ตอนที่หนึ่ง การพบเจอที่ไม่บังเอิญ 4

1876 คำ

“มีอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญก็ไม่ต้องรบกวน” ภพเทพกวาดตามองแล้วก็พูดดักคอทุกคนเอาไว้ความเฉียบขาดของเขาทำให้ทุกคนที่อยู่หน้าห้องเงียบกริบ... ยกเว้นน้องสาวของเขา “สำคัญสิสำคัญมาก...” หลิงหลิงคว้ามือเพื่อนสาวแล้วเดินเข้าไปอาการคล้ายๆ ลู่ถูลู่ไถนิดๆ “เจียหย่งเหวินปิดประตูแล้วตามเข้ามา” หล่อนไม่วายหันไปสั่งคนของพี่ชายต่อหน้าเขา “อะไรกันหลิงหลิงเราต้องมีคำอธิบายให้กับพี่เรื่องนี้นะ” “นังนั่นอยู่ไหนคะ...” “ใคร” ภพเทพกอดอกดวงตาเรียวหากแต่นัยน์ตาหรี่คมเหมือนเหยี่ยวมองหน้าน้องสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง... “นังเห็บแนตตี้” “พี่ไม่ใช่หมาอย่าเรียกเขาแบบนั้น” ภพเทพห้าม... ราชาวดีหัวเราะคิกภพเทพจึงตวัดสายตาคมมามองหล่อน...หญิงสาวจึงก้มหน้าเงียบ... “นังโสเภณีแนตตี้ก็ได้... มันอยู่ไหน...” “พี่ไม่ได้อยู่กับแนตตี้เขาติดถ่ายละครกะทันหัน... วันนี้พี่มาดื่มกับพวกการ์ดฉลองวันเกิดให้เจียหย่งเหวิน... แล้วก็มานอนที่นี่เพราะเห็นเราส่งคนมาตามติดพี่อยากรู้ว่าจะทำอะไรเลยมารอที่ห้อง... หลงทางหรือยังไงขับรถนานซะจนพี่ต้องอาบน้ำรอแล้ว” ภพเทพหลุบจ้องหน้าหลิงหลิงข่มผ่านสายตาว่าเขายังเหนือชั้นกว่าน้องสาวมาก... จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้หลิงหลิงรู้จักพี่ชายดีเขาไม่เคยโกหก... หล่อนจึงหันไปเล่นงานเจียหย่งเหวิน... “ทำไมไม่บอกว่าฉันโดนหลอกปั่นหัวในปากอมอะไรอยู่กันเจียหย่งเหวิน...” หลิงหลิงโกรธจัดจนตัวสั่น... “ไม่ต้องไปโวยวายกับเจียหย่งเหวินหันมานี่มาพูดกับพี่... เราตั้งใจจะทำอะไรกัน...” ระดับความดังของเสียงเพิ่มขึ้นเป็นตะคอกภพเทพคงเพิ่งรู้สึกได้ว่าหลิงหลิงก้าวก่ายชีวิตเขามากไป... เขาหันไปมองคนที่หลิงหลิงยืนจับมืออยู่สาวสวยหน้าตาโฉบเฉี่ยวเซ็กซี่รูปร่างเย้ายวนสะบัดทว่าท่าทางเหมือนตื่นคนสุดๆ นั่น น้องสาวเขาพาผู้หญิงคนนี้มาทำอะไร... อย่าบอกนะว่ายัยน้องสาวจอมแก่นของเขาอาจหาญถึงกับพาหญิงอื่นมาเสนอแทน นาตาชา... ยัยเด็กนี่ไปหาไอเดียดีๆ และทรัพยากรเด็ดๆ แบบนี้มาจากไหนกันนะ... ราชาวดีห่อไหล่เมื่อแผนล่มหล่อนก็ไม่มีความมั่นใจอะไรอีกต่อไปแล้ว... ยังดีที่หลิงหลิงคอยจับมือหล่อนตอนนี้หล่อนไม่กล้ามองใครเลยได้แต่ก้มลงมองพื้นเงียบๆ ปล่อยให้พี่น้องคุยกัน... “ก็หลิงหลิงรู้มาว่าวันนี้พี่นัดกับนังนั่นหลิงหลิงจะมาขัดขวางแล้วก็ไล่มันออกไปจากชีวิตพี่เท่านั้น... ส่วนนี่คือเพื่อนที่หลิงหลิงขอร้องให้มาช่วยปลอมเป็นคู่หมั้นของพี่เพื่อไล่นังแนตตี้... ถ้าแม่นั่นไม่อยู่แล้วก็แล้วไปหลิงหลิงกลับแล้ว” ขนาดว่าพี่ชายโกรธมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... หลิงหลิงก็ยังไม่กลัว... “อ้อ... หลิงหลิงจะบอกว่าให้พี่ล้มเลิกเรื่องนาตาชาซะไม่อย่างนั้นหลิงหลิงจะป่วนพี่ไม่ปล่อยหรอกหลิงหลิงขอประกาศตรงนี้เลย” “เรายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของพี่มากไปแล้วนะ... พี่ก็มีเพื่อนผู้หญิงหลายคนทำไมเราต้องเจาะจงกับเรื่องนาตาชา” “ก็พี่คิดจะแต่งงานกับนังนั่น... พี่ไม่รู้หรือไงว่ามันร้ายแค่ไหน... หรือว่าหลับหูหลับตาคบๆ แต่งๆ ไปเพราะว่าแม่นั่นนมโตถูกใจ” “มากไปแล้วหลิงหลิง... เคารพพี่บ้าง” ภพเทพดุน้องสาว โชคดีที่ในห้องมีแต่คนกันเองหากหล่อนทำแบบนี้ใส่เขาต่อหน้า คนอื่นหล่อนมีหวังโดนลงโทษแน่ “แล้วที่สำคัญรู้ได้ยังไงว่าพี่คิดจะแต่งงานกับนาตาชาใครบอกเรื่องนี้พี่เเค่เปรยๆ กับเจียหย่งเหวินกันสองคนเองนะเราไปรู้มาจากไหนเหรอ...” คำถามของพี่ชายทำให้ หลิงหลิงชะงักมือที่จับกับมือของราชาวดีอยู่นั้นเหมือนเกร็งขึ้นมานิดๆ “ก็หลิงหลิงเห็นว่าพี่ควงแม่นั่นบ่อยอีกอย่างพี่คิดว่าพี่กับ เจียหย่งเหวินรู้กันแค่สองคนเหรอ... เเค่กกกับแม่นั่นยังโดนสวมเขาแล้ว... จะบอกให้เลยนะแม่นั่นน่ะประกาศออกสื่อว่าคบหากับพี่จนตอนนี้คนเขาหัวเราะเยาะพี่กันหมดแล้วว่ากินของเหลือเดนของพวกไฮโซเมืองไทยรู้หรือเปล่าว่าพวกเจ้าชู้ตัวเอ้ๆ ได้ฟันแม่นี่หมดเพื่อนผู้ชายของหลิงหลิงที่แกล้งส่งไปจีบแม่นี่ยังได้ฟันแม่นี่อย่างง่ายดาย... ขนาดว่าผู้ชายขอถ่ายรูปกับมันตอนอยู่บนเตียงมันยังยอมถ่าย ไม่อายทั้งที่ยังคั่วอยู่กับพี่แท้ๆ ... แม่นี่ฉาวสุดๆ ขนาดนั้นพี่หลงอะไรกันนักกันหนาจะเเต่งงานก็ช่วยหาที่ดีกว่านี้ได้ไหม” “พี่ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไงแต่จะเเต่งอยู่ดีเพราะถึงเวลาที่จะต้องแต่งงานแล้วตอนนี้เเต่งกับใครก็มีความหมายเหมือนๆ กันนั่นแหละ... อีกอย่างดีซะอีกสายการบินของพี่จะได้ถูกโปรโมตมากขึ้นถ้า พี่แต่งงานกับแนตตี้คงเป็นข่าวใหญ่น่าดู... แบบนี้ไม่ต้องโปรโมต