนะ ฉันควรหวงตัวไม่ใช่พี่”
“อ๋อเหรอ เธอขึ้นมานอนกับฉันไม่คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอเลยงั้นสิ”
“ไม่...” กระถินว่าน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้มุมปากหนายกขึ้นทันที ทว่า
“กรี๊ดดด...จะทำอะไร”
“หึ...” พาทิศเคลื่อนไหวตัวด้วยความรวดเร็วขึ้นคร่อมร่างบางไว้จนมิด “ถึงเธอจะไม่ใช่ 36 22 38...แต่ก็ 34 24 36”
“ห้ะ...” เขามองปราดเดียวก็รู้เลยงั้นเหรอ กระถินอ้าปากเหวอ แต่ก็พอรู้ว่าเขาแค่ขู่ ทำให้เธอนึกสู้ขึ้นมา “แล้วพี่โจ้ลืมเมียคนนี้ไหมคะ 34 24 36 มันไม่เร้าใจพี่เหรอ”
“หึ...” เขาพลิกตัวลงนอนข้าง ๆ เธอก่อนจะใช้ฝ่าเท้าถีบร่างบางให้ลงไปจากเตียงนอน โชคดีที่สาวเจ้าตั้งหลักได้ทันไม่ต้องตกลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้น แต่เธอก็นั่งจุมปุ๊กที่พื้นอยู่ดี
ตุบ!
“ทำไมทำแบบนี้!!!”
“หึ..” พาทิศหัวเราะชอบใจ ซึ่งใบหน้ายิ้มแย้มของเขาทำให้เธอชะงักไปราวกับต้องมนต์ “อย่าอยู่ใกล้ฉัน”
“ทำไม”
“ให้ฉันแน่ใจก่อนว่าเธอเป็นเมียฉันจริง ๆ”
“ไม่ได้ แล้วฉันจะไปนอนไหน”
“นอนข้างล่าง”
“ไม่พี่โจ้ นี่มันห้องฉัน เตียงฉัน ฉันต้องนอนข้างบน” กระถินว่าเสียงแข็งเรื่องอะไรเธอจะยอมให้กับเขา ซึ่งท่าทีขึงขังนี้ทำให้พาทิศพ่นลมหายใจออกมา
“งั้นก็อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” เขาเอนตัวลงนอนโดยไม่ลืมที่จะเอาหมอนข้างของเธอมาคั่นกลางไว้ ท่าทีหวงตัวของเขาทำให้เธอนึกขัน แต่ก็ยอมสงบศึกในที่สุด
...ทั้งคู่ต่างหันหลังให้กัน พาทิศนอนไม่หลับด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวแม้นจะมีพัดลมตัวน้อยที่คอยส่ายให้ความเย็นก็ตามที ขณะเดียวกันกระถินก็มีความคิดหลายอย่างอยู่ในหัว
“ฉันไม่รู้นะว่าพ่อจะทำอะไรพี่หรือเปล่า แต่พี่โจ้ พ่อไม่สบาย...ช่วยใจดีกับเขาหน่อยนะ” ชายหนุ่มไม่ตอบ ไม่ใช่เรื่องของเขาเสียหน่อย
...ซึ่งร่างหนาที่นิ่งไม่ตอบนั้นทำให้กระถินค่อย ๆ หลับตาลง เธอเข้าสู่ห้วงนิทราเช่นเดียวกับคนตัวโตแม้นว่าจะไม่อยากนอนแต่ความอ่อนเพลียก็เล่นงานทำให้เขาหลับในที่สุด
- ผู้เขียน