สายการบินคนจะรู้จักเพราะเเนตตี้นั่นเเหละ” ราชาวดีนึกชื่นชมภพเทพเขาหัวการค้าจริงๆ เขาไม่ได้มองว่าเขาเสียเงินแต่งงานกับผู้หญิงที่รู้ว่าจะมาผลาญเงินเขาฟรีๆ แต่เขาก็ได้ประโยชน์ผู้ชายไม่ได้เเต่งงานเพราะความรักและเรื่องบนเตียงเพียงอย่างเดียว... หนึ่งบทเรียนที่คนผ่านโลกมาน้อยอย่างหล่อนรับรู้... “ทั้งที่พี่ก็รู้ว่าแม่นั่นเลวร่านเเรดขนาดไหนแต่ว่าพี่ก็ยังอยากแต่งงานเพราะว่าอยากโปรโมตสายการบิน... โธ่ถังสายการบินของพี่ดังจนโลกรู้จักหมดแล้วไม่ต้องเอาดารากระจอกแบบนั้นมาสร้างกระเเสหรอก... แค่เเจกตั๋วฟรีสักหมื่นที่นั่งก็เป็นข่าวดังเเถมจ่ายตังค์น้อยกว่าที่จะโดนนังนั่นสูบอีก... พี่ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเข้าแลกกับเรื่องแบบนั้นเลยนะคะ... อีกอย่างพี่จะเเต่งงานกับใครสักคนพี่ก็ควรหาคนดีๆ เขาไม่ได้เป็นแค่เมียพี่ไม่ได้เป็นแค่พรีเซ็นเตอร์โปรโมต สายการบินแต่เขาจะต้องมาเป็นแม่ของลูกพี่เป็นพี่สะใภ้ของหลิงหลิงเป็นนายหญิงของตระกูลเรา... พี่จะเอาผู้หญิงเลวๆ แบบนั้นมาหรือไง... หลิงหลิงไม่ยอมหรอกนะอย่างน้อยพี่ก็ควรหาคนดีๆ เหมาะสมกว่านี้” “คนดีๆ เหมาะสมมันคนไหนล่ะคนที่เราพามานี่หรือเปล่าล่ะ” ภพเทพเสใบหน้าไปทางคนที่ยืนก้มหน้าฟังเรื่องของชาวบ้านเพลินอุราอยู่... เมื่อรู้ตัวว่าพูดถึงหล่อนหญิงสาวก็ถึงกับสะดุ้งถอยไปยืนหลังหลิงหลิงเสียอย่างนั้น... “ไม่ได้คนนี้ไม่ได้... เพื่อนหลิงหลิงคนนี้เป็นคนดีไม่เหมาะกับการแต่งงานชั่วคราวเพื่อเอาไปขัดตาทัพกับปัญหาเเฟนเก่าของพี่หรอก... ไปหาคนอื่นหาใครก็ได้ที่ไม่ใช่นังแนตตี้แล้วก็หาประวัติสวยๆ ด้วย... นี่คือคำขอร้องจากน้องสาวคราวนี้หลิงหลิงไปจริงๆ แล้วล่ะอยากจะพักผ่อนแค่ไหนก็ตามใจ...” ราชาวดีอมยิ้มเพื่อนสนิทหล่อนพูดฉอดๆ แล้วบอกว่าคือ คำขอร้อง... ยัยนี่เรียนภาษาไทยกับภาษาจีนกวางตุ้งจนสับสนไปหมดแล้วหรืออย่างไรสิ่งที่หล่อนพูดน่ะมันคำสั่งชัดๆ ขอร้องที่ไหนกันล่ะราชาวดีกำลังเดินตามหลิงหลิงไปหล่อนหยุดตามเพื่อนสาวเมื่อเห็นว่าหลิงหลิงหยุดยืนอยู่หน้าเจียหย่งเหวิน... “วันนี้วันเกิดนายใช่ไหมสุขสันต์วันเกิดนะเจียหย่งเหวิน” ความโกรธที่ยังตกค้างมาจากพี่ชายคงทำให้หลิงหลิงอวยพรวันเกิดของเจียหย่งเหวินด้วยสายตาที่ดุดัน... เเถมเสียงยังเหมือนขู่เข็ญทั้งที่ควรจะพูดเพราะๆ เจียหย่งเหวินก็เหมือนจะหน้าเสียเพราะความหวาดหวั่นกับความโกรธของหลิงหลิงที่แผ่มาถึงเขาแม้กระทั่งอวยพรวันเกิด... บอกตรงๆ เลยว่าราชาวดีไม่อยากเชื่อเลยว่าเพื่อนหล่อนจะซ่าทุกหยดได้ขนาดนี้... หล่อนว่าหล่อนนั้นเฮ้วดื้อแล้วยังดูเรียบร้อยมากหากเทียบกับยัยคุณหนูมาเฟียที่ยืนเถียงกับผู้ชายดุอย่างกับเสือล่าเนื้อหลายๆ คนได้โดยไม่เกรงไม่หงอสักนิดหากเป็นราชาวดีโดนถลึงตาใส่หล่อนคงคอหดไปแล้วยิ่งหากได้รู้ว่าเป็นมาเฟียกันเหมือนกับผู้ชายเหล่านี้หล่อนคงไม่กล้าเฉียดกรายผ่านไปได้หรอก... “นายก็ตามเจ้านายของนายไปซะเจียหย่งเหวิน... ฉันมีอะไรต้องทำต่อ” ภพเทพประชดลูกน้องที่โดนหลิงหลิงสั่งการได้อย่างกับว่าเป็นคนของตัวเอง... เจียหย่งเหวินทำหน้านิ่งเขามันก็โดนทั้งขึ้นทั้งล่องนี่หากหลิงหลิงรู้เข้าว่าอันที่จริงนาตาชาก็อยู่ในห้องนี้เขาก็ไม่รู้ว่าหัวเขาจะโดนปืนส่องเป็นรูได้กี่รูกันก็ไม่รู้... “อย่าได้ริไปบอกหลิงหลิงล่ะว่าฉันกับนาตาชาอยู่ที่นี่ปล่อยให้ยัยหลิงหลิงกลับไปดื่มนมเข้านอนเถอะ... อย่าให้มายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่มากนักส่วนพวกนายก็ไปพักผ่อนอีกห้องที่เปิดไว้เถอะ... ดึกแล้ว” ภพเทพโบกมือไล่เจียหย่งเหวิน... มือเขาบีบขมับคลึงเล่นๆ สองครั้ง... บอกตรงๆ ว่ามึนหัวมากที่ต้องฟังน้องสาวมาบ่นฉอดๆ ตอนเด็กเขาก็โดนมารดาบ่นแบบนี้พอโตมาต้องวิ่งรอกทำงานเมืองไทยบ้างฮ่องกงบ้างไม่ค่อยได้ฟังท่านบ่นแต่ก็ยังมีตัวเเทนมาสานต่ออยู่อีก... นี่เขาก็ต้องกลับเข้าไปฟังนาตาชาบ่นอ้อนวอนอีกว่าน้องสาวของเขาไม่ยอมรับหล่อนอีกทั้งเรื่องที่หลิงหลิงด่านาตาชาไปแม่สาวคนนั้นคงได้ยินหมดไม่รู้ว่าจะต้องปลอบด้วยวงเงินจำนวนเท่าไหร่ นาตาชาถึงจะยอมเงียบปากและยอมแต่งงานกับเขา มีเเต่เรื่องป่วนทั้งวันก็จริงแต่ว่าอย่างน้อยก็ดีที่หลิงหลิงเชื่อว่าเขาไม่ได้เอานาตาชาไว้ในห้องไม่อย่างนั้นคงวุ่นและจบยากกว่านี้... โชคดีที่เจ้าตัวคว้าแขนเพื่อนกลับไปโดยไม่ทันได้สงสัยรอยแดงๆ เต็มแผ่นอกและสภาพเปลือยท่อนบนพันผ้าขนหนูของเขาแล้วไปกวาดค้นหาแล้วพบว่าเขาโกหกหลิงหลิงได้อาละวาดผับแตก แต่ถึงกระนั้นก็เถอะภพเทพสงสัยว่าสวรรค์ที่เขาจะตะกายไปให้ถึงจากบนเตียงสปริงเด้งดึ๋งของห้องวีไอพีคงต้องสะดุดเพียงเท่านี้... เพราะกว่าจะเคลียร์กับนาตาชาได้คงเช้าเข้าไปแล้ว “แม่งเอ๊ย... วันนี้มันวันอะไรวะซวยฉิบ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more